Articles by "ΑΠΟΨΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ"

Α ΑΔΕΙΑ ΑΔΕΙΑ ΑΙΜΟΚΑΘΑΡΣΗΣ ΑΔΕΙΑ ΑΝΑΠΗΡΩΝ ΑΔΕΙΑ ΑΝΕΥ ΑΠΟΔΟΧΩΝ ΑΔΕΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ ΣΥΓΓΕΝΟΥΣ ΑΔΕΙΑ ΜΟΝΟΓΟΝΕΪΚΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΑΔΕΙΑ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΕΠΙΔΟΣΗΣ ΑΔΕΙΑ ΩΡΟΜΙΣΘΙΩΝ ΑΔΕΙΑ AIDS ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΑΝΑΠΑΥΣΗ ΑΝΕΡΓΙΑ ΑΝΗΛΙΚΟΙ ΑΠΕΡΓΙΑ ΑΠΟΔΟΧΕΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ ΑΠΟΛΥΣΗ ΑΠΟΨΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΑΡΓΙΑ ΑΡΘΡΑ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ ΑΥΤΑΣΦΑΛΙΣΗ ΑΦΙΣΑ ΒΙΒΛΙΟ ΑΔΕΙΩΝ ΒΙΝΤΕΟ ΒΛΑΠΤΙΚΗ ΜΕΤΑΒΟΛΗ Γ ΓΑΜΟΣ ΓΑΜΟΣ ΑΔΕΙΑ ΓΑΜΟΣ ΕΠΙΔΟΜΑ ΓΕΝΗΣΗ ΓΕΝΗΣΗ ΑΔΕΙΑ ΓΟΝΙΚΗ ΑΔΕΙΑ ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΤΗΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΟΙΚΟΔΟΜΩΝ ΔΩΡΟ ΔΩΡΟ ΠΑΣΧΑ ΔΩΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΔΩΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΩΝ Ε.Γ.Σ.Σ.Ε ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΕΙΔΙΚΗ ΓΟΝΙΚΗ ΑΔΕΙΑ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΔΕΙΑ ΕΠΙΔΟΜΑ ΑΔΕΙΑΣ ΕΠΙΔΟΜΑ ΟΑΕΔ ΕΠΙΔΟΜΑΤΑ ΕΡΓΑΣΙΑ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟΣ ΟΔΗΓΟΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΛΑΜΙΑΣ ΕΡΓΟΣΗΜΟ ΙΚΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΑΔΕΙΑ ΛΑΡΚΟ ΜΕΡΙΚΗ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗ ΜΗΤΡΟΤΗΤΑ ΟΑΕΔ ΟΙΚΟΔΟΜΙΚΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΟΙΚΟΔΟΜΩΝ ΠΑΜΕ ΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗ ΑΔΕΙΑ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΔΕΙΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ ΟΙΚΟΔΟΜΩΝ ΦΘΙΩΤΙΔΑΣ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΦΘΙΩΤΙΔΑΣ ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ ΥΓΙΕΙΝΗ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΧΙΟΥΜΟΡΙΣΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ ONLINE
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΑΠΟΨΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Στον προκρούστη της «απελευθερωμένης» αγοράς ηλεκτρισμού εισέρχεται ακόμη και το περιορισμένου εύρους «κοινωνικό οικιακό τιμολόγιο» (ΚΟΤ) ηλεκτρικού ρεύματος, καθώς η Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας ετοιμάζεται να καταθέσει την πρότασή της προς το υπουργείο Περιβάλλοντος για το νέο κοστολόγιο, με σκοπό, όπως αναφέρουν οι σχετικές πληροφορίες, να «εξορθολογιστεί» ο τρόπος υπολογισμού και να «ενισχύονται πιο στοχευμένα» οι ευάλωτες ομάδες, να περάσουν δηλαδή από ακόμα «ψιλότερη κρισάρα» από ό,τι σήμερα τα λαϊκά νοικοκυριά που δικαιούνται το ΚΟΤ.
Στην ίδια απόφαση αναμένεται να υπάρξει και η πρόταση της ΡΑΕ αναφορικά με το κόστος ανάκτησης παρελθόντων ετών των «Υπηρεσιών Κοινής Ωφελείας» (ΥΚΩ) από τη ΔΕΗ ΑΕ, κονδύλι που υπολογίζεται να κινηθεί περί τα 370 εκατ. ευρώ και που θα επιβαρύνει όλα τα τιμολόγια ηλεκτρικού ρεύματος τους αμέσως επόμενους μήνες.
Σε ό,τι αφορά το κόστος του «κοινωνικού τιμολογίου» και του τρόπου υπολογισμού του, η πρόταση της ΡΑΕ που θα κατατεθεί εντός των ημερών - υπήρχαν κάποιες πληροφορίες ίσως και για χτες το βράδυ - όπως όλα δείχνουν θα περιλαμβάνει αυστηρότερες προϋποθέσεις ένταξης στο ΚΟΤ, προσθέτοντας δύο επιπλέον κατηγορίες επιδοτήσεων, στις υπάρχουσες δύο σήμερα, που θα λαμβάνουν υπόψη εισοδηματικά κριτήρια, όπως η ακίνητη περιουσία. Το μέτρο αυτό, σύμφωνα με ορισμένους υπολογισμούς που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, αναμένεται να επιφέρει τσεκούρι στο συνολικό αριθμό των δικαιούχων έως και 100.000 άτομα!
Είναι δηλαδή σαφές ότι τα «κριτήρια» που θα μπουν για τα λαϊκά νοικοκυριά, σε αντίθεση με τις διαρροές και την επικοινωνιακή «προετοιμασία εδάφους» που ήδη γίνεται, θα ακουμπήσουν δεκάδες χιλιάδες λαϊκά νοικοκυριά που τυχαίνει από μια προηγούμενη περίοδο προ κρίσης να έχουν ένα κεραμίδι πάνω απ' το κεφάλι τους, και όχι βέβαια τους επιχειρηματικούς ομίλους που χρωστάνε τεράστια ποσά.
Σε όλα αυτά θα έρθει να προστεθεί και ο «λογαριασμός» των «Υπηρεσιών Κοινής Ωφέλειας» που αφορούν στο μεγαλύτερο τους μέρος το κόστος παραγωγής ηλεκτρισμού των πετρελαϊκών μονάδων οι οποίες παρέχουν ρεύμα στα μη διασυνδεμένα νησιά και που παρ' ότι πρέπει να καταβάλλεται στην ΔΕΗ κάθε χρόνο, ωστόσο το διάστημα 2012 - 2015 δεν καταβλήθηκε, προφανώς για λόγους προσωρινής αποφυγής των αυξήσεων.
Τώρα το τεράστιο κονδύλι των περίπου 370 εκατ. ευρώ, που αναμένεται να προτείνει η ΡΑΕ, θα επιβαρύνει όλα τα τιμολόγια ηλεκτρικού ρεύματος το επόμενο διάστημα, ενώ παράλληλα εξετάζεται να πιστωθεί στη ΔΕΗ σε ένα βάθος τετραετίας, ώστε να μην πέσει «βαρύ» και «τσαλακώσει» το... κοινωνικό πρόσωπο της κυβέρνησης. Παράλληλα, η ΔΕΗ εμφανίζεται να εμμένει στον δικό της υπολογισμό, σύμφωνα με τον οποίο το κόστος των ΥΚΩ για την περίοδο 2012 - 2015 φτάνει τα 735 εκατ. ευρώ, και πηγές εντός της Επιχείρησης δεν αποκλείουν το ενδεχόμενο να κινηθούν δικαστικά για τη διεκδίκηση όλου του ποσού, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα φορτωθεί και πάλι στις πλάτες των λαϊκών οικογενειών.
Ούτε τα στοιχειώδη...
Αξίζει να θυμίσουμε ότι με τα κριτήρια που αναμένεται να μπουν, τα χιλιάδες λαϊκά νοικοκυριά θα αποκλείονται από τα ήδη κουτσουρεμένα, από προηγούμενες αντίστοιχες ρυθμίσεις, «κοινωνικά τιμολόγια», που βέβαια σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνονταν ούτε πριν στις πραγματικές ανάγκες των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων.
Θυμίζουμε ότι σήμερα στο ΚΟΤ υπάρχουν δύο βασικές κατηγορίες, η πρώτη για εκείνους που έχουν εισόδημα μέχρι 12.000 ευρώ, με προσαύξηση 3.000 ευρώ για κάθε παιδί, και επιτρέπει τετραμηνιαία κατανάλωση έως 1.500 κιλοβατώρες (kwh), και η δεύτερη για μακροχρόνια ανέργους, ανάπηρους άνω του 67%, υπερήλικες και άτομα που χρήζουν μηχανικής υποστήριξης, με χαμηλή χρέωση μέχρι τις 2.000 kwh. Η χρέωση του ΚΟΤ για την πρώτη κατηγορία είναι 0,049 ευρώ/kwh για τις πρώτες 1.500 kwh και αν τις ξεπεράσουν χρεώνονται όλες οι kwh από 1.501 και άνω με 0,0946 ευρώ η κάθε μια. Για τους δικαιούχους που χρήζουν μηχανικής υποστήριξης με χρήση ιατρικών συσκευών, η χρέωση είναι μέχρι τις 2.000 kwh 0,040 ευρώ και για όλες τις kwh από 2001 και άνω ανεβαίνει στις 0,102 ευρώ.
Πρόκειται δηλαδή για μία έτσι κι αλλιώς εξαιρετικά περιορισμένη παροχή, καθώς ένα τετραμελές νοικοκυριό πολύ δύσκολα μπορεί να περιορίσει την κατανάλωσή του στις 1.500 kwh, ειδικά αν κάνει χρήση ηλεκτρικών συσκευών θέρμανσης τις μέρες του χειμώνα εξαιτίας αδυναμίας προμήθειας πετρελαίου. Αντίστοιχα, για ανθρώπους που χρήζουν 24ωρης μηχανικής υποστήριξης, μέσω συσκευών δηλαδή που καταναλώνουν μεγάλες ποσότητες ηλεκτρικής ενέργειας, το όριο των 2.000 kwh είναι πολύ χαμηλό και την υπόλοιπη κατανάλωση την χρεώνονται σχεδόν στην κανονική τιμή χρέωσης, που είναι σήμερα στα 0,111 ευρώ/ kwh.

Την ετήσια επισκόπηση της απασχόλησης και των κοινωνικών εξελίξεων στην Ευρώπη (ESDE) δημοσίευσε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στα μέσα του Ιούλη, με την επίτροπο Απασχόλησης, Μαριάν Τίσεν, να παρουσιάζει τη φετινή έκδοση ως μια επιβεβαίωση για το γεγονός ότι η ΕΕ βρίσκεται «σε μια σταθερή πορεία για περισσότερη απασχόληση και ανάπτυξη». Μια ματιά στα συστατικά στοιχεία της «περισσότερης απασχόλησης», στον τρόπο μέσα από τον οποίο επιτυγχάνονται οι δείκτες για τους οποίους η Ευρωπαϊκή Επιτροπή πανηγυρίζει, δείχνει τις ράγες στις οποίες θα κινηθεί και η μελλοντική ανάπτυξη και τους «καρπούς» που θα δρέψουν οι εργαζόμενοι από αυτή.

«Με πάνω από 234 εκατομμύρια εργαζόμενους, η απασχόληση στην ΕΕ δεν ήταν ποτέ τόσο υψηλή όσο σήμερα, ενώ η ανεργία βρίσκεται στο χαμηλότερο επίπεδό της από τον Δεκέμβριο του 2008», αναφέρει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Το ποσοστό απασχόλησης στην ΕΕ έφτασε το 2016 στην ανώτερη τιμή που έχει ποτέ καταγράψει, αγγίζοντας το 71,1% για τον πληθυσμό ηλικίας 20 έως 64 ετών. Στο έδαφος της ανοδικής τάσης, η Κομισιόν διαπιστώνει πως ο στόχος που έχει τεθεί στο πλαίσιο της στρατηγικής «Ευρώπη 2020», να φτάσει η απασχόληση στο 75%, είναι επιτεύξιμος.

Παράταση του εργάσιμου βίου...

Κινητήριος μοχλός της αύξησης που παρατηρείται στο ποσοστό απασχόλησης είναι η παράταση του εργάσιμου βίου των εργαζομένων, μέσα από τις ανατροπές στην Κοινωνική Ασφάλιση, καθώς και η ένταξη περισσότερων γυναικών στο εργατικό δυναμικό, κατά κύριο λόγο με «ευέλικτες» μορφές εργασίας. «Οι μεγαλύτερης ηλικίας εργαζόμενοι και οι γυναίκες αποτελούν τις κύριες ομάδες που οδηγούν στην αύξηση του ποσοστού απασχόλησης», αναφέρει χαρακτηριστικά η έκδοση της Κομισιόν.

Στην περίπτωση των εργαζομένων ηλικίας 55 έως 64 ετών, επισημαίνει πως «οι συνταξιοδοτικές μεταρρυθμίσεις, συμπεριλαμβανομένης της υψηλότερης ηλικίας συνταξιοδότησης (...) συνέβαλαν σε μεγαλύτερης διάρκειας επαγγελματική ζωή». Ετσι, το 2016 οι εργαζόμενοι αυτοί (34,5 εκατομμύρια άτομα) αντιστοιχούσαν στο 16,9% της συνολικής απασχόλησης. Ανάμεσα στα κράτη - μέλη τα σχετικά ποσοστά διαφέρουν σημαντικά. Τα πρωτεία κρατά η Σουηδία, όπου το 75,5% των εργαζομένων της παραπάνω ηλικιακής κατηγορίας απασχολούνταν κατά το 2016. Το μικρότερο ποσοστό καταγράφεται στην Ελλάδα και ανέρχεται σε 36,3%. Πάντως, η ηλικία συνταξιοδότησης πρόκειται να αυξηθεί σε μια σειρά από χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα. Συνολικά το ποσοστό απασχόλησης στις ηλικίες 55 έως 64 ετών εκτιμάται πως θα ανέλθει σε 19,5% το 2060.

...και ένταξη περισσότερων γυναικών στην αγορά εργασίας

Στην περίπτωση των γυναικών, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή σημειώνει πως «η αυξημένη ευελιξία και οι πολιτικές που υποστηρίζουν το συνδυασμό εργασιακής ζωής με οικογενειακά καθήκοντα (εργασία μερικής απασχόλησης, φροντίδα των παιδιών κ.λπ.)(...) ήταν σημαντικοί παράγοντες της παρατηρούμενης αύξησης της συμμετοχής τους». Το ποσοστό των εργαζομένων με μερική απασχόληση είναι πολλαπλάσιο για τις γυναίκες σε σύγκριση με τους άντρες. Συγκεκριμένα, το 31,4% των γυναικών εργάζονται με μερική απασχόληση έναντι του 8,2% των ανδρών.
Η Επιτροπή επαναλαμβάνει τη γνωστή επιχειρηματολογία η οποία παρουσιάζει τη μερική απασχόληση ως μια εργασιακή σχέση που μπορεί «να διευκολύνει την ισορροπία μεταξύ ζωής και εργασίας». ΕΕ και κυβερνήσεις εκμεταλλεύονται το γεγονός ότι οι γυναίκες είναι επιφορτισμένες με την ευθύνη για τη φροντίδα των παιδιών, των ηλικιωμένων, συνολικά των αναγκών της οικογένειας, καθώς οι δομές και οι υπηρεσίες που θα μπορούσαν να ικανοποιήσουν τις ανάγκες αυτές είτε είναι ανύπαρκτες είτε κοστίζουν πολύ ακριβά για τις εργαζόμενες. Ετσι, παρουσιάζουν την ευέλικτη εργασία ως συμφέρουσα, ακόμα και ως αναγκαία, για τις μισθωτές. Οι πολιτικές «συμφιλίωσης» οικογενειακών και επαγγελματικών υποχρεώσεων είναι ακριβώς αυτό: Ενα ακόμα «όχημα» για να γενικευτούν οι ευέλικτες εργασιακές σχέσεις σε όλο και μεγαλύτερο κομμάτι του εργατικού δυναμικού. Ετσι, σήμερα η μερική απασχόληση στην ΕΕ έχει αγγίξει το 20% της συνολικής απασχόλησης.

Αυξάνεται η προσωρινή απασχόληση

Μια εικόνα για το μέλλον της απασχόλησης στην ΕΕ δίνουν, τέλος, τα στοιχεία για τους νέους σε ηλικία εργαζόμενους. Η Επιτροπή ομολογεί πως «οι νέες γενιές επωμίζονται ένα ιδιαίτερα μεγάλο βάρος: Αντιμετωπίζουν συχνά μεγαλύτερες δυσκολίες να βρουν μια θέση εργασίας, απασχολούνται πιο συχνά σε άτυπες και επισφαλείς μορφές εργασίας, συμπεριλαμβανομένων των συμβάσεων ορισμένου χρόνου». Το 16,3% των εργαζομένων ηλικίας 25 έως 39 ετών στην ΕΕ δουλεύει κάτω από καθεστώς προσωρινής απασχόλησης. Το ποσοστό αυτό είναι διπλάσιο σε σύγκριση με το αντίστοιχο στους μεγαλύτερους εργαζόμενους (40 έως 64 ετών), όπου η προσωρινή απασχόληση αφορά το 8%.


Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή βλέπει στις «μη τυπικές» μορφές εργασίας, όπως στην προσωρινή απασχόληση, «μια απάντηση στην αυξανόμενη ανάγκη για ευελιξία τόσο από τη μεριά του εργοδότη όσο και από τη μεριά του εργαζόμενου». Η ανησυχία που εκφράζει αφορά τις ενδείξεις ότι η ολοένα και πιο διαδεδομένη χρήση της προσωρινής εργασίας θα μπορούσε να βλάψει την παραγωγικότητα και να αποδυναμώσει τα «κίνητρα» των εργαζομένων για καλύτερη απόδοση στην εργασία...

Έχουμε και λέμε:

1. Κατά την επίσκεψη του πρωθυπουργού Α. Τσιπρα η πόλη της Λαμίας είχε μετατραπεί σε υγειονομική ζώνη από τις δυνάμεις καταστολής εμποδίζοντας  τους κατοίκους να προσεγγίσουν ακόμα και τα σπίτια τους, το ίδιο έκαναν και με τους εργαζόμενους που διαδήλωναν ειρηνικά και δεν τους αφήναν να φτάσουν ως το Δημοτικό Θέατρο για παραδώσουν υπομνήματα στον πρωθυπουργό Α.Τσίπρα.

2. Στις 6 το απόγευμα τα στελέχη του ΕΚΠΕΦ βρίσκονταν μπροστά από τους απεργούς εργαζόμενους της ΛΑΡΚΟ που ήρθαν στη Λαμία να διαδηλώσουν… Και εκεί έκαναν πάλι την βρώμικη δουλειά που τόσο καλά ξέρουν να κάνουν…. Κράτησαν για αρκετή ώρα τους εργαζόμενους μακριά από το Δημοτικό Θέατρο, τους έπιασε μεγάλος φόβος για να μην ενοποιηθούν η δύο συγκεντρώσεις, παρά το γεγονός ότι το Εργατικό Κέντρο Λαμίας είχε ενημερώσει  από νωρίς ότι δεν είχε κανένα πρόβλημα στην κεφαλή της συγκέντρωσης να είναι τα Σωματεία της ΛΑΡΚΟ και οι εργαζόμενοι....

3. Στις 7.30 το απόγευμα σηκώθηκαν και έφυγαν από την συγκέντρωση και πήγαν να υποδεχτούν τον πρωθυπουργό  στο Δημοτικό Θέατρο και να ακούσουν την ομιλία.

4. Όταν οι δυνάμεις καταστολής συνέλαβαν 3 συμπολίτες μας τα  στελέχη του ΕΚΠΕΦ ήταν μέσα στο Δημοτικό Θέατρο και άκουγαν την ομιλία του Πρωθυπουργού.... 

Εργοδοτικός κυβερνητικός συνδικαλισμός σε όλο το μεγαλείο… έτσι υπερασπίζονται τα δικαιώματα των εργαζομένων με συνδιαλλαγές και με λόγια του αέρα… σκοπός τους η ενσωμάτωση των εργαζομένων στις επιλογές της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ, Ε.Ε.  και κεφαλαίου.


Για να μην μας πουν και συκοφάντες ….Ας δούμε ορισμένες φωτογραφίες από την δράση τους…..
Φωτογραφία 1: σταματημένη η πορεία στην μέση της Καραϊσκάκη, μπροστα η πρόεδρος του ΕΚΠΕΦ Ανεστοπουλου Σοφία και ο Α΄ Αντιπρόεδρος Μπουρογιάννης Βάϊος. 

Φωτογραφία 2: μέσα στο Δημοτικό Θέατρο η Πρόεδρος Ανεστοπούλου Σοφία, ο  Α΄ Αντιπρόεδρος Μπουρογιάννης Βάϊος, και ο Αντιπρόσωπος στην ΓΣΕΕ και πρώην πρόεδρος Τσάμης Κώστας 

Φωτογραφία 3: μέσα στο Δημοτικό Θέατρο ο Β΄ Αντιπρόεδρος Μίχας Μαρίνος

Φωτογραφία 4: ο Γεν. Γραμματέας Μπρέκης Δημήτρης στην όδο Καζούλη

Φωτογραφία 5: ο Γεν. Γραμματέας Μπρέκης Δημήτρης έξω από το Δημοτικό Θέατρο την ώρα που ήταν σε εξέλιξη η συγκέντρωση διαμαρτυρίας.

Τα σχόλια δικά σας…….

Η επίσκεψη του πρωθυπουργού στο υπουργείο Εργασίας την περασμένη βδομάδα επιβεβαίωσε το γεγονός ότι όσο η κυβέρνηση «ανεβάζει ταχύτητες» στην αντεργατική πολιτική για τη θωράκιση και την ανάκαμψη των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων, τόσο «ανεβάζει στροφές» και η κυβερνητική προπαγάνδα, η διαστρέβλωση και η πλήρης αντιστροφή της πραγματικότητας, στην προσπάθεια να πείσει ότι οι στόχοι του κεφαλαίου μπορούν να σημάνουν κάτι θετικό για το λαό.
Και τι δεν ανακάλυψε ο Αλ. Τσίπρας κατά την επίσκεψή του στο υπουργείο: Τη «μείωση της ανεργίας», την αντιμετώπιση της «ανθρωπιστικής κρίσης», το χτύπημα της απλήρωτης εργασίας, τις λύσεις που δίνει στους εργαζόμενους με «μπλοκάκι», τη «λύση» στο Ασφαλιστικό, ως και την αύξηση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα διαπίστωσε! Το ακόμα πιο αποκαλυπτικό είναι ότι οι διαπιστώσεις αυτές γίνονταν μόλις μία μέρα μετά, αφότου η κυβέρνησή του εγκαινίαζε το παραπέρα ξήλωμα της κυριακάτικης αργίας, δίνοντας το «πράσινο φως», ώστε τα μαγαζιά να είναι ανοιχτά 32 Κυριακές το χρόνο! Αλλά η πρόκληση δεν σταματά εκεί...
«Απασχολήσιμοι» για τη στατιστική μείωση της ανεργίας
Ο πρωθυπουργός ξεκίνησε αναπαράγοντας το κυβερνητικό «αφήγημα» περί «σταθερής μείωσης της ανεργίας». Πρόκειται για «αφήγημα» χωρίς την παραμικρή αξία, αφού αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι η στατιστική απόκρυψη των ανέργων μέσα από την τεράστια αύξηση της ευελιξίας, αλλά και την ανακύκλωση των ανέργων, το μοίρασμα μιας θέσης εργασίας στα δύο και τρία.
Οι εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι με μερική απασχόληση, εκ περιτροπής εργασία, οι απασχολούμενοι στον τουρισμό με 14 μορφές «ευέλικτων συμβάσεων», ακόμα και συμβάσεις μιας μέρας (!), οι «ενοικιαζόμενοι» από τα δουλεμπορικά, όπως βέβαια και οι άνεργοι, αλλά και οι χιλιάδες νέοι που αναγκάζονται να ξενιτεύονται γνωρίζουν καλά την πραγματικότητα, που δεν μπορεί να συσκοτιστεί από καμία προπαγάνδα και αστική στατιστική.
Για να καταλάβει κανείς, πόσο... αντιμετωπίζει η κυβέρνηση την ανεργία - αλλά και το μέγεθος της κυβερνητικής απάτης - ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε πως μόνο φέτος θα απασχοληθούν στο Δημόσιο, μέσα από τα γνωστά προγράμματα με ημερομηνία λήξης, 120.000 άνεργοι, δηλαδή πάνω από το 10% του συνόλου τους, οι οποίοι βέβαια μόλις τελειώσει το πρόγραμμα θα ξαναβρεθούν στις ουρές των ανέργων. Αυτό που πραγματικά συμβαίνει, δηλαδή, είναι η ανακύκλωση των ανέργων και, μέσω αυτής, η συγκάλυψη των πραγματικών μεγεθών της ανεργίας.
Αλλά και τα ίδια τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ επιβεβαιώνουν τα παραπάνω, όσο κι αν η κυβέρνηση επιλέγει να κρύβεται πίσω από ποσοστά. Σύμφωνα με αυτά, τον περασμένο Απρίλη του 2017 ο αριθμός των απασχολούμενων, ανεξάρτητα από μορφή απασχόλησης, ήταν 3.749.975 άτομα. Τον ίδιο μήνα του 2012, ο αριθμός των απασχολούμενων ήταν 3.739.219 άτομα. Στην ουσία, δηλαδή, ο αριθμός των απασχολούμενων έμεινε στα ίδια επίπεδα. Την ίδια στιγμή, το ποσοστό της επίσημης ανεργίας εμφανίζεται μειωμένο, από 23,5% τον Απρίλη του 2012, σε 21,7% τον φετινό Απρίλη. Αρα, η μείωση της ανεργίας είναι μόνο στατιστική, αντανακλά και τη μεγάλη αύξηση της ευελιξίας και δεν μεταφράζεται σε πραγματική αύξηση της απασχόλησης.
Αξίζει δε να σημειωθεί ότι την ώρα που ο πρωθυπουργός «βλέπει» ακόμα και αύξηση μισθών, 600.000 μισθωτοί - σύμφωνα με τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία του ΕΦΚΑ (Σεπτέμβρης 2016) - με μερική απασχόληση και εκ περιτροπής εργασία έχουν 330 ευρώ καθαρό μισθό το μήνα!
«Προστατεύουν τους εργάτες»... με απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων!
Ακόμα πιο εξοργιστικό και από τις στατιστικές αλχημείες είναι το γεγονός ότι την ώρα που η κυβέρνηση καμώνεται πως φροντίζει για τη μείωση της ανεργίας, μόλις πριν από μερικές εβδομάδες, με το 4ο μνημόνιο, απελευθέρωσε πλήρως τις ομαδικές απολύσεις για τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, καταργώντας την διοικητική έγκριση (υπουργικό βέτο) για απολύσεις «άνω των νόμιμων ορίων». Πράξη με την οποία συμμορφώνεται με την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, όπως είχε δεσμευτεί, και με την οποία λύνονται τα χέρια των καπιταλιστών να απολύουν από εδώ και πέρα κατά βούληση.
Αλλά μήπως η κυβέρνηση έβαλε κάποια εμπόδια έστω στην περίπτωση των ατομικών απολύσεων που και αυτές «θερίζουν» τους εργαζόμενους και επιτρέπουν στους καπιταλιστές να εναλλάσσουν το προσωπικό κατά το δοκούν; Μήπως άγγιξε, έστω και στο ελάχιστο, το νομοθετικό πλαίσιο που από το 2010 διευκολύνει ακόμα περισσότερο και τις ατομικές απολύσεις για τις συμβάσεις αορίστου χρόνου, μειώνοντας το χρόνο προειδοποίησης από 24 στους 6 μήνες και το ποσό προκαταβολής της αποζημίωσης από 6 σε 2 μισθούς; Μήπως πείραξε τίποτα από το νομοθετικό πλαίσιο που αυξάνει το όριο της «σύμβασης δοκιμής» - των «πρακτικάριων» - από τους 2 στους 12 μήνες και την καταγγελία της χωρίς καμία αποζημίωση; Και εδώ, στα ελάχιστα, η κυβέρνηση όχι μόνο κράτησε ανέγγιχτο το νομικό αντεργατικό οπλοστάσιο που έχουν στα χέρια τους οι καπιταλιστές για να μπορούν χωρίς κόστος να απολύουν, αλλά του «έβαλε και τη βούλα» με το 4ο μνημόνιο.
Και την ίδια ώρα διευρύνει συνολικά τα όπλα της εργοδοσίας απέναντι στους εργαζόμενους, αφού με το 4ο μνημόνιο ήρθε η έμμεση νομιμοποίηση της εργοδοσίας να εφαρμόζει την ανταπεργία («λοκ άουτ»), ενώ στο στόχαστρο μπαίνει και η προκήρυξη απεργιών, καθώς η κυβέρνηση δεσμεύτηκε στην επόμενη «αξιολόγηση» να «υιοθετήσει νομοθεσία για την αύξηση της απαρτίας για την προκήρυξη απεργίας από πρωτοβάθμια σωματεία στο 50%»! Δηλαδή να αλυσοδέσει την εργατική τάξη για να μη σηκώσει κεφάλι.
Το αίσχος με τα «μπλοκάκια» και τα δώρα στους εργοδότες
Ακριβώς την ίδια τακτική τού «βαφτίζω το μαύρο άσπρο» εφαρμόζει και στην περίπτωση των εργαζομένων με «μπλοκάκι». Αντί να καταργήσει αυτό το αίσχος, να κόψει «μαχαίρι» την απάτη της εργοδοσίας που εμφανίζει μισθωτούς ως «αυτοαπασχολούμενους», στερώντας τους δικαιώματα και φορτώνοντας σε αυτούς το βάρος της ασφάλισης, ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε ότι θα επιδοτήσει και από πάνω τους εργοδότες για να πληρώνουν τις ασφαλιστικές εισφορές!
Δηλαδή, δεν φτάνει που δεν αντιμετωπίζει την απάτη της εργοδοσίας, δεν φτάνει που η κυβέρνηση έχει ήδη νομιμοποιήσει αυτό το άθλιο καθεστώς βάζοντας τους ίδιους τους εργαζόμενους να πρέπει να αποδείξουν ότι είναι μισθωτοί, αλλά έρχεται τώρα να δώσει και επιπλέον «δωράκια» στους εργοδότες, για να πράξουν το αυτονόητο.
Ιδού πώς το ίδιο το υπουργείο Εργασίας παρουσίασε την περασμένη Δευτέρα τη συγκεκριμένη κυβερνητική πολιτική: «Τίθεται σε εφαρμογή - γράφει το ενημερωτικό σημείωμα του υπουργείου - ένα μεγάλο πρόγραμμα επιδότησης των ασφαλιστικών εισφορών για όσους "εργοδότες" επιλέξουν να μετατρέψουν τον απασχολούμενο σε αυτούς με μπλοκάκι σε μισθωτό... Δίνεται λοιπόν το κίνητρο για πρώτη φορά για να μετατραπεί η ψευδώς δηλωμένη αυτοαπασχόληση, σε αυτό που πραγματικά είναι, δηλαδή μισθωτή εργασία. Με αυτόν τον τρόπο θωρακίζεται η προστατευτική λειτουργία της εργατικής νομοθεσίας».
Μάλιστα, σύμφωνα με την ενημέρωση του υπουργείου Εργασίας, το ύψος της επιδότησης των εργοδοτών για κάθε θέση εργασίας θα φτάνει μέχρι και τα 350 ευρώ το μήνα, δηλαδή 4.200 ευρώ το χρόνο για κάθε θέση εργασίας. Οσα, δηλαδή, λαμβάνει κάποιος άνεργος από τον ΟΑΕΔ όταν χάσει τη δουλειά του, θα χρηματοδοτούνται οι εργοδότες... για να μην παρανομούν! Με δεδομένο ότι θα επιδοτηθούν οι ασφαλιστικές εισφορές για 40.000 εργαζόμενους με μπλοκάκι, οι εργοδότες θα τσεπώσουν πάνω από 150 εκατ. ευρώ το χρόνο.
Κι όμως, αυτήν την αθλιότητα η κυβέρνηση την παρουσιάζει ως «προστατευτική λειτουργία της εργατικής νομοθεσίας»!
Την ίδια συνταγή επεξεργάζεται η κυβέρνηση και για το αίσχος των απλήρωτων εργαζομένων. Αφού άφησε και εδώ ανέγγιχτο όλο το πλέγμα των αντεργατικών νόμων, το οποίο επιτρέπει στους εργοδότες να μετατρέπουν χιλιάδες μισθωτούς σε σύγχρονους δουλοπάροικους, σε ομήρους, που δεν έχουν καμία διαφυγή και εγκλωβίζονται σε μια γκρίζα ζώνη μέσα στην οποία δεν είναι ούτε εργαζόμενοι, ούτε απολυμένοι, ώστε η εργοδοσία ούτε να τους πληρώνει, ούτε να τους αποζημιώνει, τώρα έρχεται να παρουσιάσει ως «λύση» την απαλλαγή της εργοδοσίας από τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις της, τη χρηματοδότηση τέτοιων επιχειρήσεων μέσω ΕΣΠΑ, και για τους εργαζόμενους τα γνωστά προγράμματα «επανεκπαίδευσης», αυτοαπασχόλησης και «κοινωνικής οικονομίας».
Μάλιστα, για να αποπροσανατολίσει απ' όλα αυτά η κυβέρνηση ανοίγει μια φτηνή «βεντέτα» με τη Δικαιοσύνη, η οποία πατώντας πάνω στο αντεργατικό οικοδόμημα που έχουν διαμορφώσει οι προηγούμενες και η σημερινή κυβέρνηση, κάνει αυτό που είναι ταγμένη να κάνει μέσα στο πλαίσιο του αστικού καθεστώτος: Να προστατεύει τα συμφέροντα των καπιταλιστών, των κατόχων της μεγάλης καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και των μέσων παραγωγής και να στέκεται εχθρική, «τυφλή» και «κουφή» απέναντι στα δίκαια και τις διεκδικήσεις των εργαζομένων.
Δίνει ψίχουλα σε λίγους, λεηλατεί το εισόδημα ακόμα περισσότερων
Και ενώ η κυβέρνηση ρίχνει το ανάθεμα στην εργατική τάξη, σαν «καλός Σαμαρείτης» φοράει το «ανθρωπιστικό της» προσωπείο για τα θύματα που προκαλεί και η δική της πολιτική. Ετσι, ο πρωθυπουργός επαίρεται ότι για φέτος οι δαπάνες της Κοινωνικής Πρόνοιας ανέρχονται σε 1,57 δισ. ευρώ! Δηλαδή, σε εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά που βιώνουν τη φτώχεια και ακόμα περισσότερα που κινδυνεύουν απ' αυτήν, η κυβέρνηση δίνει λιγότερο από το 1% του ΑΕΠ, και μάλιστα ζητά να της αναγνωρίσουμε την «κοινωνική της ευαισθησία»... Υπόσχεται, μάλιστα, η κυβέρνηση το κονδύλι αυτό το 2019 να το αυξήσει στα 2,57 δισ., όταν την ίδια χρονιά, όπως ψήφισε με το 4ο μνημόνιο, μόνο από τους συνταξιούχους θα αφαιρέσει επιπλέον 2,632 δισ. ευρώ! Που σημαίνει ότι η πρόσθετη περικοπή των συντάξεων, και μόνο για το συγκεκριμένο έτος, ξεπερνά το κονδύλι που ο «ευαίσθητος» ΣΥΡΙΖΑ δίνει για την Πρόνοια.

Αλλά δεν είναι μόνον αυτά. Την ώρα που διαφημίζει το ΚΕΑ και τα σχολικά γεύματα για αυτούς που η καπιταλιστική κρίση και οι κυβερνήσεις που την διαχειρίζονται προς όφελος του κεφαλαίου έριξαν «στον πάτο του βαρελιού», με το Μεσοπρόθεσμο που ψήφισε, στο στόχαστρο μπαίνουν και τα προνοιακά επιδόματα που έχουν απομείνει για τα πιο φτωχά λαϊκά νοικοκυριά, με περαιτέρω καρατομήσεις στον κρατικό προϋπολογισμό του 2018, στα οποία, για την ώρα, προβλέπονται περικοπές ύψους πάνω από 500 εκατ. ευρώ. Και είναι σίγουρο ότι η στρατιά των «απόκληρων» θα διογκωθεί από τη στιγμή που θα τεθεί σε εφαρμογή η μείωση του αφορολόγητου, που θα αφαιρέσει πάνω από 2,1 δισ. ευρώ ετησίως, ενισχύοντας τη φοροληστεία και οξύνοντας τις συνέπειες της «ανθρωπιστικής κρίσης» για την οποία η κυβέρνηση τόσο ανησυχεί...

«Η ανισότητα μπροστά στον σεισμικό κίνδυνο» ήταν το θέμα της συνεδρίασης της Επιτροπής Ερευνας και Τεχνολογίας της Βουλής που έγινε την περασμένη Τετάρτη, δηλαδή περίπου ένα 24ωρο πριν τον μεγάλο σεισμό στη Κω.
Τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν στη διάρκεια της συζήτησης, κυρίως από την πλευρά του ΚΚΕ, τα οποία ουσιαστικά επιβεβαίωσε με όσα ανέφερε ο Θεοδόσης Τάσιος, Ομότιμος Καθηγητής του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, που ήταν και ο εισηγητής, έδειξαν ότι κάθε φορά τα θύματα αυτού του φυσικού φαινομένου είναι οι εργατικές - λαϊκές συνοικίες και υποβαθμισμένες περιοχές.
Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, που σύμφωνα με τον καθηγητή «γεννάει το 50% της σεισμικής ενέργειας, κατά μέσο όρο μέσα στην πεντηκονταετία, που βγαίνει στην Ευρώπη κάθε χρόνο», ο κανονισμός για το χτίσιμο των κτιρίων που προβλέπει τα ελάχιστα για την αντισεισμική θωράκιση τροποποιήθηκε το 1985. Ωστόσο το 80% των κτιρίων της χώρας, δηλαδή περίπου 4.000.000 κτίρια, είναι κατασκευασμένα πριν το 1985. Πρόκειται στη συντριπτική τους πλειοψηφία για σπίτια που μένουν οι εργατικές - λαϊκές οικογένειες.
«Ο σεισμός έχει ταξική συνείδηση», ανέφερε ο Θ. Τάσιος, «διότι διεθνώς, ποια σπίτια είναι εκείνα τα οποία θα γκρεμίσει; Τα σπίτια των φτωχών. Γιατί τα σπίτια των φτωχών; Διότι αυτά είτε είναι αυθαίρετα, είτε δεν έγιναν με μελέτες, είτε είναι τα παλαιότερα από όλα». «Η διακινδύνευση, που είναι το ρίσκο που λέμε, δηλαδή οι κοινωνικές και οικονομικές συνέπειες από την εκδήλωση του κινδύνου, είναι μεγάλες ή μικρές, ανάλογα με τη θέση, με τον πλούτο, με το σπίτι όπου μένεις», πρόσθεσε, για να καταλήξει: «Είναι βέβαιο ότι έχουμε μπροστά μας μια ανθρωπογενή ανισότητα ενώπιον της τεχνολογίας, ενώπιον του προσδόκιμου ζωής».
Σημείωσε ότι η αντισεισμική προστασία είναι «πολιτικό θέμα», αν και «έχουμε τεχνικούς και οικονομικούς ειδικούς», ωστόσο «χωλαίνει ο έλεγχος, χωλαίνουν οι προτεραιότητες των αξιών», «σε ποιο βαθμό χρηματοδοτείς ορισμένα πράγματα ή ενθαρρύνεις τη δανειοδότηση».
***
Ο βουλευτής του ΚΚΕ Σταύρος Τάσσος, παίρνοντας το λόγο, παρουσίασε τα εξής στοιχεία: «Είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι μετά το σεισμό της Αθήνας του 1999 (της Πάρνηθας) αποφασίστηκε να γίνουν πρωτοβάθμιοι ταχείς οπτικοί έλεγχοι σε 80.000 με 90.000 δημόσια κτίρια, δηλαδή σχολεία, νοσοκομεία κ.λπ. Είναι γνωστό ότι 17 χρόνια μετά δεν έχουν ελεγχθεί παρά μόνο το 15% αυτών των κτιρίων. Από αυτά που ελέγχθηκαν, το 30% βρέθηκε ότι είχε ανάγκη άμεσων επεμβάσεων. Αυτές δεν έχουν γίνει παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις». Εδώ θα πρέπει να προστεθεί ακόμα ότι από τις περίπου 14.500 σχολικές μονάδες σ' όλη τη χώρα, οι 4.440 έχουν χτιστεί πριν από το 1959 και οι 3.880 έχουν χτιστεί πριν από το 1985! Το 50% των νοσοκομειακών κτιρίων, δηλαδή περίπου 300 ανεξάρτητα από στατικής πλευράς κτίρια. Παρόμοια εικόνα επικρατεί και για τους χώρους δουλειάς.
Σχολιάζοντας τα στοιχεία αυτά, ανέφερε για την αντισεισμική θωράκιση ότι «όπως πολύ σωστά ανέφερε ο κ. καθηγητής, πρόκειται για πολιτική απόφαση» και γι' αυτό «δεν είναι δυνατόν κανείς να πιστεύει ότι μπορεί πραγματικά στο πλαίσιο αυτού του συστήματος να μειωθεί η ανισότητα. Δεν γίνεται. Είναι λειτουργικό στοιχείο. Οι δαπάνες για αντισεισμική θωράκιση είναι πολιτική απόφαση να μην είναι επιλέξιμες από την Ευρωπαϊκή Ενωση και για τη χώρα μας, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν φέρνουν τα επιθυμητά κέρδη στους επιχειρηματικούς ομίλους που δραστηριοποιούνται στον τομέα των κατασκευών». Και εδώ φαίνεται καθαρά η βαρβαρότητα του καπιταλιστικού συστήματος: «Στο κόστος και το όφελος», στο βωμό δηλαδή της κερδοφορίας του κεφαλαίου, θυσιάζεται «η προστασία της ανθρώπινης ζωής».
Προς επιβεβαίωση αυτών, αρκεί να αναφερθεί ότι την ώρα που χιλιάδες παιδιά πηγαίνουν σε σχολεία ετοιμόρροπα, στον κρατικό προϋπολογισμό του 2017 της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όπως και στους προηγούμενους των άλλων αντιλαϊκών κυβερνήσεων, δεν υπάρχει σαφής πρόβλεψη για την αντισεισμική θωράκιση. Το ίδιο και στους προϋπολογισμούς των 13 Περιφερειών, όπου πλειοψηφούν οι δυνάμεις ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Την ίδια ώρα βέβαια πέφτουν «βροχή» τα δισεκατομμύρια για την ενίσχυση της κερδοφορίας των επιχειρηματιών.
***
Αν κάτι επιβεβαιώνεται είναι πως η «ανισότητα απέναντι στο σεισμό» δεν είναι καθόλου φυσικό φαινόμενο, γι' αυτό και η θωράκιση από φυσικές καταστροφές, τα μέτρα προστασίας και πρόληψης, είναι υπόθεση της πάλης της εργατικής τάξης συνολικά του λαού.

Κυρίως όμως επιβεβαιώνεται και σε αυτή την περίπτωση ότι καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής και προστασία της ζωής των λαϊκών στρωμάτων είναι μεγέθη ασυμβίβαστα. Μόνο ο σοσιαλισμός, η εργατική εξουσία και οικονομία, που δεν θα αντιμετωπίζει τη γη ως εμπόρευμα, αλλά ως κοινωνικό αγαθό που ανήκει στο λαό και που - με «όπλο» τον κεντρικό σχεδιασμό - θα σχεδιάζει υποδομές και προγράμματα λαϊκής στέγης, παρέχοντας στους εργάτες και τις οικογένειές τους ασφαλείς χώρους κατοικίας, εργασίας, άθλησης, ψυχαγωγίας, μπορεί να λύσει οριστικά το πρόβλημα, να αξιοποιήσει και εδώ όλες τις σύγχρονες επιστημονικές και τεχνικές δυνατότητες προς όφελος των λαϊκών αναγκών και όχι με γνώμονα τις «προτεραιότητες» και τα περιθώρια της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Το εργατικό - λαϊκό κίνημα πρέπει να υψώσει μπλόκο απέναντι στην πολιτική
που βάζει στο στόχαστρο τους ανέργους
Αρκετές εκθέσεις του ΔΝΤ και της ΕΕ, αναφέρονται σε «υψηλά επιδόματα ανεργίας» που υπάρχουν στη χώρα μας, λένε πως δήθεν αυτά μειώνουν τις προϋποθέσεις για αναζήτηση εργασίας. Στην κατεύθυνση αυτή, τόσο η τωρινή κυβέρνηση όσο και οι προηγούμενες αποδυναμώνουν σταθερά το πλέγμα προστασίας των ανέργων.
Αντί για επιδόματα και μέτρα προστασίας, ανακυκλώνουν την ανεργία, αφήνουν εκτός επιδότησης πάνω από το 80% των ανέργων, δίνουν ζεστό χρήμα και τζάμπα εργασία στις επιχειρήσεις. Επιδιώκουν όσοι δουλεύουν να δουλεύουν με τους χειρότερους όρους και όσοι δεν δουλεύουν να είναι έτοιμοι να δεχτούν μια θέση με όρους εργασίας πραγματικής σκλαβιάς.
Κεντρικός ρόλος στην απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων
Σε αυτό το πλαίσιο, ο ΟΑΕΔ παίζει κεντρικό ρόλο στην απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, ενδυναμώνει τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, καθώς η δημιουργία θέσεων σταθερής εργασίας δεν αποτελεί προτεραιότητα.
Ο ρόλος του ΟΑΕΔ στις σημερινές συνθήκες είναι να τονώσει τις μηχανές των μεγάλων επιχειρήσεων δίνοντας μέσα από τα δεκάδες προγράμματα, φτηνό ευέλικτο εργατικό δυναμικό αλλά και απευθείας ζεστό χρήμα. Η ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας περνά και μέσα από τις δράσεις του, καθώς έχει συγκεκριμένη και καταμερισμένη ευθύνη. Παράλληλα, έχει ρυθμιστικό ρόλο στις τάσεις συρρίκνωσης του λαϊκού εισοδήματος.
Με την πρόσφατη απόφαση - γνωμοδότηση του ΔΣ του ΟΑΕΔ αποτυπώνεται πιο καθαρά η προσαρμογή του οργανισμού στις νέες συνθήκες της προσδοκώμενης από το κεφάλαιο ανάκαμψης. Ενισχύονται τα χαρακτηριστικά της λειτουργίας του Οργανισμού ως ένα σύγχρονο «δουλεμπορικό», αναπαράγοντας και πολλαπλασιάζοντας τις εργασιακές σχέσεις γαλέρας. Δίνει τον ρυθμό της επίθεσης στους ανέργους, όπως τον έδινε ο τυμπανιστής σε αυτούς που κωπηλατούσαν στις πραγματικές γαλέρες...
Η απόφαση περιλαμβάνει ένα αναβαθμισμένο καθηκοντολόγιo για τους ανέργους, προκειμένου να επαληθεύσουν την ανεργία τους, συνδυάζεται με ποινολόγιο και υποχρεώσεις.
Δηλαδή, την ίδια στιγμή που το κράτος βρίσκεται χιλιόμετρα μακριά από τις ανάγκες των ανέργων, που διαλύει μέρα με τη μέρα ό,τι έχει απομείνει από το πλέγμα προστασίας των ανέργων, δημιουργεί ευθύνες και ενοχές στους ανέργους που θα πρέπει να αποδεικνύουν ανά πάσα ώρα και στιγμή ότι είναι εν δυνάμει εργαζόμενοι...
Η αιτιολογία που προβάλλεται για να μπει στη ζωή αυτός ο σχεδιασμός σχετίζεται με την προσαρμογή του Οργανισμού στο ευρωπαϊκό πλαίσιο, βάσει σχετικού κανονισμού της ΕΕ, προκειμένου ο ΟΑΕΔ να συνεχίσει να έχει «ομαλή χρηματοδότηση από τα διαρθρωτικά ταμεία της ΕΕ». Αποδεικνύεται στην πράξη για πολλοστή φορά, ποιο είναι το περιεχόμενο των «βέλτιστων πρακτικών» της ΕΕ, των διεθνών συμβάσεων εργασίας που επικαλείται κάθε φορά ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός.
Πλευρές και βαθύτερες στοχεύσεις αυτής της πρότασης
Υπάρχουν πλευρές που παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον όσον αφορά τις στοχεύσεις αυτών των προσαρμογών. Πέρα από την απαράδεκτη συμπεριφορά του κράτους απέναντι στους ανέργους που τους εξαναγκάζει να τρέχουν και να μαζεύουν αποδεικτικά έγγραφα πως αναζητούν εργασία, υπάρχουν και βαθύτερες στοχεύσεις στο όνομα της καταπολέμησης της ανεργίας.
Ο «ρεαλιστικός βηματισμός» που πρέπει να υπάρχει με βάση την αγορά εργασίας αποτελεί το σύνηθες μότο που επικαλούνται οι εκπρόσωποι των εργοδοτικών οργανώσεων και η κυβέρνηση. Εχει ως αφετηρία την άποψη πως «πλούτο και θέσεις εργασίας» δημιουργούν οι επιχειρήσεις. Χωρίς περικοκλάδες, αυτό που λένε είναι πως καμία επιχείρηση σήμερα δεν μπορεί να προσλάβει εργαζόμενους με βάση τη σημερινή οικονομική συγκυρία, άρα οι εκπτώσεις πρέπει να γίνουν από την πλευρά των εργαζομένων και αυτές αφορούν τα δικαιώματά τους, το μισθό τους, την ασφάλισή τους.
Εδώ έρχεται ο ρόλος του ΟΑΕΔ. Αρκετά από τα δεκάδες προγράμματα απασχόλησης που μας κατακλύζουν, δεν έχουν μεγάλη απορροφητικότητα. Παρά την εκτεταμένη επιδότηση με ζεστό χρήμα που παίρνουν οι επιχειρήσεις είτε πάνω στο μισθό των εργαζομένων είτε στις ασφαλιστικές εισφορές τους, οι όροι των προγραμμάτων που υπήρχαν, δεν είναι δελεαστικοί καθ' ομολογία τους. Π.χ. σε προηγούμενα προγράμματα μια επιχείρηση όφειλε να μην έχει κάνει μεταβολή του εργατικού δυναμικού της για ένα έτος πριν το πρόγραμμα και παράλληλα δεσμευόταν να κρατήσει τη θέση εργασίας για ένα ακόμα έτος μετά τη λήξη αυτού. Ηδη η κυβέρνηση στα νέα προγράμματα έχει χαλαρώσει κατά πολύ τις δεσμεύσεις των επιχειρήσεων, ενώ η συζήτηση κάθε φορά στο ΔΣ του ΟΑΕΔ για νέα προγράμματα ή για τροποποιήσεις παλιότερων, εστιάζει στο μέγεθος των υποχρεώσεων των επιχειρήσεων που πλέον τείνουν στο μηδέν.
Με τους όρους και τις υποχρεώσεις που θεσπίζει το ΔΣ του Οργανισμού για τις υποχρεώσεις των ανέργων προσπαθεί να αυξήσει την απορροφητικότητα των προγραμμάτων προς όφελος των επιχειρήσεων.
Εξαναγκάζει τους ανέργους όχι μόνο να δεχτούν θέσεις εργασίας με ελαστικούς όρους, αλλά να μπαίνουν σε κάθε είδους πρόγραμμα απασχόλησης, σε συμβουλευτικά προγράμματα, σε αμφιβόλου περιεχομένου προγράμματα κατάρτισης, προκειμένου να μη πεταχτούν έξω από τα μητρώα.
Π.χ. σε έναν άνεργο που προτείνεται εργασία ορισμένου χρόνου, ακόμα και ενός μήνα, δεν του δίνεται περιθώριο άρνησης. 'Η αντίστοιχα σε έναν εργαζόμενο που προτείνεται εργασία part time, 4ωρη, 6ωρη κ.ο.κ., δεν παρέχεται η δυνατότητα απόρριψης.
Σημαντική πλευρά είναι επίσης πως ένας άνεργος δεν μπορεί να απορρίψει εργασία που έχει ως βάση τον κατώτερο μισθό, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα και διαχωρίζεται ηλικιακά. Δηλαδή, ένας άνεργος κάτω των 25 με παιδί θα έχει στην ουσία μισθό όσο το επίδομα ανεργίας του.
Η μετατροπή του επιδόματος ανεργίας σε μισθό για τις επιχειρήσεις, άλλωστε, συζητιέται όχι μόνο κρυφά αλλά και φανερά.
Στην ουσία, δημιουργείται ένα ακόμα ισχυρό κύμα που θα πιέζει προς τα κάτω τους κλαδικούς μισθούς, δηλαδή ένα ακόμα δίκτυο εργαζόμενων - ανέργων που θα εντάσσεται στις επιχειρήσεις με διαφορετικούς όρους εργασίας και δικαιώματα.
Επίσης, η διαγραφή των ανέργων ακουμπά και άλλες πλευρές, ιδιαίτερα σημαντικές για τη ζωή τους. Π.χ. η απώλεια της ιδιότητας του ανέργου σημαίνει απώλεια και άλλων παροχών, όπως ευνοϊκές ρυθμίσεις σε δάνεια, προτεραιότητα σε προγράμματα κοινωνικού τουρισμού ή μοριοδοτήσεις, ρυθμίσεις οφειλών σε υπηρεσίες, δωρεάν μετακίνηση στις μεταφορές, εκπτώσεις ή διάφορες παροχές που απευθύνονται αποκλειστικά σε ανέργους.
Τέλος, ως πρόκληση πρέπει να χαρακτηριστεί η ένταξη των ιδιωτικών εταιρειών ευρέσεως εργασίας και των εταιρειών ενοικίασης στο πλάι του ΟΑΕΔ, ως ισότιμοι μηχανισμοί που μπορεί να αποδεικνύουν πως ένας άνεργος αναζητά εργασία. Δηλαδή, νομιμοποιούνται και μέσα από τον ΟΑΕΔ όλα τα παράσιτα και οι μεσάζοντες της εργασίας που λειτουργούν και εμπορεύονται την ανάγκη για εργασία.
Η πάλη για άμεσα μέτρα προστασίας των ανέργων συνδέεται με την πάλη για συνολική ανατροπή
Η κυβέρνηση, το υπουργείο Εργασίας και ο ΟΑΕΔ δειλά δειλά ψελλίζουν για «μείωση της ανεργίας», την ίδια στιγμή που ο συνδυασμός των αριθμητικών στοιχείων που αφορούν τη ζωή της εργατικής οικογένειας αποτυπώνει επιδείνωση.
Σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιεύτηκαν την προηγούμενη βδομάδα, σε κάθε δέκα νέες προσλήψεις το 2016, οι έξι αφορούσαν σε θέσεις μερικής απασχόλησης και εκ περιτροπής εργασίας.
Το στοιχείο αυτό δείχνει και την προοπτική της απασχόλησης στην ΕΕ. Π.χ. την ίδια περίοδο στην Ισπανία μόνο το 4% των προσλήψεων που πραγματοποιήθηκαν τον Δεκέμβρη αφορούν μόνιμες θέσεις εργασίας με πλήρες ωράριο.
Οι παραπάνω θέσεις είναι άγρια κακοπληρωμένες με μισθούς πολύ κάτω από τους κατώτερους νομοθετημένους μισθούς. Σήμερα, στη χώρα μας, 126.956 εργαζόμενοι αμείβονται με μεικτό μηνιαίο μισθό έως 100 ευρώ και 343.760 εργαζόμενοι αμείβονται με μηνιαίους μισθούς από 100 έως και 400 ευρώ μεικτά. Αυτά τα ποσά είναι αποτέλεσμα της μεγάλης έκτασης των ευέλικτων μορφών εργασίας.
Η ανεργία είναι ανίατη πληγή για το σύστημα, το οποίο τη γεννά και την αναπαράγει. Η αιτία της ανεργίας δεν είναι γενική και αόριστη ούτε έξω από την οικονομία. Σχετίζεται με το ποιος κάνει κουμάντο στην ανάπτυξη, ποιον υπηρετεί η ανάπτυξη, ποιος τη σχεδιάζει, ποιος έχει στα χέρια του τις επιχειρήσεις.
Το πρόβλημα της ανεργίας δεν μπορεί να λυθεί στο πλαίσιο ενός δρόμου ανάπτυξης όπου κυριαρχούν το κυνήγι του κέρδους και η εκμετάλλευση, η αναρχία στην παραγωγή, με τους καπιταλιστές να κλείνουν και να μεταφέρουν τις επιχειρήσεις τους εκεί που προσδοκούν μεγαλύτερη κερδοφορία, έχοντας ως όπλο τις ελευθερίες της ΕΕ. «Ελευθερία», δηλαδή, ώστε να μπορεί το κάθε αφεντικό χωρίς δεσμεύσεις, να «απασχολεί» όπως και όποτε θέλει τους εργαζόμενους, να τους μετακινεί από επιχείρηση σε επιχείρηση, από κλάδο σε κλάδο, από χώρα σε χώρα.
Η παραπάνω θέση και διαπίστωση δεν σημαίνει φυσικά υποτίμηση των σημερινών αναγκών των ανέργων. Τα σωματεία που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, Λαϊκές Επιτροπές σε γειτονιές, Επιτροπές Ανέργων έχουν αναπτύξει σημαντική δράση με αιτήματα για την προστασία των ανέργων και των οικογενειών τους, με αιτήματα άμεσης ανακούφισης και έκτακτης οικονομικής ενίσχυσης σε εργαζόμενους που βρίσκονται απλήρωτοι για μεγάλο χρονικό διάστημα. Καθημερινή και ακούραστη δράση για την ανάκληση απολύσεων, παρεμβάσεις για την προστασία των εργαζόμενων σε επιχειρήσεις που κλείνουν, για δουλειά με δικαιώματα πάνω στα άθλια προγράμματα, με παρεμβάσεις αλληλεγγύης. Με συγκεκριμένες προτάσεις για προσλήψεις σε τομείς που σήμερα βγάζουν μάτι ότι είναι γυμνοί, στα νοσοκομεία, στην παιδεία, στα ζητήματα εργατικής κατοικίας κ.ο.κ.
Ετσι και τώρα οι συνδικαλιστικές οργανώσεις θα πρέπει να υψώσουν μπλόκο απέναντι σε κάθε προσπάθεια που θα βάζει στο στόχαστρο τους ανέργους, θα τους αξιοποιεί σαν λιπαντική μηχανή στα γρανάζια των επιχειρήσεων. Η πάλη δηλαδή για άμεσα μέτρα προστασίας των ανέργων συνδέεται με την πάλη για ριζικές αλλαγές, για την ανατροπή της πολιτικής που ξεριζώνει το δικαίωμα στη σταθερή εργασία με δικαιώματα, που βάζει λουκέτα στα μαγαζιά, που ξεκληρίζει τη φτωχή αγροτιά. Είναι απαίτηση η κοινή δράση εργαζομένων, ελευθεροεπαγγελματιών, μικρομεσαίων αγροτών απέναντι στο σύστημα της εκμετάλλευσης, τον καπιταλισμό, που δεν διορθώνεται με μερεμέτια, αλλά απαιτεί συνολική ανατροπή.

Θανάσης ΓΚΩΓΚΟΣ
Μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ,
εκπρόσωπος των εργαζομένων στο

ΔΣ του ΟΑΕΔ με τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ

«2017: Καταπληκτικό ή φρικτό έτος; Η επιλογή είναι στα χέρια μας!». Με αυτό το «δίλημμα» έκανε «ποδαρικό» ο ΣΕΒ για τη νέα χρονιά, με το πρώτο εβδομαδιαίο δελτίο του να κάνει μια «σούμα» των απαιτήσεων του κεφαλαίου, περιτυλίγοντάς τες με ολίγη από «εθνική αξιοπρέπεια» και σπρώχνοντας το «ραβασάκι» προς τη μεριά της κυβέρνησης, αλλά και των υπόλοιπων αστικών κομμάτων, που «τρέχουν» την επιχείρηση ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας.
Οι προτεραιότητες και οι άξονες που θέτει ο Σύνδεσμος των Βιομηχάνων, δίνουν το περίγραμμα της «δίκαιης ανάπτυξης» που προπαγανδίζει η κυβέρνηση.
Το περαιτέρω τσάκισμα των εργατικών δικαιωμάτων, η ένταση της εκμετάλλευσης, η ακόμα μεγαλύτερη «ευελιξία» στην αγορά εργασίας, η κλιμάκωση της επίθεσης στην Κοινωνική Ασφάλιση, η ένταση της φοροληστείας του λαού, παράλληλα με τις ακόμα μεγαλύτερες φοροαπαλλαγές και λοιπές διευκολύνσεις στο κεφάλαιο, όπως και η πλήρης ενσωμάτωση στη νομοθεσία του αντιδραστικού «οπλοστασίου» που θέτει στη διάθεση των επιχειρηματικών ομίλων η ΕΕ, αποτελούν μερικές από τις «συστάσεις» των βιομηχάνων, που επιβεβαιώνουν ότι το «λίπασμα» της ανάκαμψης της καπιταλιστικής κερδοφορίας φτιάχνεται από τις στάχτες των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων.
Στο πλαίσιο αυτό και για την υλοποίηση των στόχων τους, που βαφτίζουν «ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας», κόντρα «στη σημερινή κατάσταση επιτροπείας από ξένους τεχνοκράτες», που «αν συνεχιστεί (...) η συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ είτε θα μείνει στα χαρτιά (...) είτε θα λυθεί κάποια στιγμή μέσω της αποχώρησης της Ελλάδας από την ΕΕ», οι βιομήχανοι συστήνουν την ακόμα πιο αποφασιστική προώθηση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων - «να κάνουμε τις μεταρρυθμίσεις δική μας υπόθεση» - και την αναβάθμιση της θέσης του εγχώριου κεφαλαίου στα παζάρια, τις διεργασίες και τις αναδιαρθρώσεις που «τρέχουν» αυτή την περίοδο σε όλη την ΕΕ.
Επιδίωξή τους είναι να ανοίξει ακόμα πιο γρήγορα η κάνουλα και η πρόσβαση των επιχειρηματικών ομίλων σε φτηνότερο χρήμα «χωρίς διακρίσεις και αποκλεισμούς στη χρηματοδότηση των ελληνικών επιχειρήσεων». Οι ομοιότητες, δε, με το κυβερνητικό «αφήγημα» του «οδικού χάρτη», για έξοδο στο «ξέφωτο» της καπιταλιστικής ανάκαμψης, πραγματικά «βγάζουν μάτι».
Οπως μάτι βγάζει και το γεγονός ότι η επιχείρηση αυτή έχει ως προαπαιτούμενο τη μόνιμη επίθεση στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, τους «κόφτες» και τα «μνημόνια διαρκείας» για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα. Χαρακτηριστικά είναι τα όσα λέει ο ΣΕΒ για το «κυρίαρχο ζητούμενο που παραμένει η αλλαγή στο μείγμα δημοσιονομικής πολιτικής προς την κατεύθυνση μείωσης της υπερφορολόγησης» του κεφαλαίου, με παράλληλη «διεύρυνση της φορολογικής βάσης», δηλαδή με την περαιτέρω καρατόμηση του αφορολόγητου μισθωτών και συνταξιούχων.
Ζητούν, επίσης, τη «στοχευμένη μετεξέλιξη του ασφαλιστικού και προνοιακού συστήματος προς ένα πιο ανταποδοτικό σύστημα εισφορών και συντάξεων», που μεταφράζεται σε νέες παρεμβάσεις για το ύψος των σημερινών συντάξεων και τη διάλυση των προνοιακών επιδομάτων σε λαϊκές οικογένειες.
Σε άλλο σημείο, αναφέρονται στην ανάγκη «απελευθέρωσης του ρυθμιστικού περιβάλλοντος της αγοράς εργασίας», παίρνοντας υπόψη τις «βέλτιστες πρακτικές» της ΕΕ και των άλλων χωρών του ΟΟΣΑ, περιγράφοντας τη γενίκευση και μονιμοποίηση της εργασιακής ζούγκλας για λογαριασμό του κεφαλαίου.
Αν στα παραπάνω προστεθούν και οι στόχοι για ομαλή «μετάπτωση της Ελλάδας στις τακτικές διαδικασίες του Ευρωπαϊκού Εξαμήνου», στα «μνημόνια διαρκείας» δηλαδή της ΕΕ, και η «χωρίς καθυστερήσεις» εφαρμογή «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων φιλικών προς την επιχειρηματικότητα, τις ιδιωτικοποιήσεις και την προσέλκυση επενδύσεων», εύκολα μπορεί κανείς να καταλάβει ότι ο ΣΕΒ περιγράφει ένα πραγματικά «φρικτό» για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα έτος.
Είναι όντως στο χέρι των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων να χαλάσουν τα σχέδια αυτά του κεφαλαίου, προτάσσοντας το δικό τους σχέδιο για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους, ισχυροποιώντας το δικό τους αγώνα και συμμαχία, ενάντια στο κεφάλαιο, την εξουσία του και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η κυβέρνηση παρουσιάζει το επιχείρημα ότι «τα πράγματα αλλάζουν στην Ευρώπη» και ως εκ τούτου ο ελληνικός λαός πρέπει να κάνει υπομονή, να κάτσει στ' αυγά του, να υπομείνει παλιά και νέα βάρβαρα μέτρα, έως ότου φυσήξει ο «ευνοϊκός άνεμος» που θα τον οδηγήσει σε πιο ασφαλή λιμάνια.
Το επιχείρημα αυτό, που το έχουμε δει να παρουσιάζεται από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ σε πολλές εκδοχές, σε αυτήν τη φάση παρουσιάζει ως αυτονόητη για το λαό την «κάβα» των αντιλαϊκών μέτρων της δεύτερης «αξιολόγησης», τη μονιμοποίηση όλων των προηγούμενων αντιλαϊκών νόμων και την αποδοχή και νέων, πέραν και του 2018, ώστε η χώρα «να αποδείξει την αξιοπιστία της» και να οικοδομήσει συμμαχίες, να εκμεταλλευτεί τις διεργασίες σε επίπεδο ΕΕ, τις κόντρες ΕΕ και ΔΝΤ ή τις εξελίξεις που μπορούν να επιφέρουν οι εκλογικές αναμετρήσεις του επόμενου διαστήματος, να επιτύχει μια συμβιβαστική λύση που θα εντάσσει την ελληνική οικονομία στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΕ, και έτσι να δοθεί η ώθηση στην οικονομία που τάχα μπορεί να φέρει την πολυαναμενόμενη καπιταλιστική ανάκαμψη «για όλους».
Το «αισιόδοξο» αυτό αφήγημα, από μόνο του, και ανεξάρτητα απ' την επιβεβαίωσή του ή όχι, δεν μπορεί να κρύψει ότι οι αλλαγές και οι εξελίξεις τις οποίες επικαλείται η κυβερνητική προπαγάνδα, αντιτίθενται εξ ορισμού στα λαϊκά συμφέροντα.
Τα πράγματα στην ΕΕ, εξάλλου, όντως αλλάζουν, όχι μόνο τώρα, αλλά εδώ και πολλά χρόνια. Ειδικά η καπιταλιστική κρίση επιτάχυνε τις ανακατατάξεις ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη στο εσωτερικό της ΕΕ, «ανοίγοντας την ψαλίδα» προς όφελος κατά βάση της Γερμανίας και τροφοδοτώντας τη σφοδρή διαπάλη ανάμεσα σε καπιταλιστικά κράτη στον ηγετικό πυρήνα της ΕΕ και ευρύτερα, αλλά και ανάμεσα σε αστικές δυνάμεις στο εσωτερικό κάθε καπιταλιστικής χώρας. Διαπάλη που «επεκτείνεται» και παίρνει νέες διαστάσεις, σε μια περίοδο που η καπιταλιστική οικονομία διεθνώς και στην Ευρωζώνη αντιμετωπίζει μεγάλες δυσκολίες και κινδύνους να περάσει σε φάση, μιας έστω αναιμικής, ανάκαμψης, με φτωχά μέχρι στιγμής αποτελέσματα.
Η διαπραγμάτευση για τα υψηλά κρατικά χρέη και ποιος θα πληρώσει αναλογικά περισσότερα ή λιγότερα για μια ενδεχόμενη ελάφρυνσή τους - στην ουσία μια μεγάλη απαξίωση των τεράστιων υπερσυσσωρευμένων κεφαλαίων που προκάλεσαν την καπιταλιστική κρίση -, οι κόντρες για το αν το πιο «εύφορο» έδαφος για την καπιταλιστική ανάκαμψη το δημιουργεί μια μεγαλύτερη ή μικρότερη δόση «περιοριστικής» ή «επεκτατικής» πολιτικής, οι διαμάχες για το μέλλον της ΕΕ και της Ευρωζώνης και το αν η διακρατική καπιταλιστική ένωση θα προχωρήσει προς μια κατεύθυνση «εμβάθυνσης» και «ομογενοποίησης» ή προς μια κατεύθυνση με μεγαλύτερο ρόλο των εθνικών κρατών και περισσότερα μέτρα «προστατευτισμού» στην οικονομία, όλα, μα όλα τα σενάρια και οι εκδοχές που βρίσκονται στο τραπέζι αφορούν όχι τα λαϊκά συμφέροντα, αλλά τη μια ή την άλλη μερίδα της αστικής τάξης, το ένα ή το άλλο καπιταλιστικό κράτος.
Εξάλλου, όλες οι πλευρές, από την «κοσμοπολίτικη» ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί τόσο διακαώς να «ξεπλύνει», έως και το αστικό ρεύμα του λεγόμενου «ευρωσκεπτικισμού», αποδέχονται ως «βάση» της συζήτησης και της διαπάλης την ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης, τη συνέχιση των αντιλαϊκών ανατροπών - μεταρρυθμίσεων, το βάθεμα της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης. Οι κόντρες, όπως και οι συμμαχίες, πότε του «Νότου» εναντίον του «Βορρά» και πότε των «προοδευτικών» αστικών δυνάμεων κόντρα στις «αντιδραστικές» σαν κι αυτές που παρουσιάζει η κυβερνητική προπαγάνδα, πάνω σ' αυτή τη βάση διαμορφώνονται. Τα «κρίσιμα σταυροδρόμια» αφορούν τα διλήμματα του κεφαλαίου και όχι το λαό. Προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση η ΕΕ θα συνεχίσει να γίνεται σε κάθε βήμα ακόμα πιο αντιδραστική, αποκρουστική και βάρβαρη για την εργατική τάξη και τους λαούς.
Γι' αυτούς η μόνη πραγματική αλλαγή και διέξοδος από τη βαρβαρότητα χωρίς τέλος βρίσκεται στην ανασύνταξη του κινήματος και στη δική τους συμμαχία, στην πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και των διεθνών συμμαχιών, για αποδέσμευση από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις όπως η ΕΕ.

Πολλά γράφονται τις μέρες αυτές για καθυστερήσεις στη διαπραγμάτευση, για την επίφοβη ένταξη στον λεγόμενο «μηχανισμό ποσοτικής χαλάρωσης» της ΕΚΤ, για τον ρόλο του ΔΝΤ στο πρόγραμμα που δεν έχει διασαφηνιστεί ακόμα και άλλα παρόμοια.
Στη μια ή την άλλη τους εκδοχή, τα σενάρια αυτά τροφοδοτούν έναν νέο γύρο αντιπαράθεσης ανάμεσα στην κυβέρνηση, στη ΝΔ και τα άλλα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης, για «αδικαιολόγητες καθυστερήσεις», «φόβους» και «κινδύνους», συμπληρωματικά των «προσδοκιών», που προσπαθεί να καλλιεργήσει η κυβέρνηση στα λαϊκά στρώματα.
Ωστόσο, εκείνο που σίγουρα δεν «κινδυνεύει» σε κανένα από τα σενάρια και τις εκδοχές που διακινούνται είναι η συνέχιση και κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής προς όφελος του κεφαλαίου. Οι καθυστερήσεις στην «αξιολόγηση» όχι μόνο δεν φέρνουν καθυστέρηση στην εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής, αλλά γίνονται και μοχλός για να εφαρμοστούν «μια ώρα αρχύτερα» τα μέτρα αυτά, στο όνομα της «ενίσχυσης της αξιοπιστίας» της χώρας.
Αξιοποιούνται, επίσης, για να ανοίξει από τώρα η συζήτηση για τα επόμενα αντιλαϊκά μέτρα, που, όπως όλοι παραδέχονται, θα έχουν «μακρύ ορίζοντα», στη μία ή την άλλη τους μορφή.
Σε κάθε περίπτωση, η συμφωνία όλων των πλευρών ότι τα αντιλαϊκά μέτρα αποτελούν «προαπαιτούμενο» για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας έχει καταγραφεί και στην πράξη, καθώς όπως επαναλαμβάνει η κυβέρνηση, έχει συμφωνηθεί ήδη «το 95% και πλέον» των νέων αντιλαϊκών μέτρων που έρχονται να προστεθούν στα προηγούμενα.
Τα μέτρα αυτά οδηγούν σε μεγαλύτερη γενίκευση της εργασιακής ζούγκλας, στο χτύπημα εργατικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, στη γενικευμένη φοροληστεία του λαού, για να βγαίνει ο λογαριασμός των «ματωμένων» πλεονασμάτων για το κεφάλαιο, αλλά και σε νέες φοροαπαλλαγές, ρυθμίσεις και μέτρα διευκόλυνσης των επιχειρηματικών ομίλων, ώστε να ανοίξουν «διάδρομοι επενδύσεων».
Ανεξάρτητα από το πότε θα καταλήξει η «αξιολόγηση», αυτά τα μέτρα είναι «ένα το κρατούμενο» για το κεφάλαιο, συμπληρωματικά σ' αυτά που εφαρμόζονται μέχρι σήμερα.
Οι ρυθμοί και το εύρος της αντιλαϊκής επίθεσης δεν καθορίζονται ούτε και από τη σύνθεση των «τραπεζιών» των διαπραγματεύσεων και των στρατοπέδων που διαμορφώνονται στο έδαφος οξυμένων ανταγωνισμών, όπως ισχυρίζεται η κυβερνητική προπαγάνδα, που αναμασά τα περί «ακραίων κύκλων» και το γνωστό παραμύθι των «καλών», «κακών» και «άσχημων» καπιταλιστικών κέντρων και ιμπεριαλιστικών ενώσεων.
Για παράδειγμα, οι «ακραίες απαιτήσεις» του ΔΝΤ στα Εργασιακά, στα ζητήματα απελευθέρωσης των απολύσεων κ.τ.λ., όπως τις παρουσιάζει η κυβέρνηση, ελάχιστα απέχουν από το «ευρωπαϊκό κεκτημένο», δηλαδή την εργασιακή ζούγκλα των τσακισμένων μισθών και δικαιωμάτων, των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, της ανεργίας και των δουλεμπορικών που ζει και βασιλεύει σε όλη την ΕΕ.
Αλλά και στα μέτρα για το χρέος, μικρή σημασία έχει αν το «μάτωμα» των λαϊκών στρωμάτων, για να πιάνονται οι αντιλαϊκοί στόχοι και να έχουν πρόσβαση σε φτηνά κεφάλαια οι επιχειρηματικοί όμιλοι, θα γίνεται κατόπιν «συστάσεων» του ΔΝΤ ή προτάσεων της ΕΚΤ. Το ίδιο μικρή σημασία έχουν για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, αν τα εργαλεία για την κατακρεούργησή τους θα βγαίνουν από την «εργαλειοθήκη» ιμπεριαλιστικών οργανισμών όπως ο ΟΟΣΑ ή από το ΔΝΤ.
Με άλλα λόγια, ανεξάρτητα από τις κόντρες καπιταλιστικών κρατών και ιμπεριαλιστικών οργανισμών, που συμμετέχουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στη διαπραγμάτευση, η αντιλαϊκή επίθεση θεωρείται απ' όλες τις πλευρές «δεδομένη» και δεν καθυστερεί καθόλου.
Από αυτήν τη σκοπιά, πρέπει να παρακολουθεί ο λαός την αντιπαράθεση των αστικών κομμάτων για τα ζητήματα της «αξιολόγησης», απαντώντας επιθετικά στα σχέδιά τους να τον εγκλωβίσουν και να τον καταστήσουν συμμέτοχο στις ανησυχίες και τους στόχους του κεφαλαίου.


Εδώ και καιρό έχει διαφανεί ότι η ατζέντα της διαπραγμάτευσης ανάμεσα στην κυβέρνηση και το κουαρτέτο περιλαμβάνει πολύ περισσότερα ζητήματα από τα αντιλαϊκά προαπαιτούμενα της δεύτερης «αξιολόγησης».
Γι' αυτό, άλλωστε, η κυβέρνηση εμφανίζεται δυσαρεστημένη από τις καθυστερήσεις στην ολοκλήρωση της διαπραγμάτευσης, παρά το γεγονός ότι - όπως λέει η ίδια - υπάρχει συμφωνία με τους «θεσμούς» στο 95% των προβλεπόμενων από το μνημόνιο, ενώ οι αποκλίσεις στα υπόλοιπα θεωρούνται διαχειρίσιμες.
Μάλιστα, όλο το προηγούμενο διάστημα, η κυβέρνηση έδειχνε το ΔΝΤ ως τον βασικό υπαίτιο για την καθυστέρηση και το κατάγγελλε ότι ζητάει την προληπτική νομοθέτηση μέτρων για τα πρωτογενή πλεονάσματα μετά το 2018, πράγμα το οποίο η ίδια αρνούνταν, θεωρώντας το «κόκκινη γραμμή».
Επειδή όμως η μοναδική «κόκκινη γραμμή» που έχει αυτή η κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες, είναι η γραμμή υπεράσπισης των συμφερόντων του κεφαλαίου, η πραγματικότητα, πίσω από τα παχιά λόγια και την προσπάθεια να αποπροσανατολιστεί ο λαός, προβάλλει μέσα από τις τελευταίες εξελίξεις.
Ξεκινώντας τη διαπραγμάτευση, για να συσκοτίσει την ταξική αντιλαϊκή πολιτική της, η κυβέρνηση σκόπιμα παρουσίαζε το «νεοφιλελεύθερο» ΔΝΤ σαν τον «κακό» της υπόθεσης, που ζητάει σκληρότερα μέτρα, σε αντίθεση με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς (Κομισιόν, ΕΚΤ, ESM), που είναι τάχα πιο «συγκαταβατικοί», ιδιαίτερα σε ζητήματα όπως τα Εργασιακά.
Στην πορεία, καθώς κορυφωνόταν η κόντρα του ΔΝΤ με την Ευρωζώνη (ιδιαίτερα τη Γερμανία), με αιχμή τη διευθέτηση του ελληνικού κρατικού χρέους, η κυβέρνηση ξέθαψε το τσεκούρι των «κόκκινων γραμμών» και λεοντάριζε ότι δεν πρόκειται να συμφωνήσει σε οποιοδήποτε άλλο μέτρο, πέρα από αυτά που περιέχονται στα (αιματηρά για το λαό) προαπαιτούμενα της «αξιολόγησης».
Το επόμενο βήμα, και ενώ η διαπραγμάτευση απομακρυνόταν από τα αρχικά χρονοδιαγράμματα, ήταν να συμφωνήσει στην επέκταση του «δημοσιονομικού κόφτη» και μετά το 2018, αρνούμενη όμως να νομοθετήσει συγκεκριμένα μέτρα. Επέμενε μάλιστα να ψέγει την ΕΕ ότι δεν ασκεί την αναγκαία πίεση στο ΔΝΤ, προκειμένου να συμφωνήσει στην ολοκλήρωση της διαπραγμάτευσης.
Τελικά, δίπλα στα αντιλαϊκά μέτρα που εφαρμόζονται και σε εκείνα που έχουν ήδη συμφωνηθεί, φτάσαμε σήμερα να συζητάμε την παραπέρα μείωση του αφορολόγητου για τα λαϊκά στρώματα για μετά το 2018, στο πλαίσιο της ενεργοποίησης του «δημοσιονομικού κόφτη», ανεξάρτητα από το αν το ΔΝΤ θα παραμείνει στο πρόγραμμα ή όχι!
Επαληθεύεται, επίσης, ότι μέτρα, όπως η συρρίκνωση του αφορολόγητου για μισθωτούς και συνταξιούχους, αλλά και η παραπέρα μείωση των συντάξεων, η διευκρίνιση των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων που θα διασφαλίζουν τους στόχους για τα πρωτογενή πλεονάσματα μετά το 2018, δεν είναι αιτήματα αποκλειστικά του ΔΝΤ, αλλά και των ευρωπαϊκών θεσμών, όπως προκύπτει από τοποθετήσεις εκπροσώπων της Κομισιόν και της ΕΚΤ.
Η προσαρμογή της κυβέρνησης στα δεδομένα που προκύπτουν σε κάθε φάση της διαπραγμάτευσης δεν συνιστά, βέβαια, «αναγκαίο συμβιβασμό» από τη σκοπιά της υπεράσπισης των λαϊκών συμφερόντων, όπως η ίδια το παρουσιάζει.
Αντίθετα, επιβεβαιώνει τη συνέπεια της κυβέρνησης στην υπηρέτηση του στόχου της καπιταλιστικής ανάκαμψης, που προϋποθέτει αντιλαϊκά μέτρα δίχως τέλος και καθιστά πρώτη προτεραιότητα την ολοκλήρωση της «αξιολόγησης», προκειμένου να ανοίξει ο δρόμος στο κεφάλαιο να αντλήσει φθηνότερο χρήμα από την ΕΚΤ.
Με αυτόν τον «οδηγό» πορευόταν και πορεύεται η κυβέρνηση. Και είναι βέβαιο ότι στο ρευστό οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον που διαμορφώνεται στην Ευρώπη και παγκόσμια, ο λογαριασμός που θα κληθεί να πληρώσει στο τέλος ο λαός, αν δεν περάσει στην αντεπίθεση, θα είναι πολύ βαρύτερος, προκειμένου το κεφάλαιο να μπει σε τροχιά ανάκαμψης της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του.

Author Name

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Από το Blogger.