Αντιλαϊκές διεργασίες
Το επιχείρημα αυτό, που το έχουμε δει να παρουσιάζεται από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ σε πολλές εκδοχές, σε αυτήν τη φάση παρουσιάζει ως αυτονόητη για το λαό την «κάβα» των αντιλαϊκών μέτρων της δεύτερης «αξιολόγησης», τη μονιμοποίηση όλων των προηγούμενων αντιλαϊκών νόμων και την αποδοχή και νέων, πέραν και του 2018, ώστε η χώρα «να αποδείξει την αξιοπιστία της» και να οικοδομήσει συμμαχίες, να εκμεταλλευτεί τις διεργασίες σε επίπεδο ΕΕ, τις κόντρες ΕΕ και ΔΝΤ ή τις εξελίξεις που μπορούν να επιφέρουν οι εκλογικές αναμετρήσεις του επόμενου διαστήματος, να επιτύχει μια συμβιβαστική λύση που θα εντάσσει την ελληνική οικονομία στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΕ, και έτσι να δοθεί η ώθηση στην οικονομία που τάχα μπορεί να φέρει την πολυαναμενόμενη καπιταλιστική ανάκαμψη «για όλους».
Το «αισιόδοξο» αυτό αφήγημα, από μόνο του, και ανεξάρτητα απ' την επιβεβαίωσή του ή όχι, δεν μπορεί να κρύψει ότι οι αλλαγές και οι εξελίξεις τις οποίες επικαλείται η κυβερνητική προπαγάνδα, αντιτίθενται εξ ορισμού στα λαϊκά συμφέροντα.
Τα πράγματα στην ΕΕ, εξάλλου, όντως αλλάζουν, όχι μόνο τώρα, αλλά εδώ και πολλά χρόνια. Ειδικά η καπιταλιστική κρίση επιτάχυνε τις ανακατατάξεις ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη στο εσωτερικό της ΕΕ, «ανοίγοντας την ψαλίδα» προς όφελος κατά βάση της Γερμανίας και τροφοδοτώντας τη σφοδρή διαπάλη ανάμεσα σε καπιταλιστικά κράτη στον ηγετικό πυρήνα της ΕΕ και ευρύτερα, αλλά και ανάμεσα σε αστικές δυνάμεις στο εσωτερικό κάθε καπιταλιστικής χώρας. Διαπάλη που «επεκτείνεται» και παίρνει νέες διαστάσεις, σε μια περίοδο που η καπιταλιστική οικονομία διεθνώς και στην Ευρωζώνη αντιμετωπίζει μεγάλες δυσκολίες και κινδύνους να περάσει σε φάση, μιας έστω αναιμικής, ανάκαμψης, με φτωχά μέχρι στιγμής αποτελέσματα.
Η διαπραγμάτευση για τα υψηλά κρατικά χρέη και ποιος θα πληρώσει αναλογικά περισσότερα ή λιγότερα για μια ενδεχόμενη ελάφρυνσή τους - στην ουσία μια μεγάλη απαξίωση των τεράστιων υπερσυσσωρευμένων κεφαλαίων που προκάλεσαν την καπιταλιστική κρίση -, οι κόντρες για το αν το πιο «εύφορο» έδαφος για την καπιταλιστική ανάκαμψη το δημιουργεί μια μεγαλύτερη ή μικρότερη δόση «περιοριστικής» ή «επεκτατικής» πολιτικής, οι διαμάχες για το μέλλον της ΕΕ και της Ευρωζώνης και το αν η διακρατική καπιταλιστική ένωση θα προχωρήσει προς μια κατεύθυνση «εμβάθυνσης» και «ομογενοποίησης» ή προς μια κατεύθυνση με μεγαλύτερο ρόλο των εθνικών κρατών και περισσότερα μέτρα «προστατευτισμού» στην οικονομία, όλα, μα όλα τα σενάρια και οι εκδοχές που βρίσκονται στο τραπέζι αφορούν όχι τα λαϊκά συμφέροντα, αλλά τη μια ή την άλλη μερίδα της αστικής τάξης, το ένα ή το άλλο καπιταλιστικό κράτος.
Εξάλλου, όλες οι πλευρές, από την «κοσμοπολίτικη» ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί τόσο διακαώς να «ξεπλύνει», έως και το αστικό ρεύμα του λεγόμενου «ευρωσκεπτικισμού», αποδέχονται ως «βάση» της συζήτησης και της διαπάλης την ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης, τη συνέχιση των αντιλαϊκών ανατροπών - μεταρρυθμίσεων, το βάθεμα της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης. Οι κόντρες, όπως και οι συμμαχίες, πότε του «Νότου» εναντίον του «Βορρά» και πότε των «προοδευτικών» αστικών δυνάμεων κόντρα στις «αντιδραστικές» σαν κι αυτές που παρουσιάζει η κυβερνητική προπαγάνδα, πάνω σ' αυτή τη βάση διαμορφώνονται. Τα «κρίσιμα σταυροδρόμια» αφορούν τα διλήμματα του κεφαλαίου και όχι το λαό. Προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση η ΕΕ θα συνεχίσει να γίνεται σε κάθε βήμα ακόμα πιο αντιδραστική, αποκρουστική και βάρβαρη για την εργατική τάξη και τους λαούς.
Γι' αυτούς η μόνη πραγματική αλλαγή και διέξοδος από τη βαρβαρότητα χωρίς τέλος βρίσκεται στην ανασύνταξη του κινήματος και στη δική τους συμμαχία, στην πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και των διεθνών συμμαχιών, για αποδέσμευση από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις όπως η ΕΕ.
