Οι απολύσεις, που για άλλη μια φορά βαφτίζονται οικειοθελείς αποχωρήσεις, έγιναν στα πλαίσια των εσωτερικών αναδιαρθρώσεων της εταιρείας προκειμένου να διασφαλιστεί η κερδοφορία της (σε εταιρική γλώσσα η "βιωσιμότητά" της). Είναι συνηθισμένο φαινόμενο, άλλωστε, η κρίση να φορτώνεται στις πλάτες των εργαζομένων που -ως σύγχρονες "Ιφιγένειες"- θυσιάζονται προκειμένου να φουσκώσουν οι εταιρείες τα κέρδη τους.
Έχουμε μεγάλη εμπειρία από τέτοιου είδους καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, η "Astra-Zeneca" δεν αποτελεί πρωτοτυπία. Τα τελευταία χρόνια είχαμε ομαδικές απολύσεις σε μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες όπως "Sanofi", "Boehringer", "Pfizer", "Glaxo", μέχρι και αναστολή της λειτουργίας εταιρειών όπως "Bristol", "Sandoz" και βέβαια να μην ξεχνάμε την "Alapis".
Μήπως, όμως, οι περικοπές θέσεων εργασίας αφορούν μόνο την Ελλάδα της βαθιάς κρίσης, του χρέους, της λιτότητας, των μνημονίων και της μειωμένης φαρμακευτικής δαπάνης;
Έκθεση του αμερικάνικου περιοδικού "FirstWord Pharma" αναφέρει πως το διάστημα 2008-2013, οι 11 κορυφαίες φαρμακευτικές εταιρείες προχώρησαν σε συνολικά 143 χιλ.απολύσεις. Εκεί θα συναντήσουμε την "Αstra" με 25.733 απολύσεις, την "Μerck" με 46.140, την "Pfizer" με 16.517 και την "Glaxo" με 9.000. Σύμφωνα με την ίδια έκθεση, αιτίες των απολύσεων είναι ο ανταγωνισμός με τα generics (γενόσημα), η μείωση παραγωγικότητας στον τομέα έρευνας και ανάπτυξης (νέα φάρμακα), η στροφή προς εξειδικευμένα φάρμακα, που δεν απαιτούν αντιπροσώπους (Ιατρ. Επισκέπτες) για την προώθησή τους, καθώς και μια σειρά συγχωνεύσεων και εξαγορών.
Οι απολύσεις, λοιπόν, δεν αποτελούν αποκλειστικότητα ούτε μιας εταιρείας, ούτε μιας χώρας συγκεκριμένα. Συμβαίνουν σε όλες ανεξαιρέτως τις εταιρείες, αφορούν όλες τις χώρες ανεξάρτητα του ύψους του χρέους, έχουν ή δεν έχουν μνημόνια. Έχουν, όμως, κοινή αιτία που στον καπιταλισμό δεν είναι άλλη από την πτώση του ποσοστού κέρδους, που μεταφράζεται σε μειώσεις μισθών, εντατικοποίηση της εργασίας, κλείσιμο μονάδων,απολύσεις. Το ποσοστό κέρδους είναι το μοναδικό κριτήριο με το οποίο όλες οι εταιρείες επενδύουν ή αποεπενδύουν, προσλαμβάνουν ή απολύουν. Δεν υπάρχουν καλές και κακές εταιρείες, στην ελεύθερη οικονομία δεν υπάρχει ηθική, οι εταιρείες πάντα παίρνουν τις αποφάσεις τους, αδιαφορώντας για τη ζωή τη δικιά μας και των οικογενειών μας, αξιοποιώντας και το αντεργατικό νομοθετικό πλαίσιο που διαμορφώνεται για εξυπηρετήσει τις απαιτήσεις τους.
Το θέμα είναι εμείς τι κάνουμε…
Μοναδική διέξοδος για μας τους εργαζόμενους είναι η συσπείρωση στο ταξικό μας συνδικάτο. Μοναδική μας δύναμη είναι η ενότητά μας. Κανένας μόνος του, να υπογράφει οικιοθελώς τον εργασιακό του θάνατο. Μόνο έτσι μπορούμε να βάλουμε φρένο στον αντεργατικό κατήφορο, μόνο έτσι μπορούμε να υπερασπιστούμε τη δουλειά και την αξιοπρέπειά μας, έχοντας πάντα ξεκάθαρο στη συνείδησή μας, πως την οριστική μας δικαίωση θα την πάρουμε μόνο όταν το φάρμακο, η υγεία, η ανθρώπινη εργασία πάψουν να λογίζονται σαν εμπορεύματα».