ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ ΟΙΚΟΔΟΜΩΝ ΦΘΙΩΤΙΔΑΣ

Βήμα το βήμα, κυβέρνηση και τρόικα ολοκληρώνουν το νέο αντιδραστικό νομοσχέδιο για το Ασφαλιστικό, όπως φάνηκε από τη χτεσινή νέα συνάντηση του υπουργού Εργασίας με τους εκπροσώπους των «θεσμών». Ενα - ένα, τα σημεία που παρουσιάζονταν από την κυβέρνηση ως σημεία τριβών και διαφωνίας με την τρόικα «κλείνουν», προσθέτοντας νέους, ακόμα χειρότερους όρους σε βάρος ασφαλισμένων και συνταξιούχων.

Ετσι, χτες, μετά τη συνάντηση με την τρόικα, ο Γ. Κατρούγκαλος μίλησε για πρόοδο στις διαπραγματεύσεις σε ό,τι αφορά το θέμα των επικουρικών, των ποσοστών αναπλήρωσης και της αύξησης των εισφορών, χωρίς όμως να δώσει περισσότερες λεπτομέρειες. Στη βάση αυτή, εκτίμησε ότι μέχρι αύριο Σάββατο μπορεί να ολοκληρωθεί η διαπραγμάτευση για το Ασφαλιστικό, με στόχο να κατατεθεί το νομοσχέδιο μέχρι το τέλος του Μάρτη.

Οπως όλα δείχνουν, η τρόικα, και ιδιαίτερα το ΔΝΤ, αποδέχεται τελικά μια μικρή αύξηση της εργοδοτικής εισφοράς για τις επικουρικές συντάξεις, με την προϋπόθεση ότι αυτές θα πετσοκοπούν γενναία, όπως άλλωστε προβλέπονταν και στα έως τώρα σενάρια. Θυμίζουμε ότι η επικρατέστερη εκδοχή ήταν να υπάρξει μείωση των επικουρικών συντάξεων που ξεπερνούν τα 170 ευρώ. Τώρα, φαίνεται ότι ο πήχης κατεβαίνει κι άλλο, στα 150 ευρώ.

Αν καταληχθεί κάτι τέτοιο, τότε θα μιλάμε για μειώσεις στις επικουρικές που θα φτάνουν και θα ξεπερνούν σε πολλές περιπτώσεις το 30%, ενώ παράλληλα οι εργαζόμενοι θα δουν τους μισθούς τους να μειώνονται κι άλλο, λόγω αύξησης της εισφοράς για το επικουρικό τους, την οποία η κυβέρνηση προϋπολόγιζε στη μισή μονάδα.

Σε ό,τι αφορά τις κύριες συντάξεις που θα αποδίδονται με το νέο σύστημα, φαίνεται πως επαληθεύεται το σενάριο για ακόμα χαμηλότερα ποσοστά αναπλήρωσης, που σε συνδυασμό με τους μικρότερους μισθούς και τον υπολογισμό του συντάξιμου μισθού σε όλον τον εργάσιμο βίο, θα οδηγούν σε συντάξεις πείνας.

Οσο για τις ήδη αποδιδόμενες συντάξεις, η τρόικα φαίνεται ότι επιμένει στην άμεση αφαίρεση της διαφοράς που προκύπτει από τον επανυπολογισμό τους με τον νέο τρόπο, έναντι της κυβέρνησης που θέλει να χρυσώσει το χάπι των περικοπών, αποδίδοντας μέχρι το 2018 τη λεγόμενη «προσωπική διαφορά». Σε κάθε περίπτωση, ο υπουργός Εργασίας έχει βάλει στα 1.300 ευρώ εισόδημα τον πήχη για τις νέες αθροιστικές μειώσεις που θα προκύψουν σε κύριες και επικουρικές συντάξεις.

Εκεί που θα γίνει πραγματική σφαγή, είναι η λεγόμενη «εθνική» σύνταξη. Οπως όλα δείχνουν, κυβέρνηση και τρόικα συμφωνούν να δίνεται στο ύψος που προσδιορίστηκε αρχικά (384 ευρώ) μόνο όταν ο ασφαλισμένος συμπληρώσει 20 χρόνια ασφάλισης (6.000 ένσημα) από 15 χρόνια, και 4.500 ένσημα που προβλέπονταν στην αρχική πρόταση.

Με αυτόν τον τρόπο, γίνεται ένα γενναίο βήμα για την κατάργηση της 15ετίας ως το ελάχιστο όριο για την κατοχύρωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος, που σημαίνει ότι χιλιάδες νέοι εργαζόμενοι με ελαστικές μορφές απασχόλησης και μεγάλες περιόδους ανεργίας δεν πρόκειται να πάρουν ποτέ σύνταξη. Ενώ και όσοι προλάβουν να βγουν με 15ετία, θα παίρνουν στην πραγματικότητα ένα προνοιακό βοήθημα, της τάξης των 288 ευρώ σαν «εθνική σύνταξη», εγγυημένη από το κράτος (15/20 των 384 ευρώ). Πηγές του υπουργείου έλεγαν χτες ότι «δίνουν μάχη» ώστε το ποσό αυτό να μην είναι κάτω από τα 300 ευρώ.

Δεδομένες θεωρούνται, τέλος, οι νέες μειώσεις στα εφάπαξ, αλλά και στα μερίσματα του Μετοχικού Ταμείου. Μετά από όλα αυτά, ο Γ. Κατρούγκαλος εξέφρασε χτες την ελπίδα (!) ότι στη νέα συνάντηση με την τρόικα που θα γίνει το Σάββατο θα κλείσει η συμφωνία, λεονταρίζοντας μάλιστα ότι «δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να επέλθει συμβιβασμός χωρίς αμοιβαίες υποχωρήσεις».

Η «εναρμόνιση» της ασφάλισης και της σύνταξης με τα δεδομένα της ζούγκλας που έχουν διαμορφωθεί στην αγορά εργασίας, με τη γενικευμένη κατάσταση των χαμηλών μισθών, της μερικής απασχόλησης, της εκ περιτροπής εργασίας και γενικά των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων, είναι η στόχευση του σχεδίου που προωθεί η κυβέρνηση για το Ασφαλιστικό.

Αυτό προκύπτει από την αντιπαραβολή της πρότασης που συζητάνε κυβέρνηση - τρόικα και των στοιχείων για το 2015 από το σύστημα «Εργάνη», όπου συμπεραίνεται ότι οδηγούμαστε σε συντάξεις εξαθλίωσης.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του «Εργάνη», σχεδόν οι μισοί από τους σημερινούς εργαζόμενους αμείβονται με μεικτό μισθό μικρότερο από τα 751 ευρώ που προέβλεπε η ΕΓΣΣΕ πριν από την ΠΥΣ του 2012, με την οποία καθορίστηκε με νόμο ο κατώτερος μισθός στα 586 και 511 ευρώ μεικτά για τους πάνω και κάτω των 25 ετών αντίστοιχα. Συγκεκριμένα, κάτω από 751 ευρώ μεικτά έπαιρναν το 2015 810.459 μισθωτοί, δηλαδή το 50% του συνόλου των 1.619.845 που είναι ο συνολικός αριθμός τους.

Στην πραγματικότητα τα εισοδήματα αυτών των εργαζομένων είναι κατά 20% τουλάχιστον μικρότερα από τον ονομαστικό μισθό, αν αφαιρεθεί η φορολογία εισοδήματος και οι ασφαλιστικές εισφορές.

Σε ακόμα πιο δεινή θέση βρίσκονται 363.710 μισθωτοί (22,45% του συνόλου), που το 2015 εργάστηκαν με μερική απασχόληση ή εκ περιτροπής εργασία και των οποίων ο μεικτός μισθός είναι χαμηλότερος και από τα 500 ευρώ! Επισημαίνεται ακόμη ότι ο αριθμός των απασχολούμενων με τέτοιες ελαστικές μορφές αυξήθηκε κατά 30.000 ή κατά 8,92% σε σχέση με το 2014, φτάνοντας τις 363.710 από 333.918.

Σύνταξη ...«όνειρο θερινής νυκτός»

Αξιοποιώντας αυτή ακριβώς τη ζοφερή πραγματικότητα, η κυβέρνηση φτιάχνει τις βάσεις της νέας αντιασφαλιστικής - αντεργατικής αρχιτεκτονικής. Οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις, οι χαμηλοί μισθοί και τα μειωμένα ποσοστά αναπλήρωσης που προβλέπεται από την κυβερνητική πρόταση για το Ασφαλιστικό δημιουργούν τα «εχέγγυα» για συντάξεις πείνας για τη συντριπτική πλειοψηφία των συνταξιούχων.

Επιπρόσθετα μόνο από τη μεθόδευση για αύξηση των ελάχιστων ημερών ασφάλισης για να κατοχυρώσει κάποιος ασφαλιστικό δικαίωμα κατά 1.500 ένσημα (από 4.500 στα 6.000), με δεδομένη τη ζούγκλα της ευελιξίας στις εργασιακές σχέσεις σημαίνει πρακτικά ότι θα είναι αδύνατη η συμπλήρωση των προϋποθέσεων για συνταξιοδότηση.

Τα σχεδιαζόμενα μέτρα

Κυβέρνηση και τρόικα μεταξύ άλλων ετοιμάζουν:

Να σημειωθεί ότι αυτά είναι πρόσθετα στη νέα μείωση των αποδιδόμενων συντάξεων, κύριων και επικουρικών, που θεωρείται σίγουρη και το μόνο που ακόμα αναζητάται είναι το ύψος πάνω από το οποίο θα πέσει ο πέλεκυς της περικοπής.

Στην τελική ευθεία μπαίνει η νέα επίθεση στην Κοινωνική Ασφάλιση, καθώς δύο μήνες μετά την κατάθεση του κυβερνητικού σχεδίου, του νόμου - λαιμητόμου, όπως τον αποκάλεσαν οι εργαζόμενοι, μέσα στη βδομάδα αναμένεται η επάνοδος των εκπροσώπων του κουαρτέτου, που μαζί με την κυβέρνηση θα διαμορφώσουν το τελικό νομοσχέδιο.

Ετσι, στο διάστημα που μεσολάβησε και ενώ συνδικάτα, ασφαλισμένοι και συνταξιούχοι οργάνωσαν την πάλη τους με κύριο αίτημα την απόσυρση του σχεδίου, στον αντίποδα πύκνωσαν οι δημόσιες παρεμβάσεις, δηλώσεις και αρθρογραφία στον Τύπο από τους θιασώτες των ανατροπών, επιβεβαιώνοντας για μια ακόμη φορά ότι αυτή η επίθεση δεν προέκυψε ξαφνικά, έχει «ιστορικό βάθος» και κυρίως ξεκάθαρη ταξική στόχευση.

Είναι, μάλιστα, χαρακτηριστικό το επιχείρημα που ανέσυραν ορισμένοι απ' αυτούς. Ο ισχυρισμός, δηλαδή, πως αν είχε εφαρμοστεί πριν 15 χρόνια το λεγόμενο «πακέτο Γιαννίτση», τώρα το Ασφαλιστικό θα ήταν σε καλύτερη κατάσταση, δεν θα βρισκόμασταν μπροστά στα σημερινά «αδιέξοδα».

Βέβαια, όταν οι συγκεκριμένοι πολιτικοί, «ειδικοί» επί της Ασφάλισης και δημοσιολόγοι αναφέρονται στην «άσχημη κατάσταση» και στα «αδιέξοδα» του Ασφαλιστικού, καθόλου δεν εννοούν τη δεινή θέση των συνταξιούχων, τις μίζερες πετσοκομμένες συντάξεις, την αύξηση των ορίων ηλικίας, το στραγγαλισμό των παροχών Υγείας που υπήρχαν πριν 15 χρόνια, αλλά το γεγονός π.χ. ότι η συνταξιοδοτική δαπάνη βρίσκεται στο 16% του ΑΕΠ, το οποίο θεωρούν «έγκλημα», τις «υψηλές» εργοδοτικές εισφορές που στέκονται εμπόδιο στις επενδύσεις και στην «ανάπτυξη» ή την επιβάρυνση του κρατικού προϋπολογισμού με υπέρογκα - κατά την εκτίμησή τους - ποσά.

Διαφωτιστικό παράδειγμα

Το επιχείρημα όμως αυτό, η ανάγκη δηλαδή - όπως ισχυρίζονται - να είχε εφαρμοστεί το «πακέτο Γιαννίτση», είναι διαφωτιστικό από μια άλλη σκοπιά.

Πρώτον, επιβεβαιώνει ότι και το νέο χτύπημα στα ασφαλιστικά δικαιώματα των μισθωτών, των αυτοαπασχολούμενων, των αγροτών, των επιστημόνων, δεν προέκυψε εξαιτίας των «ειδικών συνθηκών» που διαμορφώθηκαν στη χώρα μας τα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης, όπως ψευδώς ισχυρίζονται, αλλά απαντά στις βαθύτερες ανάγκες του ίδιου του τρόπου παραγωγής, που βασίζεται στην απόσπαση όσο γίνεται μεγαλύτερου κέρδους από τους πραγματικούς παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου. Και βέβαια, σε συνθήκες παρατεταμένης καπιταλιστικής κρίσης, η επιβολή των αντιασφαλιστικών ανατροπών επιταχύνθηκε.

Δεύτερον, παρά τα περί αντιθέτου λεγόμενα, στην πράξη το «πακέτο Γιαννίτση» σε όλες τις βασικές παραμέτρους του (αύξηση ορίων ηλικίας, επιβολή της 40ετίας για την πλήρη σύνταξη, μείωση συντάξεων, συγχώνευση Ταμείων με μείωση παροχών, αύξηση των εισφορών των ασφαλισμένων) εφαρμόστηκε πέρα για πέρα. Μάλιστα, μέτρα που επιβλήθηκαν τα χρόνια που ακολούθησαν, ξεπέρασαν σε ταξική σκληρότητα σε βάρος των ασφαλισμένων και το «πακέτο Γιαννίτση».

Τρίτον, αν κάτι κατάφεραν οι εργαζόμενοι με τους αγώνες τους, ήταν να φρενάρουν, να καθυστερήσουν την επιβολή του πακέτου. Και αυτό είναι στα θετικά του κινήματος. Οι αγώνες, όμως, που έγιναν ολόκληρη τη 15ετία που μεσολάβησε και λόγω του υπάρχοντος συσχετισμού, που έγινε ακόμα χειρότερος σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, αλλά κυρίως εξαιτίας του προσανατολισμού τους, δεν κατάφεραν να αποτρέψουν την επιδείνωση όλων των παραμέτρων της Κοινωνικής Ασφάλισης.

Βασικό στοιχείο αυτού του προσανατολισμού ήταν το γεγονός ότι κάτω από την επίδραση του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, τμήματα των εργαζομένων αλλά και των υπόλοιπων λαϊκών στρωμάτων αποδέχτηκαν ότι το Ασφαλιστικό ήταν ένα ζήτημα «λογιστικό», που μπορούσε να αντιμετωπιστεί στο πλαίσιο του «κοινωνικού διαλόγου» σε συνεργασία με τις κυβερνήσεις, «εξορθολογίζοντας» το σύστημα και παραμερίζοντας «αδικίες» και «υπερβολές»!

Ζήτημα βαθιά ταξικό

Πλευρά αυτής της αντίληψης ήταν η επίλυση του προβλήματος της «βιωσιμότητας», της εξεύρεσης νέων «πόρων» κ.λπ. Κυβερνήσεις, κεφάλαιο και κυβερνητικός - εργοδοτικός συνδικαλισμός σκόπιμα συσκότισαν την αλήθεια, ότι το Ασφαλιστικό είναι ζήτημα ταξικό. Οτι όπως ακριβώς και στην περίπτωση των μισθών και του εργατικού εισοδήματος, και η Κοινωνική Ασφάλιση είναι σχέση ταξική.

Κάποιοι, οι πολλοί, οι εργαζόμενοι, αυτοαπασχολούμενοι και αγρότες πληρώνουν αλλά δεν απολαμβάνουν τους καρπούς της εργασίας τους. Και οι λίγοι, οι μονοπωλιακοί όμιλοι καρπώνονται τον κοινωνικό πλούτο, ιδιοποιούνται τις εισφορές των ασφαλισμένων, ενθυλακώνουν τα αποθεματικά των Ταμείων, εισφοροδιαφεύγουν, συνεχίζουν στο απυρόβλητο να απασχολούν ανασφάλιστους εργαζόμενους.

Γι' αυτό, το πραγματικό ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί, είναι: Ποιος θα πληρώσει για την Κοινωνική Ασφάλιση; Οι ασφαλισμένοι ή η εργοδοσία και το κράτος της; Το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του δεν κρύβουν ότι η Κοινωνική Ασφάλιση, οι συντάξεις, οι παροχές Υγείας, η κάλυψη του επαγγελματικού κινδύνου είναι κόστος. Αυτό το κόστος θεωρούν ότι δεν πρέπει να βαρύνει ούτε τις επιχειρήσεις τους, ούτε βέβαια τον κρατικό προϋπολογισμό, από τον οποίο προσδοκούν έμμεσες και άμεσες ενισχύσεις.

Η «βιωσιμότητα» ως πλευρά του δημοσιονομικού προβλήματος

Αν μετά το Μάαστριχτ στα επιχειρήματα υπέρ των ανατροπών στην Κοινωνική Ασφάλιση ήταν πρωτίστως το ζήτημα των «αναλογιστικών ελλειμμάτων» και της ανισορροπίας των συστημάτων λόγω του «δημογραφικού», σε βάθος χρόνου, μετά το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης, το Ασφαλιστικό συνδέθηκε ευθέως με τη δημοσιονομική κατάσταση των χωρών της ΕΕ.

Η σύνδεση αυτή ήταν η βάση νομιμοποίησης για τη λήψη άμεσων μέτρων σε βάρος των ασφαλιστικών δικαιωμάτων που είχαν κατοχυρωθεί τις προηγούμενες δεκαετίες. Η κατεύθυνση αυτή, μάλιστα, δεν αφορούσε μόνο τη χώρα μας, ούτε χώρες που ήταν σε «προγράμματα δημοσιονομικής πειθαρχίας», αλλά ολόκληρη την ΕΕ. Ετσι, το 2010, δύο μόλις χρόνια μετά το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης, η ΕΕ στην «Πράσινη Βίβλο» για τις συντάξεις καθόριζε τη στρατηγική της για την Ασφάλιση ως εξής:

«Το μέγεθος της επιδείνωσης των δημόσιων οικονομικών εξαιτίας της κρίσης ισοδυναμεί με την εξουδετέρωση 20 ετών δημοσιονομικής εξυγίανσης, πράγμα που σημαίνει ότι οι δημοσιονομικοί περιορισμοί θα είναι πολύ ισχυροί την επόμενη δεκαετία. Οι εκτιμήσεις δείχνουν ότι η κρίση θα ασκήσει περαιτέρω πίεση στη δημόσια συνταξιοδοτική δαπάνη και σε μακροπρόθεσμο επίπεδο, διότι η οικονομική ανάπτυξη αναμένεται σημαντικά χαμηλότερη, ενώ συγχρόνως υπάρχει μεγάλη αβεβαιότητα ως προς το πότε θα υπάρξει πλήρης ανάκαμψη».

Ως εκ τούτου, ξεκαθάριζε ότι δεν έφταναν οι μέχρι τότε ανατροπές στα συνταξιοδοτικά συστήματα των χωρών της ΕΕ και ζητούσε νέες: «Επειτα από μια δεκαετία μεταρρυθμίσεων που άλλαξαν τα συνταξιοδοτικά συστήματα των περισσότερων κρατών - μελών, υπάρχει τώρα η ανάγκη να αναθεωρηθεί ριζικά το πλαίσιο της ΕΕ».

Το Φλεβάρη του 2012, η ΕΕ με τη «Λευκή Βίβλο» για τις συντάξεις υπογράμμιζε: «Οι μεταρρυθμίσεις των συνταξιοδοτικών συστημάτων και των πρακτικών συνταξιοδότησης είναι ουσιαστικής σημασίας για τη βελτίωση των προοπτικών ανάπτυξης της Ευρώπης και πρέπει να γίνουν επειγόντως σε μερικές χώρες, στο πλαίσιο των σημερινών δράσεων για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στα δημόσια οικονομικά.

Δεδομένου ότι οι οικονομίες και οι κοινωνίες των κρατών - μελών γίνονται όλο και πιο αλληλένδετες, η επιτυχία ή η αποτυχία των εθνικών συνταξιοδοτικών πολιτικών και των μεταρρυθμίσεων έχει ακόμη μεγαλύτερες επιπτώσεις πέρα από τα εθνικά σύνορα, ιδίως στην Οικονομική και Νομισματική Ενωση (...) Πράγματι, η επιτυχία των συνταξιοδοτικών μεταρρυθμίσεων στα κράτη - μέλη αποτελεί μείζονα καθοριστικό παράγοντα για την εύρυθμη λειτουργία της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης...».

Κατά συνέπεια, οι πρόσφατες δηλώσεις Τόμσεν και Ντάισελμπλουμ, που συνδέουν ευθέως τη δημοσιονομική σταθερότητα με τα νέα μέτρα για το Ασφαλιστικό στη χώρα μας, υπηρετούν αυτή ακριβώς τη στρατηγική, που αφορά την ίδια τη «σταθερότητα» της ΕΕ. Δηλαδή, εκείνη τη «σταθερότητα» που θα επιτρέπει στα ευρωπαϊκά μονοπώλια να γίνονται πιο ισχυρά μέσα στον παγκόσμιο ανταγωνισμό, σε βάρος πάντα των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων σε όλες τις χώρες - μέλη.

Επίθεση χωρίς ημερομηνία λήξης

Η επίθεση στην Κοινωνική Ασφάλιση δεν θα έχει ημερομηνία λήξης, ούτε στη χώρα μας ούτε στην ΕΕ. Βασική επιδίωξη παραμένει ο στόχος των «καθορισμένων εισφορών» και όχι παροχών, όπως περιγράφτηκε και με το «Πόρισμα της Επιτροπής Σοφών». Πυρήνας του μοντέλου αυτού είναι η υποχρέωση των ασφαλισμένων να πληρώνουν εισφορές αλλά να μην έχουν κατοχυρωμένες παροχές, πέραν της «εθνικής σύνταξης», δηλαδή ενός προνοιακού επιδόματος κάτω ακόμα και από τα επίπεδα της φτώχειας.

Ιδού πώς ο καθηγητής Πλάτων Τήνιος «θεμελίωσε» για λογαριασμό του κεφαλαίου την αναγκαιότητα αυτού του μοντέλου (εφημερίδα «Βήμα» 10/1/2016): «Εχουμε ένα ασφαλιστικό σύστημα 100% δημόσιο, με παραδοσιακού τύπου συντάξεις καθορισμένων παροχών. Αυτό σημαίνει ότι πληρώνει κάποιος εισφορές τώρα, για να αγοράσει μερίδιο μελλοντικής παραγωγής - μια σύνταξη που ορίζεται ως ποσοστό των μελλοντικών του αποδοχών. Δηλαδή, πριν ακόμα μπουν στα σκαριά οποιαδήποτε σχέδια επενδύσεων, γνωρίζουμε ότι βαθιά στο μέλλον, το 2030 και βάλε, δεσμεύεται προκαταβολικά μεγάλο τμήμα της όποιας παραγωγής υπάρχει τότε, προκειμένου να δοθεί στους συνταξιούχους ως σύνταξη»!

Ξεπερνάμε τον ισχυρισμό ότι δήθεν ο επενδυτής δεσμεύει μέρος της παραγωγής για τις μελλοντικές συντάξεις, αφού στην πραγματικότητα αυτό που δεσμεύεται δεν είναι το κεφάλαιο του καπιταλιστή, ούτε τα κέρδη του, αλλά μέρος του μισθού του εργαζόμενου. Η αξίωση που διατυπώνεται εδώ, είναι ότι ακόμα και γι' αυτό το μέρος που παρακρατείται από το μισθό του εργαζόμενου υπό τη μορφή των εισφορών του για τη μελλοντική σύνταξη, δεν πρέπει να υπάρχει καμία δέσμευση του κράτους ότι θα του αποδοθεί!

Γι' αυτό δεν επιθυμούν το σύστημα των «καθορισμένων παροχών», γι' αυτό ζητάνε την κατάργησή του και την υιοθέτηση του μοντέλου των «καθορισμένων εισφορών». Δηλαδή, ο μισθωτός, ο ασφαλισμένος θα πληρώνει εισφορές, αλλά δεν δίνεται καμία εγγύηση για τις παροχές. Το κεφάλαιο ζητά ένα Ασφαλιστικό όπου το κράτος θα «έχει λυμένα τα χέρια του», δεν θα δεσμεύεται από υποχρεώσεις προς τους μελλοντικούς συνταξιούχους. Ζητά έτσι να έχει για δική του αξιοποίηση όσο γίνεται μεγαλύτερο κομμάτι από τον κοινωνικό πλούτο. Είπαμε, οι συντάξεις είναι βάρος, είναι κόστος, το οποίο δεν πρέπει να το επωμίζεται το καπιταλιστικό κράτος...

Το σύστημα των «τριών πυλώνων»

Η κυβερνητική πρόταση κινείται ακριβώς σε αυτή την κατεύθυνση. Είναι ο προθάλαμος του μοντέλου των μη εγγυημένων συντάξεων, που δείχνει το Πόρισμα της «Επιτροπής σοφών».

Η υιοθέτηση της «εθνικής σύνταξης» των 384 ή 360 ευρώ, στην οποία περιορίζεται η κρατική εγγύηση με το κυβερνητικό σχέδιο και οι χαμηλοί συντελεστές υπολογισμού της «ανταποδοτικής σύνταξης», που οδηγούν σε συντάξεις πείνας για τους μελλοντικούς συνταξιούχους, είναι η αντικειμενική βάση για να στηριχτεί το σύστημα των «τριών πυλώνων».

Δηλαδή, το σύστημα εκείνο που θα περιορίζει την κρατική εγγύηση μόνο στα 360-380 ευρώ και που ανοίγει το δρόμο για τη θεσμοθέτηση των επαγγελματικών ταμείων (2ος πυλώνας) και την ιδιωτική ασφάλιση (3ος πυλώνας), για τους οποίους οι ασφαλισμένοι θα καταβάλλουν εισφορές, χωρίς όμως κανείς να τους εγγυάται αν θα πάρουν και τι θα πάρουν στο τέλος του εργασιακού τους βίου.

Με μια κουβέντα, το κεφάλαιο αξιώνει ένα δημόσιο Ασφαλιστικό πτωχοκομείου και οι εισφορές των ασφαλισμένων να πηγαίνουν στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, που θα αναλάβουν να διαχειριστούν τεράστιους πόρους χωρίς όμως να δεσμεύονται για τις συντάξεις που θα αποδίδουν. Ετσι, όλοι οι ασφαλισμένοι και κυρίως οι νέες γενιές θα βρίσκονται ολοένα και περισσότερο αντιμέτωπες με τα αρπακτικά της ιδιωτικής ασφάλισης, αφού το δημόσιο σύστημα θα έχει υποστεί ακόμα ένα συντριπτικό πλήγμα...

Με δοσμένα τα παραπάνω, αντιλαμβάνεται κανείς ότι οι ανατροπές και οι περικοπές στο Ασφαλιστικό θα είναι διαρκείς, σε συνδυασμό με όσα ετοιμάζονται να φέρουν στα Εργασιακά, το Φορολογικό κ.ά. Η επίθεση του κεφαλαίου δεν πρόκειται να σταματήσει με την ψήφιση του «νέου ασφαλιστικού μοντέλου» που προτείνει η κυβέρνηση. Πίσω απ' αυτές τις ανατροπές θα ακολουθήσουν άλλες, αν οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα δεν σφραγίσουν με τους αγώνες και τη συμμαχία τους τις εξελίξεις, παλεύοντας να δημιουργήσουν ρήγματα και τελικά να ανατρέψουν τον αρνητικό συσχετισμό δύναμης.

Το «επιχειρησιακό σχέδιο» της νέας διοίκησης, το πρόστιμο της ΕΕ και τα σχέδια για παραπέρα ιδιωτικοποίηση

Στα τέλη Γενάρη, η ΛΑΡΚΟ ήρθε ξανά στην επικαιρότητα, όταν στις 26 του μήνα, κατ' εντολήν της κυβέρνησης, η διοίκηση κάλεσε τους προέδρους των σωματείων και τους ενημέρωσε ότι η ρευστότητα της επιχείρησης επαρκεί για να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της μέχρι τον Απρίλη και γι' αυτό θα πρέπει να δεχτούν την αναστολή του «επιδόματος παραγωγής» (μέχρι και 20% του εισοδήματός τους) για έξι έως οκτώ μήνες και απολύσεις εργαζομένων.

Σε διαφορετική περίπτωση, απείλησε να μειώσει δραστικά την παραγωγή και το προσωπικό, είτε με απολύσεις είτε με διαθεσιμότητες. Επικαλείται γι' αυτό τις υποχρεώσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ προς τρίτους και τις ζημιές που καταγράφει στους ισολογισμούς της, εξαιτίας του υψηλού κόστους παραγωγής, σε αντιπαράθεση με τη χαμηλή τιμή του νικελίου στη σημερινή συγκυρία.

Οπως όλα δείχνουν, αυτό είναι το «επιχειρησιακό σχέδιο» για τη βιωσιμότητα της επιχείρησης, που δεσμεύτηκε να παρουσιάσει η νέα διοίκηση, εκβιάζοντας τους εργάτες να διαλέξουν μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης.

Θυμίζουμε ότι η ΛΑΡΚΟ είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός σιδηρονικελίου στην Ευρώπη και ένας από τους πέντε μεγαλύτερους παραγωγούς παγκοσμίως. Το σύνολο της παραγωγής της εταιρείας αντιστοιχεί περίπου στο 2% της παγκόσμιας παραγωγής και εξάγεται με τη μορφή κράματος σιδηρονικελίου στις ευρωπαϊκές βιομηχανίες ανοξείδωτου χάλυβα. Η μονάδα μεταλλουργίας βρίσκεται στη Λάρυμνα της Φθιώτιδος, ενώ διαθέτει ακόμα ένα λιγνιτωρυχείο στα Σέρβια του νομού Κοζάνης και τρία μεταλλεία στην Καστοριά, τη Βοιωτία και την Εύβοια.

Με αφορμή αυτές τις εξελίξεις, ο «Ριζοσπάστης» καταγράφει σήμερα ορισμένους βασικούς σταθμούς από την ιστορία της ΛΑΡΚΟ, που δείχνουν ότι η επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων είναι διαχρονική, ανεξάρτητα από το ποιος είναι ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης, το αστικό κράτος ή κάποιος καπιταλιστής ιδιοκτήτης.

Φανερώνονται, επίσης, η συστηματική παρέμβαση του κράτους για να διασφαλιστούν τα συμφέροντα της μεγαλοεργοδοσίας σε όλες τις φάσεις ανάπτυξης της επιχείρησης, όπως και οι συνέπειες από την παράδοση του ορυκτού πλούτου για εκμετάλλευση στους ιδιώτες, με σκοπό το κέρδος και όχι βέβαια την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, οι οποίες συνεχώς διευρύνονται.

«Προίκα» στον Μποδοσάκη τα κοιτάσματα νικελίου

Η ΛΑΡΚΟ άνηκε αρχικά στον Ομιλο Μποδοσάκη. Το 1952, το κράτος παραχώρησε στον Ομιλο το δικαίωμα εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων νικελίου στην περιοχή κοντά στη Λάρυμνα. Σημειώνουμε ότι στην Ελλάδα συγκεντρώνεται το 90% των κοιτασμάτων νικελίου στην ΕΕ και ποιοτικά είναι τα καλύτερα παγκοσμίως. Ετσι εξηγείται απόλυτα το διαχρονικό ενδιαφέρον των επιχειρηματικών ομίλων να «βάλουν χέρι» στον ορυκτό πλούτο της χώρας και να αποκομίσουν τεράστια κέρδη από την εξόρυξη και εκμετάλλευσή του.

Η ΛΑΡΚΟ συστήθηκε τυπικά το 1963 και ξεκίνησε να λειτουργεί πλήρως το 1966. Μέτοχοι ήταν ο Μποδοσάκης κατά 78% και η γαλλική εταιρεία «Societe Le Nickel» κατά 22%. Λίγα χρόνια αργότερα, η ΛΑΡΚΟ πέρασε εξ ολοκλήρου στον Ομιλο Μποδοσάκη.

Η σύμβαση παραχώρησης των κοιτασμάτων το 1952 προέβλεπε μια σειρά προνόμια για τους ιδιοκτήτες, που με τη βοήθεια του κράτους ξεκινούσαν ...με τους καλύτερους οιωνούς και με μεγάλα περιθώρια κέρδους την επένδυσή τους. Ενδεικτικά, στον «Ριζοσπάστη» στις 25 Φλεβάρη 1979 αναφέρονται τα εξής:

α) Παραχώρηση των κοιτασμάτων με ασήμαντο νοίκι. Σύμφωνα, μάλιστα, με δημοσίευμα της εφημερίδας «Μακεδονία» το 1976, η αρχική σύμβαση είχε διάρκεια 36 ετών και το νοίκι ήταν 1% (!) πάνω στο πραγματοποιούμενο τίμημα πώλησης των προϊόντων.

β) Παροχή ηλεκτρικής ενέργειας με τιμές κάτω του κόστους. Σε άλλο δημοσίευμα του «Ριζοσπάστη», αναφέρεται ότι το 1978, σε συνέδριο του ΤΕΕ, η ίδια η εταιρεία παραδέχτηκε ότι ωφελήθηκε από τη διαφορά στην τιμή του ρεύματος περίπου 600 εκατ. δραχμές το 1977!

Η σύμβαση παραχώρησης προέβλεπε και έναν ακόμη όρο που δεν τηρήθηκε ποτέ: Την υποχρέωση της ΛΑΡΚΟ να παράγει και σίδηρο. Σύμφωνα με τη σύμβαση, αν δεν τηρούνταν αυτός ο όρος, την εταιρεία θα την έπαιρνε το κράτος.

Αντιδράσεις για τις συνθήκες δουλειάς

Οι συνθήκες δουλειάς στη ΛΑΡΚΟ, από την πρώτη ώρα της λειτουργίας της, ήταν ιδιαίτερα σκληρές και επικίνδυνες. Από τα πολλά εργατικά «ατυχήματα» την πρώτη περίοδο λειτουργίας του εργοστασίου, ξεχωρίζει η μεγάλη έκρηξη που σημειώθηκε το Νοέμβρη του 1979, στέλνοντας στο θάνατο πέντε εργάτες και τραυματίζοντας ακόμα 16.

Λίγους μήνες πριν απ' αυτό το «ατύχημα», ο «Ριζοσπάστης» φιλοξενούσε άρθρο ειδικού συνεργάτη, ο οποίος έγραφε για τις συνθήκες δουλειάς: «Στα 15 χρόνια που λειτουργεί, "τραυμάτισε" περίπου 800 εργάτες και σκότωσε άλλους 10!». Στο ίδιο άρθρο, επισήμαινε ότι σε κάθε 626 δραχμές που αξίζει η ορισμένη παραγωγή κάθε εργάτη, ο εργοδότης καρπώνεται τις 526 δραχμές.

Δηλωτική των συνθηκών δουλειάς εκείνα τα χρόνια ήταν και η μεγάλη απεργία στη ΛΑΡΚΟ, που ξεκίνησε στις 27 Γενάρη 1977 και κράτησε 110 μέρες. Τα αιτήματα των 900 εργατών της επιχείρησης, που ήρθαν αντιμέτωποι με τον Μποδοσάκη, αλλά και με τη λύσσα του κράτους να καταστείλει τον αγώνα τους, ήταν η αύξηση των μισθών κατά σχεδόν 20% και η βελτίωση των συνθηκών δουλειάς.

Στην απεργία μπήκαν και οι 300 μεταλλωρύχοι της ΛΑΡΚΟ στο Νέο Κόκκινο της Θήβας. Η απήχηση του αγώνα τους ξεπέρασε τα όρια του νομού Φθιώτιδας και η απεργία έληξε νικηφόρα: Στις 14 Μάη 1977, η εργοδοσία δέχτηκε να δώσει 17% αύξηση, 15 χιλιάδες οικονομική ενίσχυση και ανάκληση των απολύσεων που έγιναν στη διάρκεια της απεργίας.

Ο «από μηχανής θεός» που λέγεται κράτος

Τα συσσωρευμένα χρέη της ΛΑΡΚΟ και τα τραπεζικά δάνεια, που έφτασαν το 1981 στα 9 δισ. δραχμές, οδήγησαν το 1982 την εταιρεία στον έλεγχο της Εθνικής Τράπεζας (ΕΤΕ) και άλλων τραπεζών. Επί της ουσίας, η εταιρεία πέρασε στον έλεγχο του κράτους, όπως και άλλες προβληματικές επιχειρήσεις που μπήκαν σε διαδικασία «εξυγίανσης» με λεφτά του λαού, την ίδια ώρα που οι καπιταλιστές ιδιοκτήτες τους απαλλάσσονταν από τα τεράστια χρέη.

Θυμίζουμε ότι με το νόμο 1386/1983 του ΠΑΣΟΚ, μεγάλες και υπερχρεωμένες επιχειρήσεις πέρασαν κάτω από τον έλεγχο του κρατικού Οργανισμού Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων (ΟΑΕ), στο όνομα τού να συνεχιστεί η λειτουργία τους και να μη χαθούν θέσεις εργασίας. Η διαδικασία αυτή παρουσιάστηκε τότε από το ΠΑΣΟΚ ως «κοινωνικοποίηση»!

Στην πραγματικότητα, το μόνο που «κοινωνικοποιήθηκε» ήταν τα δάνεια και τα χρέη των παλιών ιδιοκτητών, οι οποίοι σε μια πορεία απαλλάχθηκαν και από οποιαδήποτε ποινική ευθύνη για δάνεια και άλλες επιδοτήσεις που πήραν τα προηγούμενα χρόνια. Μόνο το 1981, τα χρέη από 103 προβληματικές επιχειρήσεις έφταναν περίπου τα 100 δισ. δραχμές, φυσικά με τάση αύξησης.

Το 1989 ολοκληρώθηκε η διαδικασία εκκαθάρισης της εταιρείας και δημιουργήθηκε η νέα ΛΑΡΚΟ, στην οποία συμμετείχαν ο Οργανισμός Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων κατά 36% (το 1995 οι μετοχές αυτές πέρασαν στο κράτος), η ΕΤΕ κατά 35% και η ΔΕΗ κατά 29%.

Η κρατική παρέμβαση δεν ανέστειλε βέβαια την επίθεση στα εργασιακά και άλλα δικαιώματα των εργαζομένων, ούτε βέβαια ανέστρεψε τη λειτουργία της εταιρείας με όρους αγοράς και ανταγωνιστικότητας, στο πλαίσιο του καπιταλισμού. Αντίθετα, τα χρόνια που η ΛΑΡΚΟ βρίσκεται στην τυπική δικαιοδοσία του κράτους, οι εργολαβίες και οι εργαζόμενοι πολλών ταχυτήτων έγιναν το κυρίαρχο «μοντέλο» απασχόλησης στην εταιρεία.

Ετσι, από τους περίπου 1.200 σημερινούς εργαζόμενους, οι 500 απασχολούνται μέσω εργολάβων.Επίσης, περίπου 1.000 εργαζόμενοι αμείβονται με συμβάσεις που προβλέπουν χαμηλότερους μισθούς από ό,τι παλαιότερα. Με κατοχυρωμένο αυτό το έδαφος, η εργοδοσία και το κράτος εξαπολύουν σήμερα το νέο γύρο επίθεσης, προκειμένου να ρίξουν ακόμα πιο κάτω το κόστος παραγωγής.

Το σχέδιο της παραπέρα ιδιωτικοποίησης

Οι τωρινές εξελίξεις δεν είναι βέβαια άσχετες με τη διαδικασία που βρίσκεται σε εξέλιξη για την παραπέρα ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ, μετά το πέρασμα στο ΤΑΙΠΕΔ των μετοχών που κατείχε το κράτος. Σε προηγούμενο στάδιο, το 2014, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή Ανταγωνισμού είχε ζητήσει από τη ΛΑΡΚΟ την ανάκτηση κρατικών ενισχύσεων ύψους 136 εκατ. ευρώ, με την αιτιολογία ότι αυτές δόθηκαν από το κράτος κατά παράβαση της ευρωπαϊκής νομοθεσίας περί «ανταγωνισμού».

Μάλιστα, πριν από λίγες μέρες και συγκεκριμένα στις 10 Φλεβάρη, ο αρμόδιος για θέματα κρατικών ενισχύσεων από την πλευρά της ΕΕ επισκέφτηκε την Ελλάδα και σύμφωνα με δημοσιεύματα, παρέδωσε «τελεσίγραφο» στην κυβέρνηση για επιστροφή των κρατικών ενισχύσεων μέσα σε διάστημα τριών εβδομάδων. Σε διαφορετική περίπτωση, η υπόθεση θα παραπεμφθεί στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για την επιβολή προστίμου.

Με δεδομένα τα παραπάνω, η Κομισιόν εκπόνησε σχέδιο για την παραπέρα ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ. Το σχέδιο αυτό προβλέπει «σπάσιμο» της επιχείρησης σε τρία «κομμάτια»: Το ένα είναι το εργοστάσιο της Λάρυμνας, το άλλο τα μεταλλεία της και το τρίτο είναι το λιγνιτωρυχείο που λειτουργεί στα Σέρβια. Εκεί θα «μεταφερθούν» όλοι οι εργαζόμενοι, οι υποχρεώσεις που θα προκύψουν προς αυτούς (π.χ. αποζημιώσεις), τα ληξιπρόθεσμα χρέη, μαζί και το πρόστιμο που επέβαλε η ΕΕ. Αυτό το κομμάτι της εταιρείας θα τεθεί τελικά σε εκκαθάριση.

Το σχέδιο της ιδιωτικοποίησης προβλέπει ακόμα πως οι επιχειρηματικοί όμιλοι που θα αγοράσουν το καθένα από τα τρία κομμάτια, δεν είναι υποχρεωμένοι να αναλάβουν καμία δέσμευση, ούτε απέναντι στους εργαζόμενους, ούτε για τον παραγωγικό χαρακτήρα του κομματιού που θα πάρουν. Τους δίνεται, δηλαδή, η δυνατότητα να τα αξιοποιήσουν όπως θέλουν, με αποκλειστικό κριτήριο την κερδοφορία τους, ακόμη και για νέες δραστηριότητες, εντελώς διαφορετικές από τις σημερινές.

Το σχέδιο αυτό οδηγεί πρακτικά στο κλείσιμο της ΛΑΡΚΟ και ταυτόχρονα παραδίδει τα «φιλέτα», όπως είναι τα μεταλλεία, σε επιχειρηματικούς ομίλους. Από εκεί και πέρα, το εργοστάσιο της Λάρυμνας δεν είναι απίθανο να αξιοποιηθεί από επιχειρηματικούς ομίλους που δραστηριοποιούνται σε κερδοφόρους τομείς για το κεφάλαιο, όπως η Ενέργεια και οι Μεταφορές.

Ιδιο αποτέλεσμα από άλλο δρόμο

Στο σχέδιο αυτό, το προηγούμενο ΔΣ της ΛΑΡΚΟ έχει αντιπροτείνει το «σπάσιμο» της επιχείρησης σε δύο κομμάτια και την ιδιωτικοποίησή της. Ενα κομμάτι, το εργοστάσιο με ένα μέρος των μεταλλείων, προτείνεται να ιδιωτικοποιηθεί άμεσα, «καθαρό» από υποχρεώσεις, ληξιπρόθεσμα χρέη, αποζημιώσεις, κεκτημένα των εργαζομένων και με προνόμια όπως η φτηνή Ενέργεια. Το άλλο κομμάτι προβλέπεται να φορτωθεί όλες τις υποχρεώσεις, να μπει σε εκκαθάριση εν λειτουργία και όταν «καθαρίσει», να δοθεί και αυτό σε ιδιώτες.

Και τα δύο σχέδια θεωρούν δεδομένο ότι ο ορυκτός πλούτος της χώρας θα παραμείνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από επιχειρηματικούς ομίλους. Δεύτερον, μιλάνε για εκκαθάριση, που σημαίνει αναπροσαρμογές σε βάρος των εργαζομένων, των θέσεων εργασίας, ακόμα και σε βάρος των παραγωγικών δυνατοτήτων που έχει η εταιρεία.

Σε κάθε περίπτωση, οι εργαζόμενοι βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα νέο γύρο επίθεσης. Η αποτελεσματικότητα του αγώνα τους θα κριθεί από την αποφασιστικότητα με την οποία θα απαντήσουν στα ψευτοδιλήμματα κράτους και εργοδοσίας, από το πλαίσιο πάλης και τη γραμμή που θα κυριαρχήσει στην πάλη τους, αξιοποιώντας και την πείρα από την παλιότερη και νεότερη ιστορία της ΛΑΡΚΟ.

Τη «χαριστική βολή» σε ό,τι έχει απομείνει από την Κοινωνική Ασφάλιση δίνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με το νέο σχέδιο το οποίο παρουσίασε τη Δευτέρα 4 Γενάρη ο υπουργός Εργασίας στα κόμματα και αναμένεται να στείλει για έγκριση στο κουαρτέτο.

Πρόκειται για πρόταση-σφαγείο των ασφαλιστικών δικαιωμάτων όλων των ασφαλισμένων, όλων των Ταμείων και γενεών καθώς επιτίθεται με σφοδρότητα κυριολεκτικά όχι μόνο στους εν ενεργεία ασφαλισμένους αλλά και στους ήδη συνταξιούχους, ενώ παράλληλα καταδικάζει στη φτώχεια τις νέες γενιές που σήμερα εργάζονται στη συντριπτική τους πλειοψηφία στις ευέλικτες μορφές απασχόλησης και με μεροκάματα της πείνας.

Παρά τα όσα διατείνεται η κυβέρνηση, ότι δεν θα γίνουν νέες μειώσεις στις ήδη υπάρχουσες συντάξεις, οι κύριες συντάξεις μέσω του επανυπολογισμού τους θα περικοπούν, ενώ οι επικουρικές σε μια πορεία θα εξαφανισθούν. Η προσωρινή αναβολή στην επιβολή άμεσων περικοπών στις κύριες συντάξεις, μετά την αιμορραγία τους κατά 40% την τελευταία πενταετία, είναι ένας πολιτικός ελιγμός της κυβέρνησης για να κερδίσει χρόνο. Όμως μετά το 2018 οι μειώσεις που προκύπτουν από τον επανυπολογισμό των συντάξεων των ήδη συνταξιούχων θα επιβληθούν σε κάθε περίπτωση.

Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση προχωρά σε αύξηση των εισφορών για την επικουρική σύνταξη των σημερινών εργαζόμενων και αυτοαπασχολούμενων, μέσω της οποίας θα αφαιμάξει τα ήδη πενιχρά λαϊκά εισοδήματα από εργασία κατά 500 εκατ. ευρώ ετησίως.

Στυλοβάτης του κυβερνητικού σχεδίου είναι ο νόμος 3863/2010, ο οποίος όμως γίνεται ακόμα χειρότερος. Επαναδιατυπώνεται το «σπάσιμο» της κύριας σύνταξης σε δύο τμήματα, στη λεγόμενη ανταποδοτική σύνταξη που θα προέρχεται από τις εισφορές των εργαζομένων και στην εθνική σύνταξη που θα προέρχεται από την κρατική χρηματοδότηση. Όμως και το άθροισμα των δύο τμημάτων οδηγεί σε πολύ μικρότερες συντάξεις από αυτές που προέκυπταν με το παλιότερο σύστημα. Και αυτό γιατί τα ποσοστά αναπλήρωσης στην κυβερνητική πρόταση «κατακρημνίζονται», ενώ τα ποσοστά αυτά θα υπολογίζονται και σε πολύ μικρότερο συντάξιμο μισθό, αφού αυτός πλέον θα είναι ο μέσος μισθός ολόκληρου του εργάσιμου βίου και όχι της τελευταίας πενταετίας (π.χ. ΙΚΑ) που ίσχυε πριν.

Με το παλιό σύστημα, ένας μισθωτός που είχε 10.500 ημέρες Ασφάλισης (35ετία), με μισθό την τελευταία πενταετία γύρω στα 1.500 ευρώ, το ποσοστό αναπλήρωσης ήταν 70% και η αποδιδόμενη σύνταξη 1.040 ευρώ.

Με το νέο σύστημα, επειδή πλέον θα υπολογίζονται οι μισθοί όλου του εργάσιμου βίου και όχι της τελευταίας μόνο πενταετίας, ο συντάξιμος μισθός του εργαζόμενου θα είναι μόλις 1.026 ευρώ. Το ποσοστό αναπλήρωσης από το 70%, με βάση την κυβερνητική πρόταση θα είναι για τα 35 χρόνια Ασφάλισης, μόλις 38,68%!

Έτσι το ποσό της ανταποδοτικής σύνταξης θα είναι μόλις 396 ευρώ. Η προσθήκη σε αυτό το ποσό της εθνικής σύνταξης των 384 ευρώ, οδηγεί σε τελικό ποσό σύνταξης στα 780 ευρώ!

Με βάση το νόμο 3863/2010, για τον ίδιο εργαζόμενο, η ανταποδοτική σύνταξη θα ήταν 470 ευρώ (ποσοστό αναπλήρωσης 45,85%) και η εθνική είχε οριστεί στα 360 ευρώ, δηλαδή η συνολική σύνταξη -στην πλήρη ωρίμανση του συστήματος- θα ήταν μόλις 830 ευρώ. 

Να σημειωθεί ότι με το νέο σύστημα της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ η σύνταξη (για το συγκεκριμένο παράδειγμα) είναι μειωμένη κατά 25% σε σχέση με το σημερινό σύστημα (ν. 2863/2010), το οποίο με τη σειρά του είχε οδηγήσει σε μείωση 20% σε σχέση με το παλιότερο σύστημα.

Και φυσικά αυτά τα επίπεδα συντάξεων προκύπτουν σε εργαζόμενους με 35 χρόνια ασφάλισης. Η εικόνα γίνεται ακόμα χειρότερη σε εργαζόμενους που δεν θα μπορούν να εξασφαλίζουν αυτά τα ένσημα. Ειδικά για τις νέες γενιές, που εργάζονται σε συνθήκες «ευελιξίας» το τμήμα της «ανταποδοτικής σύνταξης» θα είναι μηδαμινό. Αξίζει να αναφερθεί ότι στην περίπτωση 15ετίας, το ποσοστό αναπλήρωσης της ανταποδοτικής σύνταξης θα είναι μόλις 12% και σε έναν συντάξιμο μισθό των 1.000 ευρώ, το ανταποδοτικό τμήμα θα ανέρχεται μόλις στα 120 ευρώ!

Οι κατασκευαστές του νέου αντιλαϊκού συστήματος ισχυρίζονται ότι σε αυτές τις περιπτώσεις των εξευτελιστικών ανταποδοτικών συντάξεων θα «σώζει» την κατάσταση η προσθήκη της εθνικής σύνταξης των 384 ευρώ.

Όμως η λεγόμενη εθνική σύνταξη και στα δύο συστήματα δινόταν και θα δίνεται μόνο υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Με βάση την πρόταση της κυβέρνησης, η εθνική σύνταξη θα είναι μειωμένη στην περίπτωση αναπηρίας, ανάλογα με το ποσοστό αναπηρίας του δικαιούχου, θα μειώνεται στην περίπτωση των «πρόωρων» συνταξιοδοτήσεων, όπως και στις περιπτώσεις δικαιώματος λόγω θανάτου, αλλά και διπλής σύνταξης και δεν θα δίνεται ολόκληρη αν ο δικαιούχος δεν έχει τουλάχιστον 40 χρόνια παραμονής στη χώρα μας. Αυτό σημαίνει ότι στις περιπτώσεις αναπηρίας -που μπορεί να συμβεί οποτεδήποτε- ο ασφαλισμένος που χάνει την ικανότητα προς εργασία θα μένει «επί ξύλου κρεμάμενος». Σε τέτοιες οδυνηρές καταστάσεις θα βρεθούν οι ασφαλισμένοι με δεδομένο ότι το νέο σύστημα δεν προβλέπει ούτε κατώτερα όρια συντάξεων.

Όμως η πρόταση της σημερινής κυβέρνησης οδηγεί όχι μόνο σε μικρότερες συντάξεις, ακόμα και από το ν. 3863, αλλά εφαρμόζεται άμεσα για όλους τους ασφαλισμένους. Ενώ δηλαδή στον τρόπο υπολογισμού της σύνταξης ο χρόνος εργασίας και ασφάλισης που είχε διανυθεί μέχρι το 2010 υπολογιζόταν με τα παλιά ποσοστά (π.χ. 2% ετησίως), με την πρόταση της κυβέρνησης, όλος ο χρόνος ασφάλισης υπολογίζεται με τους νέους συντελεστές αναπλήρωσης. Κατά συνέπεια, η επιδείνωση στον υπολογισμό των συντάξεων είναι ακαριαία.

Γι' αυτό η κυβερνητική πρόταση αντιγράφει σε ακόμα χειρότερη εκδοχή το νόμο 3863. Μάλιστα, ο νέος αιματηρός τρόπος υπολογισμού που εκμηδενίζει τις συντάξεις επεκτείνεται και στις συντάξεις των σημερινών συνταξιούχων. Με τον τρόπο αυτό η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ μονιμοποιεί, αλλά και νομιμοποιεί όλες τις μέχρι τώρα αυθαίρετες περικοπές που είχαν επιβάλει οι προηγούμενες κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Γίνεται συνεπής εκτελεστής της αντιασφαλιστικής διαθήκης τους και ο πιο καλός ο μαθητής όταν πρόκειται να χτυπήσει τα ασφαλιστικά δικαιώματα.

Η αντιλαϊκή πρόταση της κυβέρνησης που σμπαραλιάζει έτσι και αλλιώς ό,τι έχει απομείνει από ασφαλιστικά δικαιώματα, δεν σημαίνει ότι θα είναι και αυτό που θα έρθει προς ψήφιση στη Βουλή. Και αυτό γιατί μεσολαβεί η συζήτηση με τους «θεσμούς»-δανειστές, με κρίσιμες παραμέτρους να είναι ανοιχτές, καθώς δεν αποκλείεται η εθνική σύνταξη να δίνεται με εισοδηματικά κριτήρια, ενώ ανοιχτό παραμένει και το ζήτημα της αύξησης των αναγκαίων ημερών ασφάλισης από τις 4.500 ημέρες ασφάλισης στις 6.000 ημέρες ασφάλισης.

Ταυτόχρονα μαζί με τον επανυπολογισμό των ήδη αποδιδόμενων συντάξεων η κυβέρνηση προχωρά και στησταδιακή κατάργηση του ΕΚΑΣ μέχρι το 2019, οπότε δεν θα καταβάλλεται σε κανέναν συνταξιούχο και συνολικά οι χαμηλοσυνταξιούχοι χάνουν περίπου 1 δισ. ευρώ σε ετήσια βάση.

Όσον αφορά την οργανωτική δομή, η κυβέρνηση προχωρά στη δημιουργία ενός υπερ-ταμείου όπου υπάγονται όλα τα Ταμεία κύριων συντάξεων, μαζί με τα Ταμεία Πρόνοιας που απέδιδαν τα εφάπαξ τα οποία και αυτά θα μειωθούν. Ταυτόχρονα, στο ίδιο Ταμείο υπάγονται και τα Ταμεία και οι κλάδοι που δίνουν παροχές σε χρήμα λόγω ασθένειας ή άλλα βοηθήματα. Εννοείται ότι μέσω αυτής της τεχνητής μαμούθ ενοποίησης, πέραν των προβλημάτων λειτουργικότητας, το κύριο είναι ότι θα επιδιωχθεί η αποψίλωση όλων των παροχών προς τους ασφαλισμένους που έδιναν μέχρι τώρα τα Ταμεία, με τη δημιουργία νέων κανονισμών παροχών.

Το σχέδιο της συγκυβέρνησης για το Ασφαλιστικό, που παρουσίασε χτες ο υπουργός Εργασίας και διέρρευσε στον Τύπο, συνιστά εφιαλτικό σενάριο για τους σημερινούς και τους μελλοντικούς συνταξιούχους.

Με δεδομένο, μάλιστα, ότι πάντα μετά τη διαπραγμάτευση τα νομοθετήματα στα οποία καταλήγουν είναι χειρότερα από την αρχική τους εκδοχή, αυτό που θα δούμε ως νομοσχέδιο στα τέλη Γενάρη - σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα της κυβέρνησης - θα είναι όλεθρος για τα ασφαλιστικά δικαιώματα που έχουν απομείνει και τις συντάξεις.

Και δεν είναι μόνο αυτό. Σύμφωνα με τα πλέον αρμόδια κυβερνητικά στελέχη, αυτό που παρουσιάζεται τώρα ως παρέμβαση στο Ασφαλιστικό είναι μέρος μόνο της «δομικής μεταρρύθμισης» που σχεδιάζει η κυβέρνηση μέσα στα επόμενα χρόνια, που σημαίνει ότι παραμένει ορθάνοιχτος ο δρόμος για παραπέρα ανατροπές.

Αυτόν το δρόμο μόνο οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα με την πάλη και τη συμμαχία τους μπορούν να τον φράξουν, να εμποδίσουν αυτά και τα επόμενα αντιασφαλιστικά μέτρα. Από αυτή τη σκοπιά, η κήρυξη νέας απεργίας και η μάχη για την επιτυχία της είναι επιβεβλημένες.

Το αντιασφαλιστικό σχέδιο της κυβέρνησης πλήττει παλιούς και νέους συνταξιούχους. Με τον επανυπολογισμό των συντάξεων και την εφαρμογή ενιαίων κριτηρίων για όλους, θα μειωθούν κι άλλο οι αποδοχές των συνταξιούχων, πρόσθετα στις τεράστιες μειώσεις που έχουν ήδη υποστεί.

Αυτή είναι, άλλωστε, και μια από τις μεγαλύτερες προσφορές του ΣΥΡΙΖΑ στην εργοδοσία και στο σύστημα: Με τη μεταρρύθμιση που προωθεί, νομιμοποιεί τις περικοπές που έγιναν τα προηγούμενα χρόνια και κλείνει κάθε συζήτηση από τη σκοπιά του κεφαλαίου και του κράτους για ανάκτηση των αιματηρών απωλειών που είχαν οι συνταξιούχοι από το 2009.

Επιβεβαιώνεται, επίσης, ότι κάθε επόμενη «μεταρρύθμιση» του Ασφαλιστικού κάνει το σύστημα χειρότερο για τους ασφαλισμένους και τους συνταξιούχους. Ο νόμος Λοβέρδου - Κουτρουμάνη, τον οποίο και σήμερα υπερασπίζεται το ΠΑΣΟΚ, «έσπασε» τη σύνταξη στα δύο και με τα κριτήρια αναπλήρωσης οδηγούσε σε χαμηλότερες συντάξεις σε σχέση με το προηγούμενο σύστημα.

Τώρα, το σχέδιο της κυβέρνησης αξιοποιεί τα «κεκτημένα» του προηγούμενου νόμου και, μεταβάλλοντας κρίσιμους συντελεστές στον υπολογισμό των συντάξεων, τις σπρώχνει ακόμα πιο κάτω. Κάπως έτσι, η διεύρυνση των επαγγελματικών Ταμείων και της ιδιωτικής Ασφάλισης θα προκύψει περίπου σαν φυσική εξέλιξη, αφού το θεσμικό πλαίσιο υπάρχει και τα κοράκια καραδοκούν.

Νέο πλήγμα θα υποστούν συνολικά οι ασφαλισμένοι, ανεξάρτητα από τη χρονική απόσταση που τους χωρίζει από τη σύνταξη. Ιδιαίτερα οι μικρομεσαίοι αγρότες θα δουν τις ασφαλιστικές τους εισφορές να τριπλασιάζονται, ενώ και στα επικουρικά αυξάνεται η εισφορά των εργαζομένων κατά μισή μονάδα, χωρίς ωστόσο να αποτρέπονται κι άλλες μειώσεις στις σημερινές συντάξεις.

Η παραπέρα ενοποίηση των Ταμείων θα φέρει και εξομοίωση προς τα κάτω συνολικά των παροχών σε Υγεία - περίθαλψη - φάρμακο.

Να, λοιπόν, πώς αποκαθίσταται η «δικαιοσύνη» που λέει η κυβέρνηση: Με το «τράβηγμα» όλων προς τα κάτω. Να πώς εξασφαλίζεται η «βιωσιμότητα» του συστήματος, που όλοι την επικαλούνται: Με την ολοένα και μεγαλύτερη συρρίκνωση συντάξεων και παροχών, με την αύξηση των εισφορών των ασφαλισμένων, με την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης που έκανε ήδη η κυβέρνηση για μεγάλες κατηγορίες ασφαλισμένων.

Τώρα είναι η ώρα να καταγραφούν η ετοιμότητα και η αποφασιστικότητα των εργαζομένων να αντιδράσουν αγωνιστικά, προτάσσοντας το αίτημα για καμιά νέα μείωση, αλλά ανάκτηση των απωλειών, κάλυψη των σύγχρονων αναγκών. Αυτόν τον αγώνα καλεί το ΠΑΜΕ σωματεία και εργαζόμενους να οργανώσουν, με νέα πανεργατική πανελλαδική απεργία.

Την ίδια ώρα που ανοίγει το δρόμο για να χάσουν τα σπίτια τους χιλιάδες χρεωμένες λαϊκές οικογένειες, με πλειστηριασμούς ή με όποιο άλλο μέσο κρίνουν σε κάθε φάση πρόσφορο οι τράπεζες, η κυβέρνηση... «πανηγυρίζει» γιατί «προστατεύει», λέει, τα σπίτια «των χαμηλών και των μεσαίων εισοδημάτων»!

Ποια είναι η πραγματικότητα; Την ώρα που η συγκυβέρνηση κλιμακώνει τη συνολικότερη αντιλαϊκή επίθεση για λογαριασμό της καπιταλιστικής ανάκαμψης, έρχεται με το νέο πολυνομοσχέδιο να βάλει οριστική ταφόπλακα στην αναστολή πλειστηριασμών για την πρώτη κατοικία των λαϊκών νοικοκυριών, να πετσοκόψει κι άλλο ακόμα και αυτούς τους ανεπαρκέστατους περιορισμούς που υπήρχαν στο λεγόμενο «νόμο Κατσέλη», ενάντια στους πλειστηριασμούς λαϊκών σπιτιών.

Το πολυνομοσχέδιο, που ψηφίζεται σήμερα με διαδικασίες «fast track» στη Βουλή, είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των τραπεζών και συνολικότερα του κεφαλαίου. Πάνω στις πλάτες των χρεωμένων λαϊκών νοικοκυριών, διευκολύνει τις τράπεζες να διαχειριστούν με πιο λυμένα τα χέρια τους τα «κόκκινα» δάνεια που έχουν συσσωρεύσει, ενώ για το αμέσως επόμενο διάστημα παραπέμπεται το τι ρόλο θα έχουν και σε αυτήν την «αγορά» τα λεγόμενα «distress funds», τα «επενδυτικά» αρπακτικά που έχουν μυριστεί «ψητό» για τα κέρδη τους...

Οι σωρευτικές προϋποθέσεις που θέτει το πολυνομοσχέδιο για την ένταξη στο καθεστώς «μερικής» ή «αυξημένης προστασίας» της πρώτης κατοικίας (προϋποθέσεις περιουσιακές, εισοδηματικές, αλλά και το αν ... «ο οφειλέτης υπήρξε συνεργάσιμος», από την πρώτη στιγμή που «κοκκίνισε» το δάνειό του, με τις τράπεζες που τον κυνηγούσαν να το αποπληρώσει!), σε συνδυασμό με την περιορισμένη διάρκεια της όποιας ρύθμισης (3 χρόνια, λες και μετά τα τσακισμένα εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά θα μπορέσουν ξαφνικά να αποπληρώνουν τα δάνειά τους!), δείχνουν ποια είναι ακριβώς η «προστασία» για την οποία πανηγυρίζει η κυβέρνηση...

Πολύ περισσότερο, το ίδιο το κείμενο του πολυνομοσχεδίου αποτυπώνει ανάγλυφα ότι ο μόνος που «προστατεύεται» - και μάλιστα με πολλαπλές δικλείδες ασφαλείας - είναι τα συμφέροντα των τραπεζών:

-- «Ειδική μέριμνα», λέει η αιτιολογική έκθεση, «λαμβάνεται ώστε να μη βλάπτονται τα συμφέροντα των πιστωτών (σ.σ. των τραπεζών)», καθώς ορίζεται ότι οι τράπεζες θα ρυθμίζουν την οφειλή με μίνιμουμ ποσό τα όσα θα έπαιρναν από τον πλειστηριασμό κι από κει και πέρα θα κυνηγάνε τι θα μαζέψουν παραπάνω...

-- Για να σιγουρέψει το πράγμα, μάλιστα, στο σχετικό άρθρο προβλέπεται ότι ακόμα και αν... καταφέρει κανένας οφειλέτης να πουλήσει το σπίτι του σε τιμή που «υπερβαίνει το ποσό το οποίο θα ελάμβαναν οι πιστωτές σε περίπτωση αναγκαστικής εκτέλεσης (...) τότε το ήμισυ της διαφοράς κατανέμεται στους πιστωτές»!

-- Για κάθε σχέδιο ρύθμισης προσδιορίζονται οι μηνιαίες δόσεις, με βάση «τον προσδιορισμό της μέγιστης ικανότητας αποπληρωμής του οφειλέτη». Για να ενταθούν, μάλιστα, οι εκβιασμοί στα χρεωμένα νοικοκυριά, ορίζεται ότι αν δεν καταφέρουν να πληρώσουν τρεις δόσεις, χάνουν τη ρύθμιση...

-- Ακόμα και για τα πιο οικονομικά ανήμπορα νοικοκυριά, που ζουν κάτω και από τα όρια της επίσημης φτώχειας, ορίζονται μηνιαίες δόσεις, τις οποίες μάλιστα οι τράπεζες θα εισπράττουν βρέξει - χιονίσει, με την εγγύηση του κράτους, το οποίο θα «συνεισφέρει» για τις δόσεις αυτών των νοικοκυριών, που όσα και να έκοβαν από τις πιο στοιχειώδεις ανάγκες τους, πάλι δε θα μπορούσαν να πληρώνουν στις τράπεζες.

Ποιον προστατεύουν όλα τα παραπάνω; Τις χρεωμένες λαϊκές οικογένειες; `Η τις τράπεζες;

Να λείπει το δούλεμα, λοιπόν! Το νομοσχέδιο λύνει τα χέρια των τραπεζών να προχωρούν σε εκείνους τους πλειστηριασμούς που αυτές επιλέγουν (είτε για λόγους «παραδειγματισμού», για να εντείνουν τους εκβιασμούς στα χρεωμένα λαϊκά νοικοκυριά, είτε για τη συγκέντρωση γης και ακινήτων σε περιοχές που το κεφάλαιο βλέπει «ψητό»), αλλά και στην προώθηση άλλων «τραπεζικών προϊόντων» (π.χ. μεταβίβαση κυριότητας σπιτιού στην τράπεζα, με τον ιδιοκτήτη να μετατρέπεται σε ενοικιαστή), που οδηγούν στα ίδια αντιλαϊκά αποτελέσματα.

 

Κόντρα σε αυτή τη νέα επίθεση, η απάντησή μας θα είναι η ένταση της επαγρύπνησης, για να μην περάσουν οι εκβιασμοί, για να μην ξεσπιτωθεί καμιά λαϊκή οικογένεια!

Στην τελική ευθεία εισέρχεται η επίθεση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ενάντια στη δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση, καθώς την Πέμπτη 19 Νοέμβρη η ηγεσία του υπουργείου Εργασίας είχε συνάντηση με το «κουαρτέτο» των ιμπεριαλιστικών οργανισμών. Πληροφορίες κάνουν λόγο ότι σε εξέλιξη βρίσκονται και διερευνητικές συζητήσεις για τις επικείμενες αλλαγές στα Εργασιακά, με κυρίαρχο στοιχείο το ζήτημα της πλήρους απελευθέρωσης των ομαδικών απολύσεων.

Πίσω από την επίσημη διαπραγμάτευση, με επιταχυνόμενους ρυθμούς συνεχίζονται οι «μετρήσεις» και η «ποσοτικοποίηση» των επώδυνων αντιασφαλιστικών μέτρων που ετοιμάζονται. Μετά τη συνάντηση, ο υπουργός Εργασίας Γ. Κατρούγκαλος δήλωσε πως οι τελικές αποφάσεις θα ληφθούν από την κυβέρνηση την επόμενη εβδομάδα, ενώ την Τρίτη για το ζήτημα αυτό θα συνεδριάσει το Κυβερνητικό Συμβούλιο Κοινωνικής Πολιτικής.

Πάντα κατά τον υπουργό, οι δεδομένες πλέον περικοπές στις συντάξεις, θα γίνουν ταυτόχρονα με την υιοθέτηση του νέου ασφαλιστικού συστήματος. Δηλαδή, οι νέες επώδυνες μειώσεις στους ήδη συνταξιούχους θα πάνε «πακέτο» με την «νέα αρχιτεκτονική» του συστήματος.

Ο σχεδιασμός αυτός της κυβέρνησης δεν είναι τυχαίος, αφού κάτω από τη σκέπη της δήθεν «μεταρρύθμισης» και της «νέας αρχιτεκτονικής» του ασφαλιστικού, που έχει εξαγγείλει, θέλει να καλύψει τις νέες περικοπές στις συντάξεις, που μόνο για το επόμενο έτος θα ανέλθουν στο 1,7 δισ. ευρώ, εκτός από όλες τις προηγούμενες μειώσεις που έχουν επιβληθεί.

Όπως και να έχει και ανεξάρτητα από την μορφή που θα λάβουν οι ανατροπές και την τελική δομή της Ασφάλισης, το νέο «μοντέλο», το οποίο προβλέπεται να ισχύσει από την 1/1/2016, όπως περιγράφεται στο τρίτο μνημόνιο, θα πρέπει να υπηρετεί τους εξής στόχους:

Τα παραπάνω προωθούνται, ανάμεσα σε άλλα, και με την ενοποίηση όλων των Ταμείων κύριας ασφάλισης καθώς και με τον επανυπολογισμό των ήδη αποδιδόμενων συντάξεων, αλλά και με την σταθερή μείωση της κρατικής χρηματοδότησης στο σύνολο των ασφαλιστικών οργανισμών, όπως σχεδιάζει το υπουργείο.

Την Πέμπτη 12 Νοέμβρη απεργούμε γιατί αυτή η βάρβαρη ταξική πολιτική, που εφαρμόζει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ σε συνέχεια των προηγούμενων κυβερνήσεων, πρέπει να βρει απέναντί της ισχυρά εμπόδια, να πάρει μαζική απάντηση.

Απεργούμε για να φτάσει το μήνυμα σε συγκυβέρνηση, κεφάλαιο και τρόικα ότι, ανεξάρτητα από το τι ψήφισε ο λαός στις τελευταίες εκλογές, δεν είναι διατεθειμένος να βάλει μόνος του το κεφάλι στην γκιλοτίνα που του στήνουν, να φωνάξει «σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω». Οτι τα μέτρα που φέρνουν στο όνομα της ανάκαμψης της οικονομίας, δεν έχουν τη σιωπηρή αποδοχή του λαού, πολύ περισσότερο την ενεργητική του στήριξη.

Απεργούμε για να σηκώσει κεφάλι ο λαός. Για να σπάσει το κλίμα της απογοήτευσης και της μοιρολατρίας, του «δε γίνεται τίποτα». Για να χτυπηθεί ο φόβος που κυριαρχεί στους τόπους δουλειάς και κρατά καθηλωμένες δυνάμεις που αγανακτούν και έχουν αγωνιστικές διαθέσεις.

Στις 12 Νοέμβρη απεργούμε για να πάρουν απάντηση οι μεγαλοεργοδότες, για τους οποίους φτιάχνονται τα νομοσχέδια και που γι' αυτούς διαπραγματεύεται η κυβέρνηση.

Είναι πρόκληση να λέει ο ΣΕΒ και οι άλλες ενώσεις της εργοδοσίας ότι πρέπει να μειωθούν κι άλλο οι εισφορές τους στα Ταμεία, αυτοί που τα έχουν ρημάξει με την εισφοροδιαφυγή και την εισφοροκλοπή, με το στράγγισμα των αποθεματικών που έκαναν για λογαριασμό τους όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις.

Απεργούμε στις 12 Νοέμβρη για να μην περάσει το δηλητήριο της ταξικής συναίνεσης και συνεργασίας που σπέρνουν στα συνδικάτα και στους εργαζόμενους κυβέρνηση, εργοδοσία, παλιός και νέος εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός.

Για να σταματήσει πριν καν ξεκινήσει κάθε προσπάθεια της κυβέρνησης, της ΕΕ και της εργοδοσίας να στήσουν σκηνικό «κοινωνικού διαλόγου» για τα μέτρα που έχουν ήδη αποφασίσει στο Ασφαλιστικό και τα Εργασιακά.

Βάση οποιουδήποτε «διαλόγου» για το Ασφαλιστικό θα είναι το πόρισμα της «Επιτροπής σοφών», που περιγράφει το τέλος της Κοινωνικής Ασφάλισης.

Αντίστοιχα, ο «διάλογος» για τα Εργασιακά θα γίνει για να νομιμοποιηθούν οι αλλαγές που περιέχει το μνημόνιο, δηλαδή νομιμοποίηση της ζούγκλας στην αγορά εργασίας, πλήρης απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, κατάργηση συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, όπως το δικαίωμα στην κήρυξη απεργίας.

Απεργούμε στις 12 Νοέμβρη για να δημιουργήσουμε προϋποθέσεις κλιμάκωσης από την επόμενη κιόλας μέρα. Οι εργαζόμενοι, ο λαός δε θα απαλλαγούν από την πολιτική που τους εξοντώνει με μία μόνο κινητοποίηση, με μία μόνο απεργία, όσο μαζική και πετυχημένη κι αν είναι.

Χρειάζεται κίνημα ταξικό, μαζικό, με συνέπεια, σταθερότητα και καλή οργάνωση, για να υποστεί ρωγμές η αντιλαϊκή πολιτική, να τσαλακωθεί η εικόνα της παντοδυναμίας της.

Χρειάζονται συνδικάτα μαζικά, οργανωτές της πάλης σε κάθε κλάδο και τόπο δουλειάς, μακριά από την επιρροή του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, για να ανασάνει το κίνημα, να αναζωογονηθεί, να ανασυνταχθεί. Εκεί πρέπει να στραφούν όλες οι δυνάμεις και προς τα κει μπορεί να συμβάλει η επιτυχία της απεργίας.

Απεργούμε, τέλος, επειδή μαζί με το «φτάνει πια» θέλουμε να φωνάξουμε και ότι «η πολιτική σας δεν είναι μονόδρομος». Οτι δεν είναι μονόδρομος οι συντάξεις και οι μισθοί πείνας, η φοροληστεία της εργατικής - λαϊκής οικογένειας, το διαρκές κουτσούρεμα των δικαιωμάτων, η ανεργία για τους νέους, η φτώχεια που μεγαλώνει, τα νηστικά παιδιά στα σχολεία.

Κι από την άλλη, οι φοροαπαλλαγές και τα προνόμια στο κεφάλαιο, η καταδίκη του λαού στη μιζέρια, για να τονωθεί η ανταγωνιστικότητα και η καπιταλιστική ανάκαμψη. Υπάρχει άλλος δρόμος που οδηγεί στην ευημερία του λαού και γι' αυτόν παλεύουμε!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΙΣ 28 ΣΕΛΙΔΕΣ ΤΟΥ ΠΟΡΙΣΜΑΤΟΣ
Τη διάλυση του όποιου ψήγματος δημόσιου και κοινωνικού χαρακτήρα είχε απομείνει στην Κοινωνική Ασφάλιση επιφέρει το πόρισμα της «Επιτροπής Σοφών» που παραδόθηκε στην ηγεσία του υπουργείου Εργασίας, το μεσημέρι της Πέμπτης 15 Οκτώβρη.

Η «νέα αρχιτεκτονική», εφιάλτης για τους εργαζόμενους

Η «νέα αρχιτεκτονική» του συνταξιοδοτικού συστήματος παραδέχεται κυνικά στο πόρισμα της Επιτροπής ότι «καμία λύση δεν είναι ανώδυνη» και προτείνει ένα «διανεμητικό σύστημα εικονικών λογαριασμών καθορισμένων εισφορών υποστηριζόμενο από μια εθνική (κοινωνική) σύνταξη και ένα κεφάλαιο για την εγγύηση της βιωσιμότητας του συστήματος». Με την καθιέρωσή της η εθνική σύνταξη θα αποκτήσει «αυτοτέλεια» και θα «αποχωριστεί» από το πλαίσιο των ασφαλιστικών (αναλογικών) παροχών του κάθε φορέα.

Επάνω σε αυτό το σύστημα θα προστίθεται η βασική σύνταξη που θα δίνεται σε όσους συμπληρώνουν τα 67 χρόνια. Ωστόσο, η βασική σύνταξη θα χορηγείται με κριτήρια, δηλαδή θα εξαιρούνται όσοι έχουν περιουσιακά στοιχεία.

Ουσιαστικά, με την πρόταση αυτή ο ασφαλισμένος θα ξέρει μόνο πόσα θα πληρώνει και ποτέ πόση σύνταξη θα λάβει. Το σύστημα ουσιαστικά θα ανατρέχει στον ατομικό λογαριασμό του ασφαλισμένου καθ' όλη την περίοδο του εργάσιμου βίου του για να αναζητήσει αρχική περίοδο με χαμηλές αμοιβές -άρα και εισφορές- περίοδο εκτεταμένης ανεργίας -άρα καθόλου εισφορές- περιόδους με ελαστικές εργασιακές σχέσεις -άρα μισές εισφορές- με αποτέλεσμα η τελική του σύνταξη να μετατρέπεται σε προνοιακό βοήθημα. Υπό αυτό το πρίσμα το πόρισμα προτείνει να επιτρέπεται η «ελαστική συνταξιοδότηση», να επιλέγει δηλαδή με το «πιστόλι στον κρόταφο» ο ίδιος ο εργαζόμενος τη στιγμή της συνταξιοδότησής του, δηλαδή να δουλεύει μέχρι τα βαθιά γεράματα προκειμένου να μπορέσει να συμπληρώσει κάπως τη σύνταξη-«επίδομα πτωχοκομείου».

Ένα Ταμείο-«πτωχοκομείο»

Επιπλέον, το πόρισμα εισηγείται τη δημιουργία ενός εθνικού φορέα Κοινωνικής Ασφάλισης. Συγκεκριμένα, εισηγείται ότι ο «στόχος θα πρέπει να είναι ένας εθνικός φορέας κοινωνικής ασφάλισης με ένταξη σε αυτό όλων των φορέων κύριας, επικουρικής ασφάλισης και εφάπαξ παροχών (διοικητική ενοποίηση), μετά από ουσιαστική ενοποίηση του υπάρχοντος καθεστώτος κοινωνικής ασφάλισης. Στην προοπτική αυτή, το ΙΚΑ-ΕΤΑΜ μετεξελίσσεται σε Εθνικό Φορέα Κοινωνικής Ασφάλισης. Δεν πρέπει να γίνει δεκτή καμία εξαίρεση, γιατί διαφορετικά το εγχείρημα της ενοποίησης θα υπονομευθεί στο σύνολό του», σημειώνεται χαρακτηριστικά στο πόρισμα. Φυσικά, με το ενιαίο αυτό ταμείο οι μειώσεις σε συντάξεις και παροχές θα οδεύσουν ενιαία προς τα κάτω.

Ως «αποκλίνουσα άποψη» στο πόρισμα προτείνεται η δημιουργία 3 Ταμείων: Μισθωτών, Αυτοαπασχολουμένων και Αγροτών σε συνδυασμό με «ανακαθορισμό των ήδη χορηγηθεισών συντάξεων».

Παράλληλα, στο πόρισμα εμπεριέχεται το ότι το σύστημα μπορεί να έχει «ενσωματωμένους σταθεροποιητές» για την περίπτωση αρνητικών εξελίξεων σε δημογραφικές ή οικονομικές παραμέτρους, δηλαδή οι περικοπές θα γίνονται αυτόματα από τους σταθεροποιητές.

Για την αντιμετώπιση των ελλειμμάτων του συστήματος, το πόρισμα υποστηρίζει ότι απαιτούνται «λύσεις-σοκ», όπως η δημιουργία ενός «αποθεματικού» μέσα από την επιβολή φόρων και την «ενεργητική διαχείριση των αποθεματικών των ασφαλιστικών φορέων», δηλαδή να επενδυθούν πάλι σε όφελος του κεφαλαίου τα αποθεματικά, η κινητή και ακίνητη περιουσία των ασφαλιστικών ταμείων που έγιναν με τον ιδρώτα των ασφαλισμένων.

Στο Παράρτημα του Πορίσματος αναφορικά με τις επικουρικές συντάξεις περιγράφεται η ίδρυση ενός νέου ταμείου επικουρικών συντάξεων με τη λειτουργία του Ταμείου Επαγγελματικής Ασφάλισης, όπου δεν υφίσταται «κρατική εγγύηση των παροχών». Ουσιαστικά, η επικουρική σύνταξη όπως την γνωρίσαμε καταργείται σταδιακά και στη θέση τους μπαίνουν τα «Ανοιχτά Ταμεία Επαγγελματικής Ασφάλισης», που θα είναι ιδιωτικοποιημένα, για όσους έχουν και μπορούν.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΙΣ 28 ΣΕΛΙΔΕΣ ΤΟΥ ΠΟΡΙΣΜΑΤΟΣ