ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ ΟΙΚΟΔΟΜΩΝ ΦΘΙΩΤΙΔΑΣ

Μιλώντας στην εκδήλωση του ΠΑΜΕ στην Θεσσαλονίκη ενόψει της ΔΕΘ το απόγευμα της Παρασκευή 8 Σεπτέμβρη, με θέμα «Κάτω τα χέρια από το δικαίωμα στην απεργία, τη Συλλογική πάλη και δράση, την οργάνωση των εργαζομένων», η Σόνια Μελανεφίδου, μέλος του ΔΣ του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης ανάφερε τα εξής:

«Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όπως και οι προκάτοχοί τους, οι ενώσεις της μεγαλοεργοδοσίας και των μονοπωλίων, ΣΕΒ κ.λπ., καθώς και κάθε λογής παπαγαλάκια των καπιταλιστών διαφημίζουν τις "βέλτιστες πρακτικές" της ΕΕ, την "κανονικότητα της εργασίας" που επικρατεί τάχα στην Ευρώπη της "δικαιοσύνης και της δημοκρατίας", προκειμένου να προωθήσουν και να στηρίξουν όλες τις αντιδραστικές αλλαγές στο Εργατικό Δίκαιο. Ήδη από τον Ιούλη του 2015, η κυβέρνηση είχε δεσμευθεί στη Σύνοδο Κορυφής ότι: "Όσον αφορά τις αγορές εργασίας, να προχωρήσει σε αυστηρή επανεξέταση και εκσυγχρονισμό των συλλογικών διαπραγματεύσεων, των εργατικών κινητοποιήσεων και, σύμφωνα με την οικεία οδηγία και βέλτιστη πρακτική της ΕΕ, των ομαδικών απολύσεων βάσει του χρονοδιαγράμματος και της προσέγγισης που έχουν συμφωνηθεί με τους θεσμούς. Κατόπιν της επανεξέτασης αυτής, οι πολιτικές για την αγορά εργασίας πρέπει να ευθυγραμμιστούν με τις διεθνείς και ευρωπαϊκές βέλτιστες πρακτικές, θα πρέπει δε να μη συνεπάγονται την επιστροφή σε παλαιότερα πλαίσια πολιτικής ασύμβατα με τους στόχους της προώθησης βιώσιμης ανάπτυξης χωρίς αποκλεισμούς".

Όμως, από τις βέλτιστες πρακτικές, τη νομοθεσία των κρατών μελών και την πρακτική της δικαιοσύνης και άλλων κατασταλτικών μηχανισμών στην ΕΕ, οι εργαζόμενοι έχουν πικρή, πλούσια πείρα.

Με δεδομένο τον εργασιακό μεσαίωνα, στο διαρκές στόχαστρο του κεφαλαίου σε όλη την ΕΕ βρίσκονται τα δικαιώματα που αφορούν στην οργάνωση των εργαζομένων, οι συνδικαλιστικές ελευθερίες, το δικαίωμα στην απεργία.

Για παράδειγμα, είναι χαρακτηριστική η νομολογία του Δικαστηρίου της ΕΕ για την απεργία, που δεσμεύει τα δικαστήρια των κρατών - μελών. Σύμφωνα λοιπόν με το ΔΕΕ, τα συνδικαλιστικά δικαιώματα και φυσικά το δικαίωμα της απεργίας υποχωρούν, με το πρόσχημα της “αρχής της αναλογικότητας”, απέναντι στην ελευθερία κίνησης του κεφαλαίου που αποτελεί την πεμπτουσία του κοινοτικού δικαίου. Αποφάσεις - σταθμός είναι οι αποφάσεις στις υποθέσεις "Viking" και "Laval" που έκριναν παράνομες τις απεργίες των Σουηδών οικοδόμων και των Φιλανδών ναυτεργατών ενάντια στα μέτρα για την απόσπαση εργαζομένων, που παρέχει την δυνατότητα στους μονοπωλιακούς ομίλους της ΕΕ να δηλώνουν σαν έδρα χώρες της ΕΕ με το χαμηλότερο επίπεδο μισθών και εργασιακών δικαιωμάτων, ώστε απασχολώντας το εργατικό δυναμικό των χωρών αυτών στις χώρες παροχής υπηρεσιών να αποκομίζουν το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος με την υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων αυτών. Οι απεργίες κρίθηκαν παράνομες επειδή παραβιάζουν τη θεμελιώδη ελευθερία που κατοχυρώνουν οι Συνθήκες της ΕΕ, την ελευθερία κίνησης του κεφαλαίου και συναφώς τα “θεμελιώδη δικαιώματα”, που θεσπίστηκαν και κατοχυρώθηκαν από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, δηλαδή το “δικαίωμα της ελεύθερης εγκατάστασης των επιχειρήσεων” και το “δικαίωμα της ελεύθερης παροχής υπηρεσιών και κυκλοφορίας των εργαζομένων” στα κράτη - μέλη της ΕΕ.

Πρόσφατα, η Ευρωπαϊκή Ένωση, με την Επίτροπο της ΕΕ για την Απασχόληση, Μ. Τίσεν, σε συνέντευξή της στο ΑΠΕ-ΜΠΕ το ίδιο διάστημα σημειώνει, μεταξύ άλλων, πως “χρειαζόμαστε μεταρρυθμίσεις στο νόμο για τις απεργίες”! Στο πνεύμα αυτό η ΝΔ, στην προσπάθεια της να ενισχύσει την αντιπολιτευτική της θέση σταθερά δηλώνει υπέρμαχος στη θεσμοθέτηση πρόσθετων εμποδίων στην προκήρυξη απεργιών τονίζοντας την ανάγκη αλλαγής του συνδικαλιστικού νόμου και την θεσμοθέτηση του ποσοστού των 50% συν 1 για την κήρυξη απεργίας. Η ανταγωνιστικότητα της ΕΕ απέναντι στους οικονομικούς της αντιπάλους δεν αφορά μόνο την τιμή της εργατικής δύναμης, αλλά το σύνολο των εργασιακών δικαιωμάτων, συλλογικών και ατομικών. Στη Βουλγαρία, απαιτείται πλειοψηφία μεγαλύτερη του 50% από το σύνολο του προσωπικού μιας εταιρείας, τόσο για την υπογραφή συλλογικής σύμβασης όσο και για την πραγματοποίηση απεργίας. Επιπλέον, το δίκαιο της Αγγλίας θεωρείται από τα πιο αυστηρά για το δικαίωμα στην απεργία, στα πρότυπα του οποίου προκρίνεται να συζητήσουν και οι και άλλες χώρες. Το δικαίωμα για απεργία αναγνωρίστηκε άμεσα το 1998, ενώ έως το 1999, ο εργοδότης μπορούσε να καταγγείλει τη σύμβαση εργασίας των απεργών. Ακόμη και σήμερα, βέβαια, δεν εξασφαλίζεται η δυνατότητα επαναπρόσληψης εργαζομένου που απολύθηκε, ακόμη κι αν η απόφαση κρίθηκε παράνομη!

Η ανάδειξη του αντιδραστικού ρόλου, αντίστοιχα, της δικαιοσύνης και της ανάγκης να ικανοποιεί των επιδιώξεις της τάξης που εξυπηρετεί, δηλαδή της αστικής τάξης, είναι ιδιαίτερα εύκολη με την αναφορά και μόνο του αξιοπρόσεκτου ποσοστού του 90% των αποφάσεων των εθνικών δικαστηρίων που κρίνουν της απεργίες παράνομες και καταχρηστικές. Αντίστοιχα και σε αυτά τα πλαίσια εντείνεται η πίεση για την κατάργηση της απαγόρευσης της ανταπεργίας (Lockout) των εργοδοτών, απαγόρευση η οποία ωστόσο συχνά υποσκάπτεται από την νομολογία των δικαστηρίων δια του άρθρ.656 ΑΚ, αναγνωρίζοντας στον εργοδότη το δικαίωμα να μην πληρώσει τους μη απεργούς εργάτες, αν δεν μπορούν συνεχίσουν να εργάζονται επειδή μια απεργία βρίσκεται σε εξέλιξη στην επιχείρηση. Είναι, άλλωστε, χαρακτηριστική η απάντηση της ίδιας Επιτρόπου Απασχόλησης σε σχετική ερώτηση του ευρωβουλευτή του ΚΚΕ, όταν πριν από λίγους μήνες η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προωθούσε τη σχετική διάταξη: "Μόνο σε λίγες ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Ελλάδα, το «λοκ άουτ» απαγορεύεται ρητά. … Ο Έλληνας νομοθέτης μπορεί να διευκρινίσει ότι ο εργοδότης έχει το δικαίωμα να μην πληρώσει μη απεργούς εργάτες, αν δεν μπορούν να συνεχίσουν να εργάζονται επειδή μια απεργία βρίσκεται σε εξέλιξη στην επιχείρηση ή στις εγκαταστάσεις της". Άλλωστε, είναι "ευπρόσδεκτες οι αλλαγές που θα βελτιώσουν τη σαφήνεια και θα συμβάλουν στη διασφάλιση της ομοιόμορφης ερμηνείας των συναφών κανόνων και της εφαρμογής των διαδικασιών". Εξ άλλου, το lock out προβλέπεται στο Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ και στον Αναθεωρημένο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Χάρτη, που η κυβέρνηση έφερε προς ψήφιση στη Βουλή το Γενάρη του 2016.

Στο πλαίσιο αυτό, αξίζει να αναφερθούμε και στο νομοσχέδιο του Εμάνουελ Μακρόν, που στοχεύει στην ανάκαμψη της ανταγωνιστικότητας του γαλλικού κεφαλαίου μέσω της μείωσης των ορίων αποζημίωσης των εργαζομένων, της ενίσχυσης των επιχειρησιακών συμβάσεων σε βάρος των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων εργασίας, την ουσιαστική εξασθένηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και τον περιορισμό στην πρόσβαση στα επιδόματα ανεργίας. Πιστός στον δρόμο, που έστρωσαν οι “βέλτιστες πρακτικές της ΕΕ” και ενσωμάτωσε το Νομοσχέδιο Κομρί για τα Εργασιακά, ο σύμμαχος του ΣΥΡΙΖΑ στην Ευρώπη στοχεύει να πλήξει ακόμη περισσότερο την εργατική τάξη με τη μείωση του κόστους εργασίας και με μέτρα που χτυπούν τους μισθούς δια της επιχειρησιακής διαπραγμάτευσης, τις ώρες εργασίας και τις συλλογικές συμβάσεις. Είναι φανερό από τα παραπάνω ότι η κυβέρνηση στη Γαλλία προωθεί μέτρα ανάλογα με αυτά που πήραν οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα με δυνάμει των μνημονίων, τα οποία διατηρούνται και εμπλουτίζονται από τη σημερινή κυβέρνηση. Για παράδειγμα, η επί της ουσίας κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων με την υπερίσχυση των επιχειρησιακών, η θεσμοθέτηση των ενώσεων προσώπων που αποτελούν κατ’ ουσίαν καρικατούρες συνδικαλιστικής οργάνωσης, αλλά και ο υπολογισμός της αποζημίωσης με τρόπο που να γίνονται οι απολύσεις φτηνότερες για τον εργοδότη, είναι μέτρα που ήδη εφαρμόζονται στην Ελλάδα. Όπως, βέβαια και η διευθέτηση του χρόνου εργασίας. Άλλωστε, σύμφωνα με μελέτη της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, κατά τη διάρκεια της κρίσης ορισμένες χώρες της Ευρωζώνης θέσπισαν μεταρρυθμίσεις που έδωσαν στις εταιρείες περισσότερες επιλογές να κινηθούν προς μία διαπραγμάτευση των μισθών σε επίπεδο επιχείρησης, αντί με Συλλογικές Συμβάσεις σε πιο κεντρικό επίπεδο (εθνικό, περιφερειακό ή κλαδικό). Τέτοιες μεταρρυθμίσεις στις συλλογικές διαπραγματεύσεις έκαναν ευκολότερη την προσαρμογή των μισθών για τις εταιρείες. Η μελέτη σημειώνει χαρακτηριστικά: "όσο υψηλότερο είναι το ποσοστό των εργαζομένων στην εταιρεία που καλύπτονται από Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, τόσο μικρότερη είναι η πιθανότητα της μείωσης των μισθών και τόσο μεγαλύτερη η πιθανότητα της αύξησής τους...".

Με λίγα λόγια, οι "βέλτιστες πρακτικές" για τη μεταρρύθμιση του Εργασιακού στη Γαλλία, είναι τα αντιλαϊκά - αντεργατικά μέτρα που εφαρμόζονται τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Αντίστροφα, η αντεργατική νομοθεσία στη Γαλλία και σε άλλες χώρες - μέλη της ΕΕ θα αποτελέσουν τον οδηγό για τα μέτρα που σχεδιάζει η κυβέρνηση. Αυτό το ευρωενωσιακό "κεκτημένο" των "βέλτιστων πρακτικών της ΕΕ", για να έρθει η "δίκαιη ανάπτυξη", πλασάρει στο λαό μας η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ σαν "ασπίδα" προστασίας των δικαιωμάτων του, που αποτελεί κυριολεκτικά εργασιακό μεσαίωνα για το λαό, χωρίς συνδικαλιστικά δικαιώματα για να φοβάται να διεκδικεί.

Αυτές τις κατευθύνσεις απεργάζεται, λοιπόν, η κυβέρνηση με το επερχόμενο νομοσχέδιο για τα Εργασιακά και τα Συνδικαλιστικά δικαιώματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα επίσης αποτελεί η δικαστική υπόθεση κατόπιν προσφυγής στο ΣτΕ του μονοπωλιακού ομίλου της “Lafarge” για τις ομαδικές απολύσεις στα "Τσιμέντα Χαλκίδας", το οποίο απέστειλε προδικαστικά ερωτήματα στο Δικαστήριο της ΕΕ σε σχέση με την συμβατότητα της εθνικής ρύθμισης επί των ομαδικών απολύσεων με το Κοινοτικό δίκαιο και συγκεκριμένα με την Οδηγία (98/59/ΕΚ) για τις ομαδικές απολύσεις, με σκοπό φυσικά την πλήρη απελευθέρωση τους και την μη δέσμευση της εργοδοσίας από οποιαδήποτε διοικητική διαδικασία και έλεγχο, όταν αυτή επιθυμεί να κλείσει επιχειρήσεις εν μία νυκτί και να μεταφερθεί οπουδήποτε στα πλαίσια της ελεύθερης οικονομίας της ΕΕ, αφήνοντας πίσω τους εκατοντάδες άνεργους εργαζόμενους όπως έγινε πρόσφατα με τους εργαζόμενους στο ξενοδοχείο "Athens Ledra", στην "Ηλεκτρονική Αθηνών" στο "Μαρινόπουλο", αλλά και στην ΕΕ στην "Shell", την "Ericsson", τη "Νokia" και την "Air France".

Σαν κατακλείδα, γι’ αυτό και οι κατασταλτικοί μηχανισμοί και η δικαιοσύνη τόσο στην Ελλάδα όσο και σε όλες τις χώρες της ΕΕ έχουν επιδοθεί διαχρονικά στην ποινικοποίηση των εργατικών αγώνων, άλλοτε άμεσα και άλλοτε με διάφορα προσχήματα. Η πείρα του ΠΑΜΕ, που εκφράζει την αλληλεγγύη του σε διωκόμενους αγωνιστές σε όλο τον κόσμο, είναι εξαιρετικά πλούσια και πραγματικά πολύτιμη.

Από αυτό το βήμα θέλουμε να τονίσουμε ότι όσο κυριαρχούν οι εκμεταλλευτικές παραγωγικές σχέσεις, η εργατική νομοθεσία θα αντανακλά την κυριαρχία του κεφαλαίου στην εργασία.

Άλλος δρόμος για να σταματήσουν τα δεινά της εργατικής τάξης, πέρα από την πάλη για την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας και της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας δεν υπάρχει».

Μιλώντας στην εκδήλωση - συζήτηση του ΠΑΜΕ στην Θεσσαλονίκη ενόψει της ΔΕΘ το απόγευμα της Παρασκευής 8 Σεπτέμβρη με θέμα «Κάτω τα χέρια από το δικαίωμα στην απεργία, τη Συλλογική πάλη και δράση, την οργάνωση των εργαζομένων», ο Γιάννης Τζαβάρας, πρόεδρος του Συνδικάτου Γάλακτος - Τροφίμων - Ποτών Εύβοιας ανάφερε τα εξής:

«Η εργοδοσία και οι κυβερνήσεις της, όπως και η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προσπαθούν με κάθε τρόπο να βάλουν εμπόδια στην οργάνωση των εργαζομένων τη συλλογική πάλη και δράση τους, στο δικαίωμα στην απεργία. Αυτό το κάνουν γιατί γνωρίζουν καλά πως αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος που έχουν οι εργαζόμενοι για να υπερασπιστούν το δίκιο τους, να βελτιώσουν τη ζωή τους.

Στον αγώνα που δίνουμε στις επιχειρήσεις συμφερόντων ΖΟΥΡΑ έχουμε διαπιστώσει τα θετικά για τη ζωή μας αποτελέσματα αυτής της δράσης. Έχουμε επίσης βιώσει την επίθεση της εργοδοσίας στο σωματείο μας, στην οργάνωσή μας, γιατί ήταν εμπόδιο να αυξηθεί η εκμετάλλευση των εργαζομένων ώστε να αυξηθούν τα κέρδη της. Έχουμε διαπιστώσει πολύ καλά τίνος το μέρος υπερασπίζεται και η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ όπως φυσικά και οι προηγούμενες κυβερνήσεις.

Το επιχειρησιακό μας σωματείο ιδρύθηκε το 2012 με τη συμβολή του κλαδικού συνδικάτου της περιοχής και της Ομοσπονδίας τροφίμων και ποτών. Τότε ήμασταν 6 μήνες απλήρωτοι, δεν πληρώνονταν υπερωρίες, νυχτερινά, χωρίς μέτρα υγιεινής και ασφάλειας. Καταπατούνταν το σύνολο των δικαιωμάτων μας. Η δράση που αναπτύχθηκε μέσα από την οργάνωσή μας άλλαξε την κατάσταση. Τα δεδουλευμένα πληρώθηκαν οι συνθήκες βελτιώθηκαν. Επειδή υπήρχε το σωματείο δεν πέρασαν μειώσεις, ενώ ως το πιο σημαντικό ζήτημα διαπιστώναμε ότι πλέον μας υπολογίζουν διότι κάτι τέτοιο δεν γίνονταν μέχρι τότε.

Στην πορεία η κατάσταση άλλαξε. Η εργοδοσία επεξεργάστηκε σχέδιο με τη συμβολή και άλλων βιομηχάνων του κλάδου που δεν ήθελαν αυτήν τη δράση για την αποτελούσε κακό παράδειγμα. Εξαπολύθηκε μία άνευ προηγουμένου επίθεση από την εργοδοσία που δεν μπορούσε να συμβιβαστεί με τα δικαιώματα, πόσο μάλλον που σε όλες τις ομοειδείς επιχειρήσεις επικρατούσαν συνθήκες Μεσαίωνα παρόμοιες με αυτές που υπήρχαν πριν φτιαχτεί το σωματείο μας.

Σε απεργιακή κινητοποίηση τον Αύγουστο του 2015 κλήθηκαν σωματώδης άγνωστοι για να σπάσουν την απεργία. Την ίδια τακτική ακολούθησε η εργοδοσία και το καλοκαίρι που μας πέρασε για να σπάσει και πάλι την απεργία. Παράλληλα, απολύσεις, εκφοβισμός, τρομοκρατία. Η εργοδοσία έφτασε στο σημείο να συντάξει παραιτήσεις από το σωματείο και έστειλε διευθυντές και προϊσταμένους να μαζέψουν υπογραφές από τους συναδέλφους.

Αυτή είναι η δημοκρατία που υπερασπίζεται η κυβέρνηση. Η δημοκρατία των μπράβων, της τρομοκρατίας, των απολύσεων. Η δημοκρατία για τους λίγους που είναι δικτατορία για τους πολλούς. Τα μέτρα που σχεδιάζονται απέναντι στην οργάνωση, τη συνδικαλιστική δράση, απέναντι στο δικαίωμα στην απεργία, αυτήν τη συγκεκριμένη δημοκρατία των λίγων έχουν στόχο να ενισχύσουν.

Στις επιχειρήσεις συμφερόντων ΖΟΥΡΑ σήμερα έχει επιστρέψει η απληρωσιά όπως και η καταπάτηση των δικαιωμάτων μας. Παρόλα αυτά η οργάνωσή μας, το σωματείο μας συνεχίζει να υπερασπίζεται εργασιακά δικαιώματα και βάζει εμπόδια στις ορέξεις της εργοδοσίας.

Σε αυτόν τον αγώνα που δίνουμε εδώ και περισσότερο από δύο χρόνια η κυβέρνηση και ο κρατικός μηχανισμός ήταν στήριγμα της εργοδοσίας. Από το 2015 έχουν γίνει τριμερής συναντήσεις στο υπουργείο όπου η εργοδοσία έφερε υποσχέσεις που δεν τήρησε. Ο τότε υπουργός Εργασίας κ. Κατρούγκαλος μέσα στη Βουλή υπερασπίστηκε επί της ουσίας την εργοδοσία απαντώντας σε επίκαιρη ερώτηση. Τον Μάιο του 2017 σε τριμερή συνάντηση στο υπουργείο Εργασίας, παρουσία του γεν. γραμματέα του υπουργείου κ. Νεφελούδη, η εργοδοσία έφτασε στο σημείο να φέρει τις παραιτήσεις από το σωματείο που με εκβιασμούς και απειλές μάζευε από τους συναδέλφους χωρίς να έχει καμία επίπτωση. Μέχρι σήμερα έχουν γίνει καμιά δεκαριά συναντήσεις στο υπουργείο Εργασίας όμως δεν έχει μπει φρένο στην επίθεση.

Από την άλλη εμείς που αγωνιζόμαστε για τα δικαιώματά μας για να μπορέσουμε να ζήσουμε έχουμε επανειλημμένα οδηγηθεί στα κρατητήρια. Τον 10ο του 2015 συνελήφθησαν δύο εργαζόμενοι στο Σχηματάρι, τον 11ο του 2015 έγιναν 28 συλλήψεις στις εγκαταστάσεις στην Θεσσαλονίκη, τον 7ο του 2016 έγιναν συλλήψεις στην Αλεξανδρούπολη, φέτος το καλοκαίρι στο Προκόπι Ευβοίας. Εμείς που είμαστε απλήρωτοι, που δεν μπορούμε να ζήσουμε, συλλαμβανόμαστε, ενώ ο βιομήχανος που χρωστάει σε εκατοντάδες οικογένειες καταδικάζοντας μας, στη φτώχεια και την εξαθλίωση, κυκλοφορεί ελεύθερος και δεν τον πειράζει κανείς. Αυτός είναι ο νόμος και η τάξη της κυβέρνησης.

Από όλον αυτόν τον μακρόχρονο αγώνα έχουμε διαπιστώσει ότι καλύτερες ημέρες είδαμε μόνο όταν πήραμε την κατάσταση στα χέρια μας όταν οργανωθήκαμε και διεκδικήσαμε. Στήριγμα μας ήταν το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, τα κλαδικά συνδικάτο στις περιοχές που είναι οι εγκαταστάσεις των επιχειρήσεων συμφερόντων ΖΟΥΡΑ, η Ομοσπονδία Τροφίμων - Ποτών, το ΠΑΜΕ. Από την άλλη ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός ήταν εμπόδιο στον αγώνα μας. Αυτόν επικαλούνταν πολλές φορές η εργοδοσία για να μας παραδειγματίσει να απεμπολίσουμε τα δικαιώματά μας και να συμβιβαστούμε. Η απεργία ήταν το βασικό μας, το πιο ισχυρό όπλο, που έφερνε φόβο στην εργοδοσία. Έχουμε διαπιστώσει ότι εργοδοσία και κυβέρνηση είναι νύχι κρέας.

Τέτοια εμπειρία δεν θέλουν κυβέρνηση και εργοδοσία να αποκτούν οι εργαζόμενοι. Δεν θέλουν να διαπιστώνουμε τη δύναμη που έχουμε, δεν θέλουν να βγάζουμε συμπεράσματα. Αυτός είναι και ο λόγος που επιδιώκουν να βάλουν νέα εμπόδια στην οργάνωσή μας και τη δράση μας και στο δικαίωμα στην απεργία.

Όσα εμπόδια και να προσπαθήσουν να βάλουν έχουμε τη δύναμη να τα υπερπηδήσουμε, να τα ακυρώσουμε, να τα γκρεμίσουμε. Αυτό το γνωρίζουν πάρα πολύ καλά και αυτό είναι που επιδιώκουν να εμποδίσουν με κάθε τρόπο. Στο στόχαστρό τους είναι τα ταξικά σωματεία, το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, το ΠΑΜΕ. Οι άλλοι δεν τους εμποδίζουν.

Δεν πρέπει να περάσουν αυτές οι νέες ανατροπές που θα επιδιώξουν να υλοποιήσουν. Nα οργανώσουμε την πάλη μας, την αντίσταση μας, να προετοιμαστούμε από τώρα».

Μιλώντας στην εκδήλωση - συζήτηση του ΠΑΜΕ στη Θεσσαλονίκη, με θέμα «Κάτω τα χέρια από το δικαίωμα στην απεργία, τη Συλλογική πάλη και δράση, την οργάνωση των εργαζομένων», το απόγευμα της Παρασκευής 8 Σεπτέμβρη, ο Γιώργος Μελισάρης, δικηγόρος - εργατολόγος, ανέφερε τα εξής:

«Είναι γνωστό σε όλους ότι η κεντρική φράση της σημερινής εκδήλωσης "Κάτω τα χέρια από το δικαίωμα στην απεργία, τη συλλογική πάλη, τη δράση και την οργάνωση των εργαζομένων", ακούγεται συνεχώς και με μεγαλύτερη ένταση την τελευταία 8ετία. Οι αλλαγές που συντελούνται στην ελληνική αγορά εργασίας με αφορμή την οικονομική κρίση και τα μνημόνια "για τη στήριξη της ελληνικής οικονομίας" που οδηγούν στην απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων έχουν οδηγήσει στη φτωχοποίηση και στα όρια της εξαθλίωσης, τη μεγαλύτερη μερίδα του εργατικού δυναμικού της χώρας, κυρίως αυτού που απασχολείται στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα της παραγωγής. Οι συντελούμενες αλλαγές στο πεδίο των εργασιακών σχέσεων εκδηλώνονται σε 4 βασικούς άξονες του περιεχομένου της μισθωτής εργασίας: Στην υποβάθμιση του ρόλου της πλήρους και σταθερής απασχόλησης υπέρ των ευέλικτων μορφών εργασίας που συνεπάγονται περιορισμένες αμοιβές και δικαιώματα, στην αποδιάρθρωση του τρόπου διαμόρφωσης των συλλογικών συμβάσεων και του τρόπου καθορισμού των αποδοχών, στην ελαστικοποίηση του χρόνου εργασίας με την απόλυτη προσαρμογή του στις ανάγκες της επιχείρησης κα, τέλος, στην άμβλυνση των όρων της προστασίας από τις απολύσεις

Παρατηρούμε ότι στην αγορά εργασίας, η ανεργία παραμένει σε υψηλότατα επίπεδα, τα υψηλότερα της Ευρώπης. Κάνοντας χρήση εναλλακτικών δεικτών εκτίμησης του ποσοστού ανεργίας, που αποτυπώνουν πληρέστερα την κατάσταση της αγοράς εργασίας και που λαμβάνουν υπόψη τους ανέργους, τους αποθαρρημένους ανέργους, το λοιπό εν δυνάμει πρόσθετο εργατικό δυναμικό και τη μη ηθελημένη μερική απασχόληση, συμπεραίνουμε ότι αυτό που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε ως "πραγματικό" ποσοστό ανεργίας φτάνει το 29,6%. Η μακροχρόνια ανεργία, διαχρονικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας, έχει εκτιναχθεί στο 73,7% των ανέργων. Μελετώντας τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της ανεργίας, το ποσοστό των ανέργων κλιμακώνεται όσο μικραίνουν οι ηλικιακές κατηγορίες, με το υψηλότερο ποσοστό (58,1%) να εμφανίζεται στις ηλικίες 15 έως 19 και το δεύτερο υψηλότερο (47,7%) στις ηλικίες 20 έως 24. Εξετάζοντας την κλαδική διάσταση της ανεργίας διαπιστώνουμε ότι έχουν πληγεί με ιδιαίτερη σφοδρότητα οι παραδοσιακοί κλάδοι της ένδυσης-υπόδησης, της οικοδομής και της ναυπηγοεπισκευής, με αποτέλεσμα να αποδομούνται οι βασικοί πυλώνες της παραγωγικής βάσης του μοντέλου οικονομικής ανάπτυξης που κατέρρευσε κατά τη διάρκεια της κρίσης.

Η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων αποτελεί βασικό πυλώνα των προγραμμάτων λιτότητας, καθώς λειτουργεί ως θεσμικό εργαλείο υλοποίησης της πολιτικής της εσωτερικής υποτίμησης. Από την ανάλυση των τελευταίων στοιχείων προκύπτει ότι το 2016 οι επιχειρησιακές Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας (ΣΣΕ) επικρατούν σχεδόν καθολικά, αντιπροσωπεύοντας το 96% του συνόλου των συλλογικών συμβάσεων. Σε σύνολο 327 ΣΣΕ, οι 316 είναι επιχειρησιακές, μόνο οι 10 είναι εθνικές, κλαδικές ή ομοιοεπαγγελματικές, ενώ 1 είναι τοπική ομοιοεπαγγελματική. Παρατηρούμε επίσης ότι ο αριθμός των προσλήψεων μερικής απασχόλησης και εκ περιτροπής εργασίας, δηλαδή οι ευέλικτες μορφές απασχόλησης, αυξάνεται διαχρονικά με αντίστοιχη υποχώρηση των προσλήψεων πλήρους απασχόλησης. Η ποσοστιαία τους αναλογία στο σύνολο των προσλήψεων μεταξύ 2009 και 2015 υπερδιπλασιάζεται. Το 2009, οι προσλήψεις με ευέλικτες μορφές εργασίας αντιστοιχούσαν στο 21% του συνόλου των προσλήψεων, ενώ το 2016 αντιστοιχούν στο 55%. Την περίοδο 2014-2015 οι νέες προσλήψεις με μερική απασχόληση είναι αυξημένες κατά 19,6% και με εκ περιτροπής εργασία κατά 45,6%. Τα ευρήματα αυτά μας οδηγούν στην εκτίμηση ότι οι ευέλικτες μορφές εργασίας είναι πλέον κύριο χαρακτηριστικό της ελληνικής αγοράς εργασίας. Η ευελιξία της αγοράς εργασίας ενισχύεται και επιταχύνεται και από τη μετατροπή των ατομικών συμβάσεων εργασίας από συμβάσεις εργασίας πλήρους απασχόλησης σε συμβάσεις μερικής απασχόλησης και εκ περιτροπής εργασίας. Η επέκταση της ευελιξίας και η μείωση του κόστους εργασίας φαίνεται να λειτουργεί ως παγίδα που εγκλωβίζει πολλούς κλάδους της ελληνικής οικονομίας σε έναν φαύλο κύκλο χαμηλής τεχνολογικής εξειδίκευσης, χαμηλής έντασης δεξιοτήτων και χαμηλής παραγωγικότητας, με αποτέλεσμα την αδυναμία τους να βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητα και τη θέση τους στο εγχώριο και στο διεθνές παραγωγικό σύστημα. Σε αντίθεση λοιπόν με τη λογική των προγραμμάτων προσαρμογής, η απορρύθμιση της αγοράς εργασίας δεν αυξάνει την ανταγωνιστικότητα, παρά μόνο το αναπτυξιακό έλλειμμα της ελληνικής οικονομίας και τη φτωχοποίηση των εργαζομένων.

Ένα εργαλείο στα όπλα του συστήματος για την ευόδωση των σχεδίων του σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, είναι, δυστυχώς, η Δικαιοσύνη. Και όταν λέμε Δικαιοσύνη, αναφερόμαστε κυρίως στα Ανώτατα Δικαστήρια, μιας και στις κατώτερες βαθμίδες οι δικαστές, αφουγκραζόμενοι ίσως περισσότερο τους ανθρώπους και τις ανάγκες τους, εφαρμόζουν και ερμηνεύουν το νόμο με μεγαλύτερη ευρύτητα πνεύματος. Τα συλλογικά εργατικά δικαιώματα, όπως είναι το δικαίωμα της απεργίας ή το δικαίωμα της επίσχεσης εργασίας όταν ασκείται ομαδικά, έχουν βρεθεί στο στόχαστρο, με αποκορύφωμα μάλιστα τις προβλέψεις του 4ου μνημονίου για τη λήψη απόφασης για απεργία. Και όλα αυτά τη στιγμή που ήδη το να προχωρήσει κανονικά μια απεργία, χωρίς δικαστικά εμπόδια, φαντάζει πιο δύσκολο από το να πιάσεις το ΤΖΟΚΕΡ! Από έρευνα που κάναμε στο ΕΚΑ το 2013-'14 στο Πρωτοδικείο Αθηνών, ποσοστό περίπου 95% των απεργιών κρίνονταν παράνομες ή/και καταχρηστικές, ενώ οι σχετικές δίκες, με τις σφιχτές προθεσμίες που κατά το δοκούν καθορίζει ο προϊστάμενος του εκάστοτε Πρωτοδικείου, προσβάλλουν τις αξίες της δίκαιης δίκης, αφού η εναγόμενη συνδικαλιστική οργάνωση καλείται να απαντήσει σε ένα πολυσέλιδο δικόγραφο του εργοδότη, εντός 2 ωρών προτού προσέλθει στο δικαστήριο για την εκδίκαση της υπόθεσης. Αποτέλεσμα αυτού είναι η ελλιπής προετοιμασία, η αδυναμία ανεύρεσης των σχετικών εγγράφων ή των μαρτύρων, με μοναδικό σχεδόν επιδιωκόμενο κέρδος την αναβολή της εκδίκασης για 1 ημέρα, ώστε η απεργία ή η στάση εργασίας να έχει προλάβει να επιτελέσει μέρος του σκοπού της, τουλάχιστον ως προς τη χρονική της διάρκεια.

Τα τελευταία ιδίως έτη, όπου ο συνδικαλισμός αποτελεί για το κεφάλαιο, μίασμα που πρέπει να χτυπηθεί από τη ρίζα, υπήρξαν δυστυχώς αρκετές αποφάσεις που πλειοδοτούσαν σε βάρος των εργαζομένων και των εκπροσώπων τους. Πρόσφατο παράδειγμα απόφαση του ΜΠΑ που έκρινε σε αγωγή του εργοδότη κατά του προέδρου του σωματείου μεγάλου νοσοκομείου με την οποία ζητούσε αποζημίωση για συκοφαντική δυσφήμισή του, και την οποία δέχθηκε με την άμεση υπόδειξη στον πρόεδρο ότι στο λόγο του στη ΓΣ δεν έπρεπε να πει μόνο αυτά που ανέφερε αλλά και άλλα θετικά πράγματα για τον εργοδότη του, με αποτέλεσμα να τον καταδικάσει σε αποζημίωση. Ειδικά οι αποφάσεις που επεμβαίνουν στην εσωτερική αυτονομία των συνδικάτων έχουν πολλαπλασιαστεί το τελευταίο διάστημα, με πιο πρόσφατο παράδειγμα την απόφαση ασφαλιστικών μέτρων ΜΠΑ που ακύρωσε το συνέδριο του ΕΚΑ.

Δυστυχώς τα ανώτατα δικαστήρια και κυρίως το ΣτΕ, μέχρι σήμερα έχουν επιδείξει ατολμία στο να αντιμετωπίσουν με όρους κοινωνικού κράτους τη λαίλαπα που έχει ενσκήψει και ιδίως τη δραματική συρρίκνωση της συνδικαλιστικής ελευθερίας αλλά και του ίδιου του δικαιώματος της απεργίας. Χαρακτηριστικό είναι ότι "ελαφρά τη καρδία" δέχονται τη νομιμότητα ενός έκτακτου και από τη φύση του προσωρινού μέτρου, όπως αυτό της επίταξης πραγμάτων και υπηρεσιών το οποίο επιβάλλεται είτε (α) για λόγους που επιτρέπουν τη στρατιωτική/πολεμική επίταξη υπηρεσιών και που είναι: i) πόλεμος, ii) επιστράτευση, και iii) αντιμετώπιση αμυντικών αναγκών, είτε (β) για λόγους που επιτρέπουν την κοινωνική επίταξη και αυτοί είναι: i) επείγουσα κοινωνική ανάγκη από θεομηνία και ii) ανάγκη που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία. Με πρόσφατες αποφάσεις του το ΣτΕ έκρινε νόμιμες τις επιτάξεις των καθηγητών ΜΕ και των εργαζομένων στη ΣΤΑΣΥ, οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν προκειμένου να σπάσει το απεργιακό μέτωπο των απεργών των κλάδων αυτών, με την αιτιολογία ότι υφίσταται κίνδυνος για τη δημόσια υγεία, στη μεν πρώτη περίπτωση επικαλούμενη μία γνωμοδότηση ενός καθηγητή από κυπριακό πανεπιστήμιο ότι η συνέχιση της απεργίας μπορεί να επιφέρει ψυχολογική φόρτιση στους μαθητές των πανελληνίων εξετάσεων ενώ στη δεύτερη επειδή η υπερβολική κίνηση οχημάτων που δημιουργείτο από την απεργία στο μετρό, εμπόδιζε τη διέλευση ασθενοφόρων και άλλων οχημάτων πρώτης βοήθειας, χωρίς να αναφέρει κανένα υπαρκτό πραγματικό περιστατικό για να στηρίξει αυτές τις αιτιολογίες.

Είναι κοινός τόπος ότι τα τελευταία χρόνια υπάρχει μία σαφής μεταστροφή της νομολογίας σε ευαίσθητα και πολύ συχνά ζητήματα που αφορούν τους όρους εργασίας, όπως την εκ περιτροπής απασχόληση, τη μεταχείριση της επίσχεσης εργασίας ή την προστασία των συνδικαλιστικών στελεχών από την απόλυση λόγω άσκησης συνδικαλιστικής δράσης. Η μεταστροφή αυτή, διαπιστωμένη στους νομικούς κύκλους, έχει άμεσο αντίκτυπο και στη συμπεριφορά των ίδιων των εργαζομένων αναφορικά με την προστασία των δικαιωμάτων τους. Για παράδειγμα, η επίσχεση εργασίας, ένα δικαίωμα που ασκεί, κατά περίπτωση, ιδιαίτερη πίεση στον εργοδότη, ασκείται με πολύ μεγαλύτερη φειδώ από τους εργαζόμενους, αφού σύμφωνα με την πρόσφατη νομολογία όλων των βαθμίδων των δικαστηρίων είναι καταχρηστική αν η καθυστέρηση καταβολής των αποδοχών των εργαζομένων, οφείλεται όχι σε υπαιτιότητα ή δυστροπία του εργοδότη, αλλά στην δυσχερή οικονομική κατάσταση αυτής, όπως είναι η συνηθέστερη αιτιολογία στις δικαστικές αποφάσεις. Παρόλα αυτά βέβαια υπάρχουν και οι φωτεινές εξαιρέσεις, όπως η υπ’αριθμ. 4613/2015 απόφαση του Εφετείου Αθηνών, η οποία έκρινε επί επίσχεσης εργασίας σε ιδιωτική κλινική και την οποία θεώρησε νόμιμη με το εξής σκεπτικό: "...το ότι η εναγομένη είχε να λαμβάνει οφειλόμενες δαπάνες νοσηλείας από τον ΕΟΠΥΥ, δεν καθιστά την άσκηση του δικαιώματος επίσχεσης των ανωτέρω εναγόντων καταχρηστική, καθώς ως εργοδότρια όφειλε να έχει εξασφαλίσει τους αναγκαίους οικονομικούς πόρους, ώστε να είναι σε θέση να καλύπτει τις αποδοχές των εργαζομένων της, για όσο χρόνο διαρκούσε η καθυστέρηση καταβολής προς αυτήν των δαπανών νοσηλείας από τα ασφαλιστικά ταμεία, δεδομένου ότι χωρίς τη δική τους εργασία και συμπαράσταση δεν θα δύναται να επιτελέσει το τόσο σημαντικό έργο που έχει αναλάβει αναφορικά με τη φροντίδα των ασθενών και χωρίς να παραβλέπει το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι στην επιχείρησή της εργάζονται σκληρά, υπό δύσκολες συνθήκες και είναι άτομα χαμηλών, κυρίως, οικονομικών εισοδημάτων, έχοντες απόλυτη ανάγκη του μισθού τους ώστε να επιβιώσουν και να συντηρήσουν τις οικογένειές τους, αλλά και να είναι σε θέση να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους προς τους ασθενείς...". Η κυρίαρχη πάντως νομολογία στο θέμα της επίσχεσης εργασίας, θεωρεί την επίσχεση εργασίας καταχρηστική όταν στρέφεται εναντίον αξιόπιστου και φερέγγυου εργοδότη, ή όταν επιλέγεται παρά την ύπαρξη ηπιώτερων για τον τελευταίο μέτρων, ή όταν προκαλεί δυσανάλογη ζημία στον εργοδότη, όπως συμβαίνει άλλωστε και με το απεργιακό δικαίωμα. Δημιουργείται έτσι η αντίφαση να αποτρέπεται ο εργαζόμενος να ασκήσει το δικαίωμα αυτό με το οποίο ο εργοδότης θα μπορούσε να πιεστεί να εκπληρώσει τις συμβατικές του υποχρεώσεις, πίεση που μόνο σε φερέγγυο και αξιόχρεω εργοδότη έχει νόημα, αφού τον αναξιόπιστο δεν θα τον απασχολήσει καν η ενέργεια αυτή! Και όλα αυτά τη στιγμή που παραβλέπεται παντελώς ότι ο μισθός δεν αποτελεί απλά μία ανταλλακτική αξία αλλά υποβαθμίζεται ο βιοποριστικός του ρόλος.

Μία ιδιαίτερη μεταστροφή της νομολογίας, ή καλύτερα, διευρυμένη ερμηνεία των κριτηρίων της απόλυσης συνδικαλιστικού στελέχους, εντοπίζεται στη νομολογία του Αρείου Πάγου, σύμφωνα με την οποία ενυπάρχει καταχρηστική συμπεριφορά του συνδικαλιστικού στελέχους αναφορικά με την επίκληση της προστασίας του από την απόλυση του άρθρ. 14 Ν. 1264/82, εξαιτίας του ότι δεν λήφθηκε υπόψη ο ισχυρισμός του εργοδότη ότι "…ομάδα πέντε εργαζομένων της επιχείρησης (οι οποίοι και κατονομάζονται) επισκέφθηκαν το νόμιμο εκπρόσωπο της αναιρεσείουσας εταιρείας και του ζήτησαν να απομακρυνθεί από την επιχείρηση ο ενάγων γιατί τους προκαλεί φραστικά λέγοντας, μεταξύ άλλων, ότι ‘εκτός από το μεροκάματο που παίρνουν από την επιχείρηση, παίρνουν επιπλέον μεροκάματο από τον Κ.’ (συνδικαλιστικό αντίπαλο του ενάγοντος), με αποτέλεσμα να διαταραχθούν οι εργασιακές τους σχέσεις, με προσβολές και εξευτελισμούς και να υπάρχει κίνδυνος συμπλοκής με αυτόν...". Παρατηρούμε δηλ. ότι οι καταρχήν περιοριστικά αναφερόμενοι λόγοι απόλυσης συνδικαλιστή, διευρύνονται σημαντικά, αφού δίνεται η δυνατότητα στον εργοδότη να προβάλει ένσταση καταχρηστικής άσκησης του δικαιώματος του εργαζομένου να επικαλεστεί την προστασία όταν "…με πράξεις ή παραλείψεις του εκ κακοβουλίας του έχει καταστήσει αδύνατη ή έχει θέση σε κίνδυνο τη λειτουργία της επιχειρήσεως ή του τμήματος στο οποίο εργάζεται…" όπως η ίδια απόφαση αναφέρει και μάλιστα χωρίς να δίνεται το δικαίωμα στην Επιτροπή του άρθρ. 15 να εκφράσει τέτοιου είδους άποψη.

Αξιομνημόνευτη και πολύ σημαντική για τις νέες μορφές εργατικού αγώνα, είναι, κατά τη γνώμη μου, η δικαστική απόφαση με αρ. 8839/2014, η οποία για πρώτη φορά έκρινε ότι το μποϊκοτάζ (των απεργών της Coca Cola) "…το οποίο γίνεται για ιδεολογικούς, πολιτικούς, θρησκευτικούς λόγoυς, κείται εκτός του Ν. 146/1914, επειδή στερείται σκοπού ανταγωνισμού και γίνεται από πρόσωπα που δεν μετέχουν στην ανταγωνιστική διαδικασία, θεωρείται δε ως νόμιμη απόρροια του ατομικού δικαιώματος της ελεύθερης έκφρασης (αρ.14Σ)…" θεώρησε δε ότι το μποϊκοτάζ "αποτελεί μέσο πίεσης για την επίτευξη ενός συνδικαλιστικής, κοινωνικής φύσεως σκοπού". Με την απόφαση αυτή απελευθερώνεται η συλλογική διαφορά από τον οριοθετημένο χώρο συνύπαρξης των κοινωνικών εταίρων και τη θέτει ενώπιον της κρίσης ολόκληρης της κοινωνίας από την αντίδραση της οποίας θα κριθεί και η αποτελεσματικότητά της (σε αντίθεση με την απεργία κατά την οποία, συνήθως, κοινωνικές ομάδες αντιπαρατίθενται κατά την ενάσκηση του σχετικού δικαιώματος από τους απεργούς).

Από την πολύ πρόσφατη και ελπιδοφόρα νομολογία, θα ήθελα να κλείσω μνημονεύοντας την υπ’αριθμ. 136/2016 γνωμοδότηση του ΝΣΚ, η οποία γνωρίζω πολύ καλά ότι εκδόθηκε με πολύμηνο αγώνα με τη γραφειοκρατία του σωματείου εργαζομένων FINTEXPORT, σύμφωνα με την οποία κατά την διάρκεια της επίσχεσης εργασίας, παραμένει ενεργή και η ασφαλιστική σχέση του εργαζόμενου με το ΙΚΑ, ανεξαρτήτως του εάν η ασφαλιστέα εργασία ήταν υπακτέα στην κοινή ασφάλιση του ΙΚΑ ή στον ΚΒΑΕ αυτού και για ένα πεντάμηνο, εκτός αν προσκομιστεί δικαστική απόφαση νομιμότητας της επίσχεσης και για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.

Και τώρα τι μας περιμένει; Μετά την εκμηδένιση της προστασίας από τις ομαδικές απολύσεις, την αέναη υπερίσχυση των επιχειρησιακών συμβάσεων έναντι των κλαδικών, μέχρι το τέλος του προγράμματος, την απελευθέρωση της κυριακάτικης εργασίας, τη νομιμοποίηση της ανταπεργίας και μάλιστα στην πιο σκληρή εκδοχή της, τη μισθολογική ανταπεργία, η μείωση του προστατευτικού πλαισίου για τους συνδικαλιστές, έχει ήδη δρομολογηθεί η αλλαγή του τρόπου λήψης απόφασης για απεργία, η αλλαγή επιμέρους διατάξεων του συνδικαλιστικού νόμου όπως είναι η θέσπιση ηλεκτρονικού μητρώου μελών (άγνωστο ποιος θα το τηρεί) και φυσικά η διατήρηση των μνημονιακών διατάξεων που αφορούν την προτεραιότητα τραπεζών και δημοσίου έναντι των εργατικών απαιτήσεων σε περίπτωση αναγκαστικής εκτέλεσης. Και όλα αυτά, όπως ακούσαμε και στην Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής, χέρι χέρι "ο Μπράουν ο Φίσερ κι ο Κράφτ που ξανάσμιξαν" όπως λέει το τραγούδι του Λοΐζου, δηλαδή κυβέρνηση και ΝΔ. Αποτέλεσμα των πολιτικών αυτών, θα είναι η εκτόξευση των ιδιαίτερα βραχυχρόνιων συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου η διάρκεια των οποίων δεν θα υπερβαίνει τους έξι μήνες, η μερική απασχόληση κάτω των 10 ωρών την εβδομάδα, σε προφορικές συμβάσεις και σε συμβάσεις "ώρα μηδέν" - zero hour/mini jobs ή σε περιστασιακή απασχόληση. Στη Γερμανία σήμερα οι εργαζόμενοι με mini job ανέρχονται σε 7 εκατομμύρια περίπου ενώ στη Βρετανία σε πάνω από 1 εκατομμύριο. Ήδη έχει νομοθετηθεί ότι οι όποιες αλλαγές στις πολιτικές για την αγορά εργασίας "δεν θα πρέπει να συνεπάγονται την επιστροφή σε παλαιότερα πλαίσια πολιτικής, ασύμβατα με τους στόχους της προώθησης μιας βιώσιμης και χωρίς αποκλεισμούς ανάπτυξης…" επομένως οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στην εισαγωγή και νέων θεσμών ατυπικών μορφών απασχόλησης, όπως τα mini jobs ακόμα και σε κλάδους της οικονομίας που σήμερα φαντάζει αδιανόητο. Εξάλλου, με βάση τις αντεργατικές ρυθμίσεις στη χώρα μας, οι επιχειρήσεις λαμβάνουν το μήνυμα και αντικατοπτρίζουν στην καθημερινή λειτουργία τους την ουσία των ρυθμίσεων αυτών, για αυτό και το εργασιακό bullying στην Ελλάδα έχει εκτοξευθεί στην Τρίτη θέση της Ευρωπαϊκής κατάταξης

Συνοψίζοντας καταλήγουμε στην παραδοχή ότι ζούμε σε μια περίοδο τεκτονικών μεταβολών σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο, ότι βιώνουμε τη γέννηση ενός "νέου κόσμου" που συνδέεται ωστόσο με τη βαρβαρότητα, τη φρίκη και την καταστροφή, που μετατρέπει αξίες, θεσμούς κατακτημένους με αίμα και Συντάγματα σε απλά κουρελόχαρτα, όπως εύστοχα παρατηρεί ο καθηγητής Τραυλός Τζανετάτος. Αυτή η νέα εποχή, εποχή ενός ακραίου ταξικού πολέμου, η συνδεόμενη με μία διαρκή κατάσταση ανάγκης που υπηρετεί το νέο κυρίαρχο σύστημα, δεν πρέπει να οδηγήσει σε μοιρολατρική υποταγή στο θατσερικό σύνδρομο ΤΙΝΑ. Ακριβώς επειδή απευθύνομαι σε συνδικαλιστές και ανθρώπους που προτάσσουν de facto το κοινό από το ατομικό συμφέρον, το μήνυμα που πρέπει να εκπέμψετε είναι ότι τα συνδικάτα και πιο συγκεκριμένα το ΠΑΜΕ θα είναι στην πρώτη γραμμή ανάσχεσης της βαρβαρότητας που προανέφερα, προβάλλοντας τις εναλλακτικές διεξόδους, με σκοπό την άρση της ανασφάλειας, του φόβου και της απόγνωσης που βιώνουμε σήμερα και τελικά το σταμάτημα της δρομολογημένης πορείας της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας στο κενό».

«Οι συνάδελφοί μας δεν είναι αδικοχαμένοι, αλλά εν ψυχρώ εκτελεσμένοι», τονίζει η Εκτελεστική Γραμματείατου ΠΑΜΕ σε ανακοίνωσή της για τα πρόσφατα εργατικά δυστυχήματα στη Λακωνία, τη Μαγνησία και την Κέρκυρα. Όπως τονίζει, το κεφάλαιο δεν υπολογίζει τη ζωή των εργατών γιατί «πάνω από όλα ένα θεό έχει, το κέρδος», σημειώνει χαρακτηριστικά

Καλεί τους εργαζόμενους και τα συνδικάτα «να προστατέψουν με τον αγώνα τους το δικαίωμα στη ζωή και την εργασία».

«Να πάρουμε την ζωή μας στα χέρια μας», τονίζει χαρακτηριστικά.

Ολόκληρη η ανακοίνωση έχει ως εξής:

«Η Εκτελεστική Γραμματεία του ΠΑΜΕ εκφράζει τα θερμά της συλλυπητήρια στις οικογένειες των συναδέλφων που βρήκαν φρικτό θάνατο στα πιο πρόσφατα εργατικά “ατυχήματα” και συγκεκριμένα σε έργο του Δήμου στη Σκάλα Λακωνίας, στο ιχθυοτροφείο της Μαγνησίας και στο αεροδρόμιο της Κέρκυρας. Θα συμπαρασταθούμε και θα βρεθούμε δίπλα τους σε ό,τι χρειαστούν.

Οι συνάδελφοί μας δεν είναι αδικοχαμένοι, αλλά εν ψυχρώ εκτελεσμένοι. Κανένας εργάτης δεν περισσεύει από το σπίτι του, τη γυναίκα, τα παιδιά του, τη μάνα του. Δεν περισσεύει ούτε από την ίδια την τάξη του. Ο εργάτης δεν είναι ένα νούμερο στη στατιστική. Οι συνάδελφοί μας αυτοί δεν θα ξαναγυρίσουν πίσω στην οικογένειά τους. Δε μπορούν πλέον να ονειρευτούν, να παλέψουν για έναν καλύτερο κόσμο και μια αξιοπρεπή ζωή για τα παιδιά τους.

Το κεφάλαιο σκοτώνει. Δεν υπολογίζει την ίδια τη ζωή των εργατών. Πάνω από όλα ένα θεό έχει, το κέρδος. Το επιβεβαιώνουν τα 6.515 εργατικά “ατυχήματα” που έγιναν μόνο μέσα στο 2016, από τα οποία τα 73 ήταν θανατηφόρα.

Για να μην παίρνουν τα μέτρα που απαιτούνται ώστε να μην σκοτώνονται οι εργάτες, σημαίνει ότι έρχεται φθηνότερο να σκοτώνονται οι εργάτες. Για να μην πληρώνουν εργοδοσία - κράτος - τοπική διοίκηση ώστε να ληφθούν μέτρα ασφάλειας και να μην σκοτώνονται - σακατεύονται οι εργάτες, σημαίνει ότι τους έρχεται φθηνότερα να σακατεύονται εργάτες.

Τα εργοδοτικά εγκλήματα φέρνουν πολιτική σφραγίδα. Είναι προμελετημένα. Είναι οι αντεργατικές πολιτικές που σαρώνουν τα εργατικά δικαιώματα, που μεγαλώνουν την εκμετάλλευση στους χώρους δουλειάς με ατελείωτα 12ωρα μέσα σε άθλιες συνθήκες, χωρίς κανένα μέτρο υγιεινής και ασφάλειας, με μισθούς πείνας, με την τρομοκρατία της εργοδοσίας να είναι στα ύψη και η ζωή του εργάτη να έχει γίνει λάστιχο.

Όλες οι κυβερνήσεις ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ή όπως και αν ονομάζονταν και η σημερινή ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ πρόσφεραν με τους νόμους που ψήφισαν ελεύθερο πεδίο δράσης των επιχειρηματικών συμφερόντων, πρόσφεραν τζάμπα και ευέλικτη εργασία. Έβγαλαν από τη μέση ότι “εμπόδιζε” την κερδοφορία τους. Παρέδωσαν την υγεία στο ιδιωτικό κεφάλαιο, που η εργατική τάξη την ακριβοπληρώνει. Δηλαδή ακόμα και αν “εξασφαλίζαμε” καλούς εργασιακούς όρους, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν φθείρεται η υγεία του εργαζόμενου, ως συνέπεια της συνολικής αντιλαϊκής πολιτικής.

Τα αφεντικά πλασάρουν στην κοινή γνώμη συνεχώς ότι φταίνε οι σκοτωμένοι και οι σακατεμένοι για αυτά τα εγκλήματα, ότι φταίει η κακή μας τύχη. Οι δολοφονίες των εργατών, το σακάτεμά τους, οι επαγγελματικές ασθένειες έχουν να κάνουν σχέση με το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Αυτό θέλουν να κρύψουν τα αφεντικά και οι κυβερνήσεις τους.

Το εργοδοτικό έγκλημα στη Σκάλα Λακωνίας είναι αποκαλυπτικό και δεν μπορεί να μείνει ατιμώρητο. Κανένα μέτρο υγιεινής και ασφάλειας δεν υπήρχε. Έστειλαν τους εργάτες στο θάνατο. Δεν υπολόγισαν τίποτα παρά μόνο να βγει η δουλειά με όποιο κόστος. Έλεγχος στον εργολάβο ανύπαρκτος. Έλεγχος από το Δήμο κανένας! Έλεγχος από το υπουργείο Εργασίας κανένας. Τι να ελέγξουν άλλωστε; Αφού η κατεύθυνση της κυβέρνησης είναι μην ενοχλείτε τους εργοδότες. Ακόμη έγκλημα είναι ότι έχτισαν μια βόμβα λημμάτων μέσα σε σπίτια που ζουν οικογένειες και στο χώρο παίζουν καθημερινά παιδιά. Κανένα μέτρο. Σε αρκετούς Δήμους που έχουν τέτοια έργα απουσιάζουν προκλητικά τα μέτρα υγιεινής και ασφάλειας.

Απαιτούμε ο εργολάβος του έργου να τιμωρηθεί τώρα αυστηρά, χωρίς κωλυσιεργίες και νομικά τερτίπια. Εγκληματικές είναι οι ευθύνες του Δήμου Ευρώτα, που δεν μπορεί να μείνει στο απυρόβλητο. Και ας αφήσουν ορισμένοι τα κόλπα, φταίει ο ένας, φταίει ο άλλος. Φταίνε όλοι. εργολάβος - δήμαρχος - κυβέρνηση.

Απαιτούμε να καταβληθούν τώρα όλα τα έξοδα των οικογενειών, και του συνάδελφου που βρίσκεται στην εντατική. Απαιτούμε Δήμος - εργολάβος και κυβέρνηση να αναλάβουν και τα έξοδα στο εξής για να μπορούν να ζήσουν με αξιοπρέπεια όλες οι οικογένειες.

Απαιτούμε τώρα να απομακρυνθεί εκτός της πόλης η βόμβα που έχει χτιστεί για τα λήμματα. Ο κίνδυνος είναι μεγάλος.

Η ζωή και η υγεία των εργαζομένων έχει μεγαλύτερη αξία.

Απαιτούμε:

Καλούμε τα συνδικάτα, τους εργαζόμενους να προστατέψουν με τον αγώνα τους το δικαίωμα στη ζωή και την εργασία. Από την κυβέρνηση, την εργοδοσία, την ΕΕ να μην περιμένουν καμία βελτίωση συνθηκών εργασίας. Αυτοί με την πολιτική τους είναι φυσικά και ηθικά αυτουργοί του διαρκούς εγκλήματος». 

Σε άρθρο της ηλεκτρονικής της εφημερίδας για την Ελλάδα δείχνει φωτογραφία από κινητοποίηση του ΠΑΜΕ.

Το ΠΑΜΕ σημειώνει: «Η γνωστή οργάνωση -μακρύ χέρι των εργοδοτών και της ΕΕ- Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων, που έχει παίξει πολύ βρώμικο ρόλο στην επιβολή των μνημονίων και συνολικά των αντεργατικών πολιτικών της ΕΕ στην Ελλάδα, πέρασε σε άλλο επίπεδο το ψέμα και την υποκρισία.

Έχοντας δυο οργανώσεις μέλη στην Ελλάδα, την ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, που έχουν βάλει την υπογραφή τους στο τσάκισμα των μισθών και των δικαιωμάτων των Ελλήνων εργαζόμενων, η ΣΕΣ επιχειρεί να καπηλευτεί τους μεγαλειώδεις αγώνες των εργαζομένων της Ελλάδας, στους οποίους πρωτοστάτησε το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, το ΠΑΜΕ, μέλος της ΠΣΟ και πολέμιος της γραμμής της ΣΕΣ.

Συγκεκριμένα, σε δημοσίευση της ΣΕΣ, με ημερομηνία 16 Φλεβάρη 2017, στην ηλεκτρονική της εφημερίδα equaltimes.org, και τίτλο "Οι Έλληνες Εργαζόμενοι Αντιμέτωποι με Περισσότερη Ανασφάλεια" (Greek workers face ever more precariousness), η εφημερίδα της ΣΕΣ έχει σε πρώτο πλάνο φωτογραφία από κινητοποίηση του ΠΑΜΕ(!!!), στην οποία (επίτηδες ή τυχαία) έχουν αλλοιωθεί οι σημαίες του ΠΑΜΕ. Μάλιστα, στη συγκεκριμένη συγκέντρωση, φωτογραφία της οποίας οικειοποιείται η ΣΕΣ, ομιλητής ήταν και ο Γενικός Γραμματέας της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας!

Το συγκεκριμένο άρθρο, η ΣΕΣ το αναδημοσιεύει από τη γαλλική εφημερίδα "Le Monde", όπου είχε άλλη φωτογραφία αρχικά. Δηλαδή, η ΣΕΣ, πήρε ένα άρθρο με δηλώσεις εκπροσώπου της ΓΣΕΕ και του πρόσθεσε φωτογραφία από κινητοποίηση του ΠΑΜΕ! Η προσπάθεια καπήλευσης των αγώνων του ταξικού κινήματος είναι ξεκάθαρη!

Ο ρόλος των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ στην Ελλάδα, όπως και συνολικά των μελών της ΣΕΣ στην Ευρώπη, έχει οδηγήσει τις συνδικαλιστικές οργανώσεις αυτές σε ανυποληψία, σε απομαζικοποίηση, σε πλήρη σάπισμα και απομάκρυνση από τις εργατικές μάζες. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην τελευταία γενική απεργία στην Ελλάδα, η ΓΣΕΕ, για να μπορέσει να διοργανώσει απεργιακή συγκέντρωση στην Αθήνα, προσπάθησε να φέρει εργαζόμενους από όλη την Ελλάδα. Και αυτό όμως απέτυχε, καθώς με πολύ κόπο και χρήμα κατάφερε να συγκεντρώσει μόνο μερικές εκατοντάδες.

Την ίδια ώρα το ΠΑΜΕ, τα συνδικάτα, οι Ομοσπονδίες και τα Εργατικά Κέντρα που συσπειρώνονται σε αυτό, πραγματοποίησαν απεργιακές συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα με τη συμμετοχή δεκάδων χιλιάδων εργαζομένων. Μόνο στην περιοχή της Αττικής, το ΠΑΜΕ πραγματοποίησε 4 συγκεντρώσεις (σε Αθήνα, Πειραιά, Λαύριο, Ελευσίνα) με χιλιάδες εργαζόμενους.

Αυτή τη γύμνια, τον εκφυλισμό, η ΣΕΣ προσπαθεί να τα κρύψει και να φορέσει στον εαυτό της δάφνες αγωνιστικότητας, χρησιμοποιώντας φωτογραφίες (αλλοιωμένες) από συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ!

Η ΣΕΣ είναι όργανο του ιμπεριαλισμού, υπηρέτης της ΕΕ και των μονοπωλίων. Υπερηφανεύεται για τον αντικομμουνισμό της και το ρόλο της στη στήριξη ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολλά άλλα "κατορθώματα" ενάντια στους εργαζόμενους και τους λαούς.

Στην Ελλάδα η ΣΕΣ στήριξε την επιβολή των αντεργατικών πολιτικών και των μνημονίων, ειδικά στο Δημοψήφισμα του 2015, καλώντας τους εργαζόμενους να ψηφίσουν υπέρ των αντεργατικών μέτρων, τα οποία δήθεν καταγγέλλει σήμερα.

Το ΠΑΜΕ, από την ίδρυσή του είναι μέλος της ΠΣΟ, κομμάτι του παγκόσμιου ταξικού κινήματος. Οι δυνάμεις του, τα ταξικά συνδικάτα βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των αγώνων ενάντια στα αντεργατικά μέτρα, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους.

Η προσπάθεια καπήλευσης των αγώνων των ταξικών συνδικάτων, από τις δυνάμεις της ΣΕΣ δεν είναι καινούργια. Είναι όμως πρόκληση να το παίζουν αγωνιστές αυτοί που ανοιχτά κάνουν απεργοσπασία, υπονομεύουν τους αγώνες, που καλλιεργούν την απογοήτευση, την ηττοπάθεια και τη μοιρολατρία.

Το ΠΑΜΕ, οι αγώνες της εργατικής τάξης της Ελλάδας δεν έχουν καμία σχέση με τους βρώμικους μηχανισμούς της ΣΕΣ. Τα τιμημένα λάβαρα του ΠΑΜΕ δεν έχουν καμία θέση στις σελίδες και τα ΜΜΕ των ιμπεριαλιστών και των υπηρετών τους. Όμως το ψέμα, η υποκρισία και η λαθροχειρία είναι η δεύτερη φύση τους.

Καλούμε την εργατική τάξη της Ελλάδας και της Ευρώπης να απομονώσει αυτές τις δυνάμεις, να δυναμώσει ο αγώνας για την αποκάλυψη του βρώμικου ρόλου τους. Να δυναμώσουν τη δική τους φωνή, το ΠΑΜΕ».

Την ανάγκη για αγώνα με αιχμή το ζήτημα των Συλλογικών Συμβάσεων υπογραμμίζει το ΠΑΜΕ, σε δελτίο Τύπου που εξέδωσε με αφορμή τα στοιχεία του Πληροφοριακού Συστήματος «Εργάνη» για το 2016, που δημοσιοποιήθηκαν χθες.

Το ΠΑΜΕ αναφέρει συγκεκριμένα:

«Τα στοιχεία που δημοσιεύτηκαν χθες και αφορούν την κατάσταση των εργαζομένων στη χώρα μας, αποτυπώνει την ανάγκη να υιοθετηθούν πλατιά από περισσότερες συνδικαλιστικές οργανώσεις και εργαζόμενους, τα αιτήματα και η πρόταση νόμου που κατατέθηκε τον Οκτώβρη στη Βουλή, από 540 συνδικαλιστικές οργανώσεις.

Η ζωή μας δεν μπορεί να καθορίζεται από τους σχεδιασμούς της κυβέρνησης και της ΕΕ, δεν συμβιβάζεται με τις συμβάσεις μερικής απασχόλησης και της εκ περιτροπής εργασίας που σταθερά πληθαίνουν και αποκτούν τους τελευταίους μήνες την κυρίαρχη μορφή εργασιακών σχέσεων. Δεν μπορεί να συμβιβαστεί η ζωή μας με τα ψίχουλα, με τους μισθούς των 100 ως 500 ευρώ που αμείβονται εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι.

Αποδεικνύεται στην πράξη ο ταξικός χαρακτήρας των μέτρων των μνημονίων, τα οποία ήταν οι αξιώσεις των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, της μεγαλοεργοδοσίας κάθε κλάδου. Ο άθλιος κατώτερος νομοθετημένος μισθός του 2012 έφτασε το 2017 να είναι το ταβάνι για εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους.

Η κοινή δράση για τα καυτά και άμεσα ζητήματα των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, για την κάλυψη των απωλειών σε μισθούς συντάξεις, κοινωνικές παροχές, για την κατάργηση των αντεργατικών νόμων απέναντι στη διαρκή επίθεση που δεχόμαστε από την κυβέρνηση, το κεφάλαιο και το πολιτικό του προσωπικό του και κυρίως η σύγκρουση στους κλάδους και στους χώρους δουλειάς με τις εργοδοτικές αξιώσεις, είναι ο δρόμος και η διέξοδος για να μη συμβιβαστούμε με τη μίζερη ζωή».

Χαρακτηριστικό δείγμα των ανατροπών που θα ακολουθήσουν στις εργασιακές σχέσεις είναι η τροπολογία που ψηφίστηκε στη Βουλή με την οποία απελευθερώνεται η λειτουργία των ιδιωτικών γραφείων ευρέσεως εργασίας, αναφέρει σε ανακοίνωσή του το ΠΑΜΕ.

Αναφέρει συγκεκριμένα:

«Στο διάλειμμα των “σκληρών διαπραγματεύσεων” για τα Εργασιακά, η νέα υπουργός Εργασίας βρήκε χρόνο για να περάσει νομοθετική παρέμβαση για την πλήρη απελευθέρωση και ενδυνάμωση της δράσης των ιδιωτικών γραφείων ευρέσεως εργασίας.

Την ίδια στιγμή που η προστασία των ανέργων έχει πιάσει πάτο, όταν επιδοτείται μόλις το 1/8 αυτών, όταν το φάρμακο των δήθεν ενεργητικών πολιτικών για την ανεργία προβλέπει ευέλικτα, κακοπληρωμένα προγράμματα με ελάχιστες εγγυήσεις για τα αφεντικά χωρίς να κατοχυρώνεται η σταθερή και μόνιμη εργασία, η πρώτη τροπολογία της νέας υπουργού μεγεθύνει και ενισχύει την παρέμβαση των δουλεμπορικών γραφείων, στέλνοντας δεκάδες χιλιάδες ανέργους στα νύχια τους.

Αντί να βρεθούν στο “πυρ το εξώτερον” τα παράσιτα, οι μεσάζοντες της εργασίας που εμπορεύονται την ανάγκη για δουλειά και τα βάσανα από τη μακροχρόνια ανεργία που βρίσκεται παγιωμένη σε πολύ υψηλά επίπεδα, αναβαθμίζεται η θέση τους στο καθεστώς μονιμοποίησης της εργασιακής ζούγκλας. Είναι χαρακτηριστικό δείγμα των ανατροπών που θα ακολουθήσουν στις εργασιακές σχέσεις. Είναι πρόκληση η τροπολογία της κυβέρνησης την ώρα που μια σειρά χώροι δουλειάς όπως οι εργαζόμενοι στην εταιρεία ΑΦΟΙ ΒΛΑΧΟΥ, οι εργαζόμενοι της ΛΑΡΚΟ, οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία όπως στον "Ευαγγελισμό" και αλλού δίνουν σκληρό αγώνα για να καταργηθούν τα πάσης φύσεως δουλεμπορικά γραφεία. Η νέα και στη θέση της υπουργού και στην ηλικία αυτό το μέλλον υπόσχεται στους νέους εργαζόμενους.

Το ΠΑΜΕ καλεί τις συνδικαλιστικές οργανώσεις να πάρουν θέση για την απαράδεκτη νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης, να ενημερώσουν τους εργαζόμενους και τους ανέργους σε κάθε κλάδο και χώρο δουλειάς. Να εντείνουν τα μέτρα για την προετοιμασία και την οργάνωση για την επιτυχία της πανελλαδικής - πανεργατικής απεργίας στις 8 Δεκέμβρη».

Το νέο κακοστημένο θέατρο με τον τίτλο «κοινωνικός διάλογος» που επιχειρήθηκε να στηθεί για μια ακόμα φορά μπροστά στις νέες ανατροπές στους μισθούς και στις εργασιακές σχέσεις, που δρομολογούνται να έρθουν το επόμενο χρονικό διάστημα, καταγγέλλει το ΠΑΜΕ.

Καλεί τις συνδικαλιστικές οργανώσεις να συζητήσουν άμεσα στα Διοικητικά Συμβούλια, σε Γενικές Συνελεύσεις, να πάρουν θέση και αγωνιστικές πρωτοβουλίες απέναντι στο νέο αντεργατικό κύμα μέτρων που προετοιμάζονται.

Ολόκληρη η ανακοίνωση του ΠΑΜΕ έχει ως εξής:

«Το ΠΑΜΕ καταγγέλλει στην εργατική τάξη της χώρας το νέο κακοστημένο θέατρο με τον τίτλο “κοινωνικός διάλογος” που επιχειρήθηκε να στηθεί για μια ακόμα φορά μπροστά στις νέες ανατροπές στους μισθούς και στις εργασιακές σχέσεις, που δρομολογούνται να έρθουν το επόμενο χρονικό διάστημα.

Από τους “κοινωνικούς διαλόγους” οι εργαζόμενοι έχουν μεγάλη και πικρή εμπειρία, έχουν χορτάσει με τα αποτελέσματά τους. Αποτελούν το βασικό όχημα του εταιρισμού, της ταξικής συνεργασίας, της συνυπευθυνότητας για την παραπέρα συρρίκνωση δικαιωμάτων, στους μισθούς, στις εργασιακές σχέσεις, στο Ασφαλιστικό.

Από τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών φάνηκε ακόμα πιο καθαρά πως τα μνημόνια, τα μέτρα που περιέχονται σε αυτά είναι σταθερές απαιτήσεις των επιχειρηματικών ομίλων, τα εργαλεία που γίνονται νόμοι για να προστατεύουν και να πολλαπλασιάζουν την κερδοφορία τους.

Γι’ αυτό οι επιδιώξεις και οι απαιτήσεις των βιομηχάνων, όπως αποτυπώθηκαν σε δηλώσεις και ομιλίες στο πρόσφατο συνέδριο του ΣΕΒ, γίνονται την επόμενη στιγμή νόμοι, σχεδιασμοί και γλώσσα της κυβέρνησης. Σε αυτήν την κατεύθυνση ήδη έπιασε δουλειά η επιτροπή εμπειρογνωμόνων που συστάθηκε για τη νέα σφαγή στα εργασιακά και μισθολογικά δικαιώματα.

Οι τοποθετήσεις που πραγματοποιήθηκαν στο συνέδριο του ΣΕΒ, οι δηλώσεις του προέδρου των Ελλήνων Βιομηχάνων, αλλά και ο κοινός βηματισμός κυβέρνησης και αντιπολίτευσης πάνω στη στρατηγική και τις επιδιώξεις του μεγάλου κεφαλαίου μέσω των τοποθετήσεων των πολιτικών αρχηγών τους, απαιτούν από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, τους εργαζόμενους, ανοιχτές κεραίες και επαγρύπνηση.

Η ωμή απαίτηση του προέδρου του ΣΕΒ μέσα από την κεντρική ομιλία για αποφυγή "μισθολογικών υπερβολών και πισωγυρισμάτων" μέσω της διασφάλισης της "σωστής λειτουργίας του θεσμού της διαιτησίας" όταν στους κλάδους και τους χώρους δουλειάς γίνεται η σφαγή του Δράμαλη σε τσάκισμα μισθών και δικαιωμάτων, η απαίτηση για “σύγχρονες εργασιακές σχέσεις” που στη γλώσσα των βιομηχάνων σημαίνει νέα παρέμβαση στο λεγόμενο μη μισθολογικό κόστος, αποτελούν πρόκληση και νέο καμπανάκι για τους χιλιάδες εργαζόμενους.

Πρόκληση διότι η απουσία συλλογικών διαπραγματεύσεων έχει επιφέρει δραματική μείωση των μισθών σε χιλιάδες εργαζόμενους, οι ευέλικτες εργασιακές σχέσεις κυριαρχούν παντού και οι ενώσεις προσώπων που φτιάχτηκαν για ισοπεδώσουν τα μεροκάματα και τις συλλογικές συμβάσεις, ξεσαλώνουν με την υπογραφή άθλιων συμφωνιών σε εκατοντάδες επιχειρήσεις.

Οι πρόσφατος νόμος-λαιμητόμος ως συνέχεια των προηγούμενων αντιασφαλιστικών ανατροπών δεν αρκεί στου βιομήχανους. Ζητούν επιπλέον μέτρα στην Ασφάλιση, την Υγεία, την Παιδεία, την έρευνα για να γίνει η χώρα μας “σύγχρονη και ανταγωνιστική”. Αποκαλούν το συνδικαλιστικό νόμο ξεπερασμένο, διότι έχουν βάλει στο μάτι το δικαίωμα στην απεργία, τις συνδικαλιστικές ελευθερίες ώστε να προχωρούν χωρίς αντιστάσεις, στο πετσόκομμα δικαιωμάτων, σε μειώσεις μισθών, σε απολύσεις.

Με βάση τις απώλειες στους μισθούς και τα μεροκάματα, τα βαριά πλήγματα που έχουν δεχτεί οι εργαζόμενοι στους όρους εργασίας, πρέπει να διεκδικήσουμε την άμεση επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων και των συλλογικών συμβάσεων. Να μην υπάρχει κανένας εργαζόμενος εκτεθειμένος στα νύχια της εργοδοσίας. Κανένας να μην εργάζεται με όρους σύγχρονης δουλείας, τέτοιους που θα διαμορφώνονται ανάλογα με τις ανάγκες της κερδοφορίας της κάθε επιχείρησης, χωρίς να υπάρχει πλέγμα προστασίας.

Με βάση τα στοιχεία που αποτυπώνουν την κατρακύλα στο εργατικό εισόδημα, τους μελλοντικούς αρνητικούς σχεδιασμούς που προδιαγράφονται στις εργασιακές σχέσεις, την παρέμβαση του νέου και παλιού εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, καλούμε τις συνδικαλιστικές οργανώσεις και τους εργαζόμενους να βάλουν σε πρώτο πλάνο την πλήρη αποκατάσταση των κατώτερων μισθών και μεροκάματων. Κανένας εργαζόμενος κάτω από τα 751 ευρώ. Η αφετηρία αυτή να είναι η βάση για αυξήσεις. Ο αγώνας αυτός να συνδυάζεται με τη διεκδίκηση αυξήσεων στους κλαδικούς μισθούς.

Να καταργηθεί εδώ και τώρα όλο το αντεργατικό πλαίσιο για τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Να διεκδικήσουμε την καθολική ισχύ και υποχρεωτικότητα των ΣΣΕ που δεσμεύει όλες τις επιχειρήσεις ανεξάρτητα αν είναι μέλη ή όχι σε εργοδοτικές οργανώσεις. Την καθολική ισχύ της ευνοϊκότερης σύμβασης που υπάρχει στον κλάδο με κατάργηση της δυνατότητας να υπογράφονται επιχειρησιακές με μικρότερους μισθούς και εργασιακούς όρους από αυτές που προβλέπει η κλαδική σύμβαση, την εφαρμογή της μετενέργειας της ΣΣΕ μέχρι την υπογραφή νέας ΣΣΕ και κατάργηση του νόμου που αφορά των ΟΜΕΔ και τις ενώσεις προσώπων.

Να διεκδικήσουμε συνολικά την κάλυψη των απωλειών μας, όλα όσα μας έκλεψαν, μας αφαίρεσαν, όλα όσα είναι δικαίωμά μας με βάση τον πλούτο που παράγουμε και τις σύγχρονες ανάγκες μας. Να διεκδικήσουμε την επαναφορά των κομμένων συντάξεων και επιδομάτων, την προστασία των ανέργων με αύξηση του επιδόματος ανεργίας. Να μπει φρένο στη φοροληστεία των εργαζομένων. Να πληρώσουν οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες και οι εφοπλιστές.

Ειδικά σε αυτήν την περίοδο που σχεδιάζουν όλοι μαζί το νέο χτύπημα στις εργασιακές σχέσεις, καλούμε τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, να συζητήσουν άμεσα στα Διοικητικά Συμβούλια, σε Γενικές Συνελεύσεις, να πάρουν θέση και αγωνιστικές πρωτοβουλίες απέναντι στο νέο αντεργατικό κύμα μέτρων που προετοιμάζονται».

Η πάλη του εργατικού κινήματος για την κάλυψη των απωλειών και ο αγώνας για αυξήσεις στους μισθούς, στις συντάξεις, στις κοινωνικές παροχές αποτελεί προμετωπίδα του αγώνα, με δεδομένη την επίθεση που έχουν δεχτεί και δέχονται οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, οι μισθοί και οι συντάξεις, αλλά και με βάση τα όσα δρομολογούνται κατά τη διαπραγμάτευση για τα Εργασιακά μεταξύ κυβέρνησης και δανειστών στο πλαίσιο της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου.

Αφορά την καρδιά της ταξικής αναμέτρησης με την ενιαία επιθετική πολιτική του κεφαλαίου. Την υπεράσπιση της εργατικής τάξης και του βιοτικού της επιπέδου από τη ληστρική εκμετάλλευση του κεφαλαίου, τη διεκδίκηση των απωλειών που είχε και, κυρίως, τη διαμόρφωση των συνθηκών εκείνων που θα ενισχύσουν τη διαπραγματευτική της θέση απέναντι στην καπιταλιστική εργοδοσία.

Τις εκφυλιστικές διαδικασίες που επικρατούν στο Συνέδριο της ΓΣΕΕ καταγγέλλουν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ. Σήμερα, 3η μέρα του Συνεδρίου, η πιο ουσιαστική μέρα, καθώς δίνεται ο λόγος στους συνέδρους, η εικόνα της αίθουσας είναι χαρακτηριστική, καθώς οι άδειες καρέκλες κυριαρχούν.

Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, αφού απαίτησαν να επιστρέψουν άμεσα όλοι οι αντιπρόσωποι στο Συνέδριο, κατήγγειλαν από το βήμα του Συνεδρίου τον εκφυλισμό και τις διαλυτικές διαδικασίες. Δήλωσαν πως δεν θα νομιμοποιήσουν με την παρουσία τους αυτές τις διαδικασίες και παραμένουν συντεταγμένα εκτός της αίθουσας του Συνεδρίου μέχρι να επιστρέψουν όλοι οι σύνεδροι στην αίθουσα και να συνεχιστεί κανονικά το Συνέδριο.

Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ υπογραμμίζουν ότι βρισκόμαστε «σε μια περίοδο που η εργατική τάξη της χώρας δέχεται μια απ’ τις πιο σφοδρές αντεργατικές επιθέσεις με επίκεντρο την επίθεση που εξελίσσεται και κορυφώνεται στα κοινωνικοασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα, όπου κυβέρνηση, μεγάλο κεφάλαιο και κουαρτέτο "διαπραγματεύονται" για το μέγεθος της νέας λεπίδας που θα επιφέρει νέα πλήγματα στη ζωή της εργατικής - λαϊκής οικογένειας.

Οι δυνάμεις της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ, του ΜΕΤΑ, του ΕΜΕΙΣ, φρόντισαν με τη στάση τους να μη γίνει σήμερα απολύτως καμιά ουσιαστική συζήτηση, ενώ την προηγούμενη μέρα όλοι δήθεν έπιναν νερό στις μαζικές συλλογικές διαδικασίες και στη συμμετοχή, για την ανάγκη τάχα να συζητηθούν τα προβλήματα των εργαζομένων. Ελάχιστοι σύνεδροι, μετρημένοι στα δάχτυλα των δύο χεριών ήταν από αυτές τις δυνάμεις που βρίσκονταν στην αίθουσα του συνεδρίου.

Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ καταγγέλλοντας από το κεντρικό βήμα του Συνεδρίου αυτήν την εκφυλιστική κατάσταση, δήλωσαν πως δεν θα νομιμοποιήσουν με την παρουσία τους αυτές τις διαδικασίες. Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, αντιπρόσωποι από κάθε γωνιά της χώρας, εκλεγμένοι με την ψήφο χιλιάδων εργατών από Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα, δεν ήρθαν στη Ρόδο για εσωτερικό τουρισμό και διακοπές. Συντεταγμένα παραμένουν εκτός της αίθουσας του Συνεδρίου μέχρι να επιστρέψουν όλοι οι σύνεδροι στην αίθουσα και να συνεχιστεί κανονικά το Συνέδριο».