ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ ΟΙΚΟΔΟΜΩΝ ΦΘΙΩΤΙΔΑΣ

Στην τελική ευθεία μπαίνει η νέα επίθεση στην Κοινωνική Ασφάλιση, καθώς δύο μήνες μετά την κατάθεση του κυβερνητικού σχεδίου, του νόμου - λαιμητόμου, όπως τον αποκάλεσαν οι εργαζόμενοι, μέσα στη βδομάδα αναμένεται η επάνοδος των εκπροσώπων του κουαρτέτου, που μαζί με την κυβέρνηση θα διαμορφώσουν το τελικό νομοσχέδιο.

Ετσι, στο διάστημα που μεσολάβησε και ενώ συνδικάτα, ασφαλισμένοι και συνταξιούχοι οργάνωσαν την πάλη τους με κύριο αίτημα την απόσυρση του σχεδίου, στον αντίποδα πύκνωσαν οι δημόσιες παρεμβάσεις, δηλώσεις και αρθρογραφία στον Τύπο από τους θιασώτες των ανατροπών, επιβεβαιώνοντας για μια ακόμη φορά ότι αυτή η επίθεση δεν προέκυψε ξαφνικά, έχει «ιστορικό βάθος» και κυρίως ξεκάθαρη ταξική στόχευση.

Είναι, μάλιστα, χαρακτηριστικό το επιχείρημα που ανέσυραν ορισμένοι απ' αυτούς. Ο ισχυρισμός, δηλαδή, πως αν είχε εφαρμοστεί πριν 15 χρόνια το λεγόμενο «πακέτο Γιαννίτση», τώρα το Ασφαλιστικό θα ήταν σε καλύτερη κατάσταση, δεν θα βρισκόμασταν μπροστά στα σημερινά «αδιέξοδα».

Βέβαια, όταν οι συγκεκριμένοι πολιτικοί, «ειδικοί» επί της Ασφάλισης και δημοσιολόγοι αναφέρονται στην «άσχημη κατάσταση» και στα «αδιέξοδα» του Ασφαλιστικού, καθόλου δεν εννοούν τη δεινή θέση των συνταξιούχων, τις μίζερες πετσοκομμένες συντάξεις, την αύξηση των ορίων ηλικίας, το στραγγαλισμό των παροχών Υγείας που υπήρχαν πριν 15 χρόνια, αλλά το γεγονός π.χ. ότι η συνταξιοδοτική δαπάνη βρίσκεται στο 16% του ΑΕΠ, το οποίο θεωρούν «έγκλημα», τις «υψηλές» εργοδοτικές εισφορές που στέκονται εμπόδιο στις επενδύσεις και στην «ανάπτυξη» ή την επιβάρυνση του κρατικού προϋπολογισμού με υπέρογκα - κατά την εκτίμησή τους - ποσά.

Διαφωτιστικό παράδειγμα

Το επιχείρημα όμως αυτό, η ανάγκη δηλαδή - όπως ισχυρίζονται - να είχε εφαρμοστεί το «πακέτο Γιαννίτση», είναι διαφωτιστικό από μια άλλη σκοπιά.

Πρώτον, επιβεβαιώνει ότι και το νέο χτύπημα στα ασφαλιστικά δικαιώματα των μισθωτών, των αυτοαπασχολούμενων, των αγροτών, των επιστημόνων, δεν προέκυψε εξαιτίας των «ειδικών συνθηκών» που διαμορφώθηκαν στη χώρα μας τα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης, όπως ψευδώς ισχυρίζονται, αλλά απαντά στις βαθύτερες ανάγκες του ίδιου του τρόπου παραγωγής, που βασίζεται στην απόσπαση όσο γίνεται μεγαλύτερου κέρδους από τους πραγματικούς παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου. Και βέβαια, σε συνθήκες παρατεταμένης καπιταλιστικής κρίσης, η επιβολή των αντιασφαλιστικών ανατροπών επιταχύνθηκε.

Δεύτερον, παρά τα περί αντιθέτου λεγόμενα, στην πράξη το «πακέτο Γιαννίτση» σε όλες τις βασικές παραμέτρους του (αύξηση ορίων ηλικίας, επιβολή της 40ετίας για την πλήρη σύνταξη, μείωση συντάξεων, συγχώνευση Ταμείων με μείωση παροχών, αύξηση των εισφορών των ασφαλισμένων) εφαρμόστηκε πέρα για πέρα. Μάλιστα, μέτρα που επιβλήθηκαν τα χρόνια που ακολούθησαν, ξεπέρασαν σε ταξική σκληρότητα σε βάρος των ασφαλισμένων και το «πακέτο Γιαννίτση».

Τρίτον, αν κάτι κατάφεραν οι εργαζόμενοι με τους αγώνες τους, ήταν να φρενάρουν, να καθυστερήσουν την επιβολή του πακέτου. Και αυτό είναι στα θετικά του κινήματος. Οι αγώνες, όμως, που έγιναν ολόκληρη τη 15ετία που μεσολάβησε και λόγω του υπάρχοντος συσχετισμού, που έγινε ακόμα χειρότερος σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, αλλά κυρίως εξαιτίας του προσανατολισμού τους, δεν κατάφεραν να αποτρέψουν την επιδείνωση όλων των παραμέτρων της Κοινωνικής Ασφάλισης.

Βασικό στοιχείο αυτού του προσανατολισμού ήταν το γεγονός ότι κάτω από την επίδραση του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, τμήματα των εργαζομένων αλλά και των υπόλοιπων λαϊκών στρωμάτων αποδέχτηκαν ότι το Ασφαλιστικό ήταν ένα ζήτημα «λογιστικό», που μπορούσε να αντιμετωπιστεί στο πλαίσιο του «κοινωνικού διαλόγου» σε συνεργασία με τις κυβερνήσεις, «εξορθολογίζοντας» το σύστημα και παραμερίζοντας «αδικίες» και «υπερβολές»!

Ζήτημα βαθιά ταξικό

Πλευρά αυτής της αντίληψης ήταν η επίλυση του προβλήματος της «βιωσιμότητας», της εξεύρεσης νέων «πόρων» κ.λπ. Κυβερνήσεις, κεφάλαιο και κυβερνητικός - εργοδοτικός συνδικαλισμός σκόπιμα συσκότισαν την αλήθεια, ότι το Ασφαλιστικό είναι ζήτημα ταξικό. Οτι όπως ακριβώς και στην περίπτωση των μισθών και του εργατικού εισοδήματος, και η Κοινωνική Ασφάλιση είναι σχέση ταξική.

Κάποιοι, οι πολλοί, οι εργαζόμενοι, αυτοαπασχολούμενοι και αγρότες πληρώνουν αλλά δεν απολαμβάνουν τους καρπούς της εργασίας τους. Και οι λίγοι, οι μονοπωλιακοί όμιλοι καρπώνονται τον κοινωνικό πλούτο, ιδιοποιούνται τις εισφορές των ασφαλισμένων, ενθυλακώνουν τα αποθεματικά των Ταμείων, εισφοροδιαφεύγουν, συνεχίζουν στο απυρόβλητο να απασχολούν ανασφάλιστους εργαζόμενους.

Γι' αυτό, το πραγματικό ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί, είναι: Ποιος θα πληρώσει για την Κοινωνική Ασφάλιση; Οι ασφαλισμένοι ή η εργοδοσία και το κράτος της; Το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του δεν κρύβουν ότι η Κοινωνική Ασφάλιση, οι συντάξεις, οι παροχές Υγείας, η κάλυψη του επαγγελματικού κινδύνου είναι κόστος. Αυτό το κόστος θεωρούν ότι δεν πρέπει να βαρύνει ούτε τις επιχειρήσεις τους, ούτε βέβαια τον κρατικό προϋπολογισμό, από τον οποίο προσδοκούν έμμεσες και άμεσες ενισχύσεις.

Η «βιωσιμότητα» ως πλευρά του δημοσιονομικού προβλήματος

Αν μετά το Μάαστριχτ στα επιχειρήματα υπέρ των ανατροπών στην Κοινωνική Ασφάλιση ήταν πρωτίστως το ζήτημα των «αναλογιστικών ελλειμμάτων» και της ανισορροπίας των συστημάτων λόγω του «δημογραφικού», σε βάθος χρόνου, μετά το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης, το Ασφαλιστικό συνδέθηκε ευθέως με τη δημοσιονομική κατάσταση των χωρών της ΕΕ.

Η σύνδεση αυτή ήταν η βάση νομιμοποίησης για τη λήψη άμεσων μέτρων σε βάρος των ασφαλιστικών δικαιωμάτων που είχαν κατοχυρωθεί τις προηγούμενες δεκαετίες. Η κατεύθυνση αυτή, μάλιστα, δεν αφορούσε μόνο τη χώρα μας, ούτε χώρες που ήταν σε «προγράμματα δημοσιονομικής πειθαρχίας», αλλά ολόκληρη την ΕΕ. Ετσι, το 2010, δύο μόλις χρόνια μετά το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης, η ΕΕ στην «Πράσινη Βίβλο» για τις συντάξεις καθόριζε τη στρατηγική της για την Ασφάλιση ως εξής:

«Το μέγεθος της επιδείνωσης των δημόσιων οικονομικών εξαιτίας της κρίσης ισοδυναμεί με την εξουδετέρωση 20 ετών δημοσιονομικής εξυγίανσης, πράγμα που σημαίνει ότι οι δημοσιονομικοί περιορισμοί θα είναι πολύ ισχυροί την επόμενη δεκαετία. Οι εκτιμήσεις δείχνουν ότι η κρίση θα ασκήσει περαιτέρω πίεση στη δημόσια συνταξιοδοτική δαπάνη και σε μακροπρόθεσμο επίπεδο, διότι η οικονομική ανάπτυξη αναμένεται σημαντικά χαμηλότερη, ενώ συγχρόνως υπάρχει μεγάλη αβεβαιότητα ως προς το πότε θα υπάρξει πλήρης ανάκαμψη».

Ως εκ τούτου, ξεκαθάριζε ότι δεν έφταναν οι μέχρι τότε ανατροπές στα συνταξιοδοτικά συστήματα των χωρών της ΕΕ και ζητούσε νέες: «Επειτα από μια δεκαετία μεταρρυθμίσεων που άλλαξαν τα συνταξιοδοτικά συστήματα των περισσότερων κρατών - μελών, υπάρχει τώρα η ανάγκη να αναθεωρηθεί ριζικά το πλαίσιο της ΕΕ».

Το Φλεβάρη του 2012, η ΕΕ με τη «Λευκή Βίβλο» για τις συντάξεις υπογράμμιζε: «Οι μεταρρυθμίσεις των συνταξιοδοτικών συστημάτων και των πρακτικών συνταξιοδότησης είναι ουσιαστικής σημασίας για τη βελτίωση των προοπτικών ανάπτυξης της Ευρώπης και πρέπει να γίνουν επειγόντως σε μερικές χώρες, στο πλαίσιο των σημερινών δράσεων για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στα δημόσια οικονομικά.

Δεδομένου ότι οι οικονομίες και οι κοινωνίες των κρατών - μελών γίνονται όλο και πιο αλληλένδετες, η επιτυχία ή η αποτυχία των εθνικών συνταξιοδοτικών πολιτικών και των μεταρρυθμίσεων έχει ακόμη μεγαλύτερες επιπτώσεις πέρα από τα εθνικά σύνορα, ιδίως στην Οικονομική και Νομισματική Ενωση (...) Πράγματι, η επιτυχία των συνταξιοδοτικών μεταρρυθμίσεων στα κράτη - μέλη αποτελεί μείζονα καθοριστικό παράγοντα για την εύρυθμη λειτουργία της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης...».

Κατά συνέπεια, οι πρόσφατες δηλώσεις Τόμσεν και Ντάισελμπλουμ, που συνδέουν ευθέως τη δημοσιονομική σταθερότητα με τα νέα μέτρα για το Ασφαλιστικό στη χώρα μας, υπηρετούν αυτή ακριβώς τη στρατηγική, που αφορά την ίδια τη «σταθερότητα» της ΕΕ. Δηλαδή, εκείνη τη «σταθερότητα» που θα επιτρέπει στα ευρωπαϊκά μονοπώλια να γίνονται πιο ισχυρά μέσα στον παγκόσμιο ανταγωνισμό, σε βάρος πάντα των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων σε όλες τις χώρες - μέλη.

Επίθεση χωρίς ημερομηνία λήξης

Η επίθεση στην Κοινωνική Ασφάλιση δεν θα έχει ημερομηνία λήξης, ούτε στη χώρα μας ούτε στην ΕΕ. Βασική επιδίωξη παραμένει ο στόχος των «καθορισμένων εισφορών» και όχι παροχών, όπως περιγράφτηκε και με το «Πόρισμα της Επιτροπής Σοφών». Πυρήνας του μοντέλου αυτού είναι η υποχρέωση των ασφαλισμένων να πληρώνουν εισφορές αλλά να μην έχουν κατοχυρωμένες παροχές, πέραν της «εθνικής σύνταξης», δηλαδή ενός προνοιακού επιδόματος κάτω ακόμα και από τα επίπεδα της φτώχειας.

Ιδού πώς ο καθηγητής Πλάτων Τήνιος «θεμελίωσε» για λογαριασμό του κεφαλαίου την αναγκαιότητα αυτού του μοντέλου (εφημερίδα «Βήμα» 10/1/2016): «Εχουμε ένα ασφαλιστικό σύστημα 100% δημόσιο, με παραδοσιακού τύπου συντάξεις καθορισμένων παροχών. Αυτό σημαίνει ότι πληρώνει κάποιος εισφορές τώρα, για να αγοράσει μερίδιο μελλοντικής παραγωγής - μια σύνταξη που ορίζεται ως ποσοστό των μελλοντικών του αποδοχών. Δηλαδή, πριν ακόμα μπουν στα σκαριά οποιαδήποτε σχέδια επενδύσεων, γνωρίζουμε ότι βαθιά στο μέλλον, το 2030 και βάλε, δεσμεύεται προκαταβολικά μεγάλο τμήμα της όποιας παραγωγής υπάρχει τότε, προκειμένου να δοθεί στους συνταξιούχους ως σύνταξη»!

Ξεπερνάμε τον ισχυρισμό ότι δήθεν ο επενδυτής δεσμεύει μέρος της παραγωγής για τις μελλοντικές συντάξεις, αφού στην πραγματικότητα αυτό που δεσμεύεται δεν είναι το κεφάλαιο του καπιταλιστή, ούτε τα κέρδη του, αλλά μέρος του μισθού του εργαζόμενου. Η αξίωση που διατυπώνεται εδώ, είναι ότι ακόμα και γι' αυτό το μέρος που παρακρατείται από το μισθό του εργαζόμενου υπό τη μορφή των εισφορών του για τη μελλοντική σύνταξη, δεν πρέπει να υπάρχει καμία δέσμευση του κράτους ότι θα του αποδοθεί!

Γι' αυτό δεν επιθυμούν το σύστημα των «καθορισμένων παροχών», γι' αυτό ζητάνε την κατάργησή του και την υιοθέτηση του μοντέλου των «καθορισμένων εισφορών». Δηλαδή, ο μισθωτός, ο ασφαλισμένος θα πληρώνει εισφορές, αλλά δεν δίνεται καμία εγγύηση για τις παροχές. Το κεφάλαιο ζητά ένα Ασφαλιστικό όπου το κράτος θα «έχει λυμένα τα χέρια του», δεν θα δεσμεύεται από υποχρεώσεις προς τους μελλοντικούς συνταξιούχους. Ζητά έτσι να έχει για δική του αξιοποίηση όσο γίνεται μεγαλύτερο κομμάτι από τον κοινωνικό πλούτο. Είπαμε, οι συντάξεις είναι βάρος, είναι κόστος, το οποίο δεν πρέπει να το επωμίζεται το καπιταλιστικό κράτος...

Το σύστημα των «τριών πυλώνων»

Η κυβερνητική πρόταση κινείται ακριβώς σε αυτή την κατεύθυνση. Είναι ο προθάλαμος του μοντέλου των μη εγγυημένων συντάξεων, που δείχνει το Πόρισμα της «Επιτροπής σοφών».

Η υιοθέτηση της «εθνικής σύνταξης» των 384 ή 360 ευρώ, στην οποία περιορίζεται η κρατική εγγύηση με το κυβερνητικό σχέδιο και οι χαμηλοί συντελεστές υπολογισμού της «ανταποδοτικής σύνταξης», που οδηγούν σε συντάξεις πείνας για τους μελλοντικούς συνταξιούχους, είναι η αντικειμενική βάση για να στηριχτεί το σύστημα των «τριών πυλώνων».

Δηλαδή, το σύστημα εκείνο που θα περιορίζει την κρατική εγγύηση μόνο στα 360-380 ευρώ και που ανοίγει το δρόμο για τη θεσμοθέτηση των επαγγελματικών ταμείων (2ος πυλώνας) και την ιδιωτική ασφάλιση (3ος πυλώνας), για τους οποίους οι ασφαλισμένοι θα καταβάλλουν εισφορές, χωρίς όμως κανείς να τους εγγυάται αν θα πάρουν και τι θα πάρουν στο τέλος του εργασιακού τους βίου.

Με μια κουβέντα, το κεφάλαιο αξιώνει ένα δημόσιο Ασφαλιστικό πτωχοκομείου και οι εισφορές των ασφαλισμένων να πηγαίνουν στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, που θα αναλάβουν να διαχειριστούν τεράστιους πόρους χωρίς όμως να δεσμεύονται για τις συντάξεις που θα αποδίδουν. Ετσι, όλοι οι ασφαλισμένοι και κυρίως οι νέες γενιές θα βρίσκονται ολοένα και περισσότερο αντιμέτωπες με τα αρπακτικά της ιδιωτικής ασφάλισης, αφού το δημόσιο σύστημα θα έχει υποστεί ακόμα ένα συντριπτικό πλήγμα...

Με δοσμένα τα παραπάνω, αντιλαμβάνεται κανείς ότι οι ανατροπές και οι περικοπές στο Ασφαλιστικό θα είναι διαρκείς, σε συνδυασμό με όσα ετοιμάζονται να φέρουν στα Εργασιακά, το Φορολογικό κ.ά. Η επίθεση του κεφαλαίου δεν πρόκειται να σταματήσει με την ψήφιση του «νέου ασφαλιστικού μοντέλου» που προτείνει η κυβέρνηση. Πίσω απ' αυτές τις ανατροπές θα ακολουθήσουν άλλες, αν οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα δεν σφραγίσουν με τους αγώνες και τη συμμαχία τους τις εξελίξεις, παλεύοντας να δημιουργήσουν ρήγματα και τελικά να ανατρέψουν τον αρνητικό συσχετισμό δύναμης.

«Σκλάβοι της δουλειάς σηκώστε το κεφάλι σας ψηλά! και τη δύναμή σας νιώστε - ζήτω ζήτω η εργατιά.

(...) Παλέψαμε σκληρά τούτα τα χρόνια, σύντροφοι. Ολα τα χρόνια για την εργατιά είναι δίσεκτα όσο κρατάει η παλιά ιστορία, άλλος να δουλεύει κι άλλος να τρώει. Μα τούτα τα τελευταία χρόνια η ιστορία έγινε βραχνάς. Το ντόπιο αφεντικό είχε τώρα και τον ξένο δυνάστη για βοηθό του.

(...) Και μεις δεν μείναμε έτσι μπροστά σε τούτη τη συμμαχία, πήγαμε και βρήκαμε τ' αδέρφι μας, το δρεπάνι της αγροτιάς και σφίγγοντας τις ροζιασμένες παλάμες μας κλείσαμε το δικό μας συμβόλαιο. Δεν θα πεθάνουμε.

Κι αρπάξαμε το όπλο στο χέρι να λεφτερώσουμε πρώτα την πατρίδα και ύστερα...

το ύστερα έγινε ξανά σκοτεινό όπως πρώτα

το γιατί είναι μια μεγάλη ματωμένη ιστορία

Φέρτε τα χέρια σας πάλι, σύντροφοι. Ρόζος στο ρόζο, πληγή στη πληγή, ξέγδαρμα στο ξέγδαρμα, οι σφυγμοί, οι παλμοί, οι ανάσες του αίματός μας πλάι πλάι. Εμείς τα φτιάχνουμε όλα και μεις δεν χαιρόμαστε τίποτα. Μου φαίνεται, σύντροφοι, πως πρέπει να σταματήσει πια αυτό.

Αυτά είπε το σφυρί στο συνέδριο».

Απ. Σπήλιος

«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ», 1η Μάρτη 1946.

***

Υστερα από 4,5 χρόνια δικτατορίας, 4 χρόνια κατοχής και ενάμιση χρόνο μεταδεκεμβριανής βίας, η εργατική τάξη της χώρας μας υποδεχόταν, 12 χρόνια μετά το 7ο συνέδριο του 1934, το πρώτο σχετικά αντιπροσωπευτικό συνέδριο της ΓΣΕΕ, το 8ο συνέδριό της, πιάνοντας το νήμα από κει που είχε κοπεί όταν για πρώτη φορά είχε επιχειρηθεί η οργανωτική ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος. Η δικτατορία του Μεταξά είχε προσπαθήσει να στήσει ένα συνέδριο που το ονόμασε «8ο», αλλά ποτέ δεν αναγνωρίστηκε σαν τέτοιο από την εργατική τάξη.

Αλλά και η νέα κατάσταση που διαμορφώθηκε μετά την απελευθέρωση της χώρας από τους ναζί δεν ήταν ανέφελη. Χρειάστηκαν δυο χρόνια επίμονης δουλειάς των κομμουνιστών για να ξεπεραστούν τεράστια προβλήματα και να γίνει τελικά το 8ο συνέδριο.

Τα χρόνια της «αποκομμουνιστικοποίησης»

Η σημασία του 8ου συνεδρίου έχει χαρακτηριστεί ιστορική και για τη χρονική στιγμή στην οποία έγινε και για την πορεία που σηματοδοτούσε. Μια πορεία που άρχιζε το 1928, όταν ιδρύθηκε η «Ενωτική ΓΣΕΕ», σαν απάντηση στην επιχείρηση «αποκομμουνιστικοποίησης» της ΓΣΕΕ, που άρχισε από τη δικτατορία του Πάγκαλου το 1926. Συνεχίστηκε το 1936 όταν ΓΣΕΕ και «Ενωτική ΓΣΕΕ» υπέγραψαν σύμφωνο για τη συγχώνευσή τους σε μια ενιαία συνομοσπονδία, εκλέξανε στο 7ο συνέδριο διοίκηση, που όμως καθαιρέθηκε από τη δικτατορία Μεταξά μαζί με την κατάργηση κάθε ίχνους συνδικαλιστικής δράσης. Το 1941, στην καρδιά της Κατοχής, οι δύο οργανώσεις αποφάσισαν τη συγκρότηση του Εργατικού ΕΑΜ (πριν ακόμα από τη συγκρότηση του πολιτικού ΕΑΜ) ως πρόσθετη επικύρωση του συμφώνου του 1936. Την ίδια ώρα όμως οι διορισμένοι από τον Μεταξά συνέχιζαν σαν προστατευόμενοι από τους ναζί να παριστάνουν την «Εθνική ΓΣΕΕ». Ετσι, στις 10 Οκτώβρη του '44 συλλαμβάνονται από τμήμα του ΕΛΑΣ, το οποίο παρέδωσε το κτίριο της ΓΣΕΕ στο Εργατικό ΕΑΜ. Ο Δεκέμβρης του '44 βρίσκει την προσωρινή διοίκηση της ΓΣΕΕ να δίνει τη μάχη δίπλα στον αγωνιζόμενο λαό. Η απαράδεκτη συμφωνία της Βάρκιζας που ακολούθησε έκανε ξανά δύσκολη την κατάσταση. Η κυβέρνηση Παπανδρέου έπαυσε κι αυτή τη διοίκηση της ΓΣΕΕ ως συμμέτοχη στην «ανταρσία» και διόρισε πάλι τους κατοχικούς συνδικαλιστές. Νέο σχέδιο «αποκομμουνιστικοποίησης» με εγκατάσταση βρετανικής αποστολής στα συνδικάτα. Για την εξομάλυνση της κατάστασης υπογράφτηκε η συμφωνία Citrine (από το όνομα ενός εκ των Αγγλων συνδικαλιστών) που αναγνώριζε ως ισότιμους τους εγκάθετους και τη νόμιμη διοίκηση και όριζε ότι θα γίνουν εκλογές στα συνδικάτα. Ούτε αυτή η συμφωνία όμως τηρήθηκε.

Το μεταβαρκιζιανό καθεστώς άλλαξε ριζικά το τοπίο. Οι συμμορίες δεν τρομοκρατούσαν μόνο την ύπαιθρο αλλά και τις πόλεις. Σ' αυτό το κλίμα, τον Απρίλη του '45, ιδρύθηκε ο ΕΡΓΑΣ (Εργατικός Αντιφασιστικός Σύνδεσμος), που συγκέντρωσε όλα τα μέλη του ΚΚΕ και λίγους φίλους. Ο ΕΡΓΑΣ είχε δομή οργανωτική, πρόγραμμα πάλης, οργάνωνε αυτοτελώς κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις, έδινε κατεύθυνση στην εργατική τάξη. Παράλληλα, το πρόβλημα με τη ΓΣΕΕ παρέμενε και χρειάστηκαν 4 συμφωνίες για να αρχίσουν τελικά οι αρχαιρεσίες στα συνδικάτα που θα οδηγούσαν στο συνέδριο. Οι Αγγλοι και η ομάδα Μακρή, που είχε την κυβερνητική προστασία, έλπιζαν ότι μπορούσαν να επηρεάσουν τα αποτελέσματα. Οταν έγιναν οι εκλογές διαπίστωσαν την πανωλεθρία τους.

Οι ταξικές δυνάμεις στην ηγεσία της ΓΣΕΕ

Το 8ο συνέδριο της ΓΣΕΕ διοργανώθηκε στην Αθήνα το διάστημα 1 - 8 Μάρτη του 1946. Στο πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» εκείνων των ημερών διαβάζουμε: «Το συνδικαλιστικό μας κίνημα μεγάλωσε και ανδρώθηκε μέσα σ' ένα αδιάκοπο κρατικό παρεμβατισμό και σε ένα σύστημα ασταμάτητων καταδιώξεων. Η σκεπασμένη και στις περισσότερες περιπτώσεις ανοιχτή δικτατορία της πλουτοκρατικής ολιγαρχίας και η ξενική κατοχή με τους ξαγορασμένους και διεφθαρμένους πράκτορές της μέσα στην εργατοϋπαλληλική τάξη τσαλαπάτησαν και τσαλαπατούν κάθε είδους συνδικαλιστική ανεξαρτησία, στραγγαλίζουν τα δικαιώματα των εργατών και με νόμους και διατάγματα επιβάλλουν και κατοχυρώνουν τους εργατοκάπηλους στις διοικήσεις των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Με μια λέξη, επιδίωξαν και επιδιώκουν να μεταβάλουν τις συνδικαλιστικές οργανώσεις από όργανα πάλης για τη ζωή των εργατών και την πρόοδο του τόπου σε όργανα της ακόρεστης πλουτοκρατικής αντίδρασης για τον πλουτισμό της σε βάρος της ζωής των ίδιων των εργατών και υπαλλήλων».

Το συνέδριο ξεκίνησε την Παρασκευή, 1η του μήνα, στην αίθουσα της σημερινής Λυρικής Σκηνής (τότε θέατρο ΟΛΥΜΠΙΑ) και τελείωσε τις εργασίες του στις 8 Μάρτη. Το συνέδριο έκλεισε με μεγάλη και μαχητική εργατική συγκέντρωση στο Παναθηναϊκό Στάδιο, στις 10 Μάρτη. Εκατοντάδες χιλιάδες λαού ζητωκραύγαζαν και χαιρέτιζαν τη γνήσια ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος, που μόλις είχε εκλεγεί.

Το σύνολο των αντιπροσώπων που είχαν αναδειχτεί από τις εκλογές της βάσης ήταν 2.155. Στις εργασίες του συνεδρίου υπέγραψαν τις καταστάσεις συνέδρων και έλαβαν μέρος οι 1.790 αντιπρόσωποι και απουσίασαν οι ελάχιστοι που υποστήριζαν την κλίκα Μακρή, Θεοδώρου, Θεοχαρίδη, Τσάκου, Βολωτά, Κρόκου και όλων όσοι με παραφυάδες ανήκαν στη συνδικαλιστική παράταξη ΕΡΕΠ (Εθνική Ρεφορμιστική Εργατική Παράταξη). Είχαν επίσης εκλεγεί και παρευρέθηκαν 121 παρατηρητές χωρίς δικαίωμα ψήφου. Οι 1.790 τακτικοί αντιπρόσωποι εκπροσωπούσαν 50 Εργατικά Κέντρα, 20 Ομοσπονδίες και 1.259 Σωματεία. Ολες αυτές οι οργανώσεις εκπροσωπούσαν με τη σειρά τους 258.000 εργαζόμενους.

Στις αρχαιρεσίες για την εκλογή διοίκησης της ΓΣΕΕ πήραν μέρος τρεις συνδυασμοί και έλαβαν:

ΕΡΓΑΣ: 1.531 ψήφους, ποσοστό 71% στο σύνολο των εκλεγμένων.

ΣΤΡΑΤΗΣ: 105 ψήφους, ποσοστό 5% στο σύνολο των εκλεγμένων.

ΚΑΛΟΜΟΙΡΗΣ: 64 ψήφους, ποσοστό 2,4% στο σύνολο των εκλεγμένων.

Στην Εκτελεστική Επιτροπή της ΓΣΕΕ, σύμφωνα με το εκλογικό σύστημα, εκλέχτηκαν κατά σειρά οι Μήτσος Παπαρήγας (1.425 σταυρούς), Γ. Δημητρίου (1.418 σταυρούς), Σ. Μαστρογιαννάκος (1.418 σταυρούς), Κ. Θέος (1.417 σταυρούς), Μ. Αραμπατζής (1.416 σταυρούς) και από τις δύο άλλες παρατάξεις οι Δ. Στρατής και Γ. Καλομοίρης.

Στις εργασίες, όπου παραβρέθηκαν και χαιρέτισαν ο υπουργός Εργασίας, η αντιπροσωπεία της WFTU (Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία) και παράγοντες της δημόσιας ζωής, έγινε τεκμηριωμένη συζήτηση για τα προβλήματα της εργατικής τάξης και ψηφίστηκε Διεκδικητικό Πρόγραμμα με κεντρικούς άξονες τη βελτίωση μισθών και ημερομισθίων, την καλυτέρευση των υπηρεσιών του ΙΚΑ, την ασφαλιστική κάλυψη όλων των εργαζομένων, τους όρους υγιεινής και ασφάλειας στην εργασία και ακόμα ξεχωριστά αιτήματα για τις εργαζόμενες και τη νεολαία. Η απόφαση του συνεδρίου απαιτούσε ελεύθερες γενικές βουλευτικές εκλογές, εθνική ανεξαρτησία, δημοκρατία και διάλυση των τρομοκρατικών οργανώσεων που βίαζαν και λεηλατούσαν τη χώρα και τους δημοκρατικούς πολίτες.

Ακόμα, ασχολήθηκε επί διήμερο με τα οργανωτικά θέματα του κινήματος, στην προσπάθεια για αναζωογόνηση, εκδημοκρατισμό και μαζικοποίηση των Συνδικάτων.

Ξανά «αποκομμουνιστικοποίηση»

Η σαρωτική νίκη του ΕΡΓΑΣ στο 8ο συνέδριο της ΓΣΕΕ τρόμαξε την άρχουσα τάξη, το καθεστώς της και τους Αγγλοαμερικάνους, που με ενεργό ρόλο των πρεσβειών τους στην Αθήνα άρχισαν τα σχέδια ανατροπής της «κομμουνιστοκρατούμενης» διοίκησης της ΓΣΕΕ. Στις γενικές βουλευτικές εκλογές που έγιναν το Μάρτη του 1946, η συντηρητική παράταξη της εποχής νίκησε και σχημάτισε κυβέρνηση. Σε δεκαπέντε μέρες από την ορκωμοσία της κυβέρνησης, ο υπουργός Εργασίας, Ανδρέας Στράτος, μετέτρεψε το υπουργείο αυτό σε γκέτο απόρθητο.

Ακολούθησε ένα όργιο διώξεων και η δολοφονία του προέδρου του Εργατικού Κέντρου Νάουσας, Γ. Βουτυρά. Στις 25 Ιούλη 1946 η εκλεγμένη διοίκηση απολύεται! Αρχίζει η περίοδος που έμεινε στην ιστορία σαν «ΜακρηΘεοδωρισμός» από τα ονόματα των εργατοπατέρων που έλυναν και έδεναν ερήμην των εργατών. Μέχρι τον Ιούλη του '47 είχαν συλληφθεί όλοι οι εκλεγμένοι συνδικαλιστές. Πρώτος ο εκλεγμένος γενικός γραμματέας της ΓΣΕΕ, Μήτσος Παπαρήγας, που τελικά δολοφονήθηκε στις 22 Φλεβάρη του 1949 στα μπουντρούμια της Γενικής Ασφάλειας στην Μπουμπουλίνας.

Το επόμενο συνέδριο της ΓΣΕΕ, στο οποίο επιχειρήθηκε να εκφραστεί μια αντιπροσωπευτικότητα στη σύνθεσή του (παρά την εκτεταμένη νοθεία), έγινε μόλις το 1983.

ΣΗΜ.:Τα στοιχεία για τη σημερινή ιστορική αναφορά αντλήθηκαν κατά κύριο λόγο από το βιβλίο «Το Εργατικό Συνδικαλιστικό Κίνημα 1918 - 1948, δύο γραμμές σε διαρκή αντιπαράθεση», του Γιώργου Μαυρίκου, έκδοση «Σύγχρονη Εποχή», καθώς επίσης και από τα φύλλα του «Ριζοσπάστη» εκείνων των ημερών.

Το «επιχειρησιακό σχέδιο» της νέας διοίκησης, το πρόστιμο της ΕΕ και τα σχέδια για παραπέρα ιδιωτικοποίηση

Στα τέλη Γενάρη, η ΛΑΡΚΟ ήρθε ξανά στην επικαιρότητα, όταν στις 26 του μήνα, κατ' εντολήν της κυβέρνησης, η διοίκηση κάλεσε τους προέδρους των σωματείων και τους ενημέρωσε ότι η ρευστότητα της επιχείρησης επαρκεί για να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της μέχρι τον Απρίλη και γι' αυτό θα πρέπει να δεχτούν την αναστολή του «επιδόματος παραγωγής» (μέχρι και 20% του εισοδήματός τους) για έξι έως οκτώ μήνες και απολύσεις εργαζομένων.

Σε διαφορετική περίπτωση, απείλησε να μειώσει δραστικά την παραγωγή και το προσωπικό, είτε με απολύσεις είτε με διαθεσιμότητες. Επικαλείται γι' αυτό τις υποχρεώσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ προς τρίτους και τις ζημιές που καταγράφει στους ισολογισμούς της, εξαιτίας του υψηλού κόστους παραγωγής, σε αντιπαράθεση με τη χαμηλή τιμή του νικελίου στη σημερινή συγκυρία.

Οπως όλα δείχνουν, αυτό είναι το «επιχειρησιακό σχέδιο» για τη βιωσιμότητα της επιχείρησης, που δεσμεύτηκε να παρουσιάσει η νέα διοίκηση, εκβιάζοντας τους εργάτες να διαλέξουν μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης.

Θυμίζουμε ότι η ΛΑΡΚΟ είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός σιδηρονικελίου στην Ευρώπη και ένας από τους πέντε μεγαλύτερους παραγωγούς παγκοσμίως. Το σύνολο της παραγωγής της εταιρείας αντιστοιχεί περίπου στο 2% της παγκόσμιας παραγωγής και εξάγεται με τη μορφή κράματος σιδηρονικελίου στις ευρωπαϊκές βιομηχανίες ανοξείδωτου χάλυβα. Η μονάδα μεταλλουργίας βρίσκεται στη Λάρυμνα της Φθιώτιδος, ενώ διαθέτει ακόμα ένα λιγνιτωρυχείο στα Σέρβια του νομού Κοζάνης και τρία μεταλλεία στην Καστοριά, τη Βοιωτία και την Εύβοια.

Με αφορμή αυτές τις εξελίξεις, ο «Ριζοσπάστης» καταγράφει σήμερα ορισμένους βασικούς σταθμούς από την ιστορία της ΛΑΡΚΟ, που δείχνουν ότι η επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων είναι διαχρονική, ανεξάρτητα από το ποιος είναι ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης, το αστικό κράτος ή κάποιος καπιταλιστής ιδιοκτήτης.

Φανερώνονται, επίσης, η συστηματική παρέμβαση του κράτους για να διασφαλιστούν τα συμφέροντα της μεγαλοεργοδοσίας σε όλες τις φάσεις ανάπτυξης της επιχείρησης, όπως και οι συνέπειες από την παράδοση του ορυκτού πλούτου για εκμετάλλευση στους ιδιώτες, με σκοπό το κέρδος και όχι βέβαια την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, οι οποίες συνεχώς διευρύνονται.

«Προίκα» στον Μποδοσάκη τα κοιτάσματα νικελίου

Η ΛΑΡΚΟ άνηκε αρχικά στον Ομιλο Μποδοσάκη. Το 1952, το κράτος παραχώρησε στον Ομιλο το δικαίωμα εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων νικελίου στην περιοχή κοντά στη Λάρυμνα. Σημειώνουμε ότι στην Ελλάδα συγκεντρώνεται το 90% των κοιτασμάτων νικελίου στην ΕΕ και ποιοτικά είναι τα καλύτερα παγκοσμίως. Ετσι εξηγείται απόλυτα το διαχρονικό ενδιαφέρον των επιχειρηματικών ομίλων να «βάλουν χέρι» στον ορυκτό πλούτο της χώρας και να αποκομίσουν τεράστια κέρδη από την εξόρυξη και εκμετάλλευσή του.

Η ΛΑΡΚΟ συστήθηκε τυπικά το 1963 και ξεκίνησε να λειτουργεί πλήρως το 1966. Μέτοχοι ήταν ο Μποδοσάκης κατά 78% και η γαλλική εταιρεία «Societe Le Nickel» κατά 22%. Λίγα χρόνια αργότερα, η ΛΑΡΚΟ πέρασε εξ ολοκλήρου στον Ομιλο Μποδοσάκη.

Η σύμβαση παραχώρησης των κοιτασμάτων το 1952 προέβλεπε μια σειρά προνόμια για τους ιδιοκτήτες, που με τη βοήθεια του κράτους ξεκινούσαν ...με τους καλύτερους οιωνούς και με μεγάλα περιθώρια κέρδους την επένδυσή τους. Ενδεικτικά, στον «Ριζοσπάστη» στις 25 Φλεβάρη 1979 αναφέρονται τα εξής:

α) Παραχώρηση των κοιτασμάτων με ασήμαντο νοίκι. Σύμφωνα, μάλιστα, με δημοσίευμα της εφημερίδας «Μακεδονία» το 1976, η αρχική σύμβαση είχε διάρκεια 36 ετών και το νοίκι ήταν 1% (!) πάνω στο πραγματοποιούμενο τίμημα πώλησης των προϊόντων.

β) Παροχή ηλεκτρικής ενέργειας με τιμές κάτω του κόστους. Σε άλλο δημοσίευμα του «Ριζοσπάστη», αναφέρεται ότι το 1978, σε συνέδριο του ΤΕΕ, η ίδια η εταιρεία παραδέχτηκε ότι ωφελήθηκε από τη διαφορά στην τιμή του ρεύματος περίπου 600 εκατ. δραχμές το 1977!

Η σύμβαση παραχώρησης προέβλεπε και έναν ακόμη όρο που δεν τηρήθηκε ποτέ: Την υποχρέωση της ΛΑΡΚΟ να παράγει και σίδηρο. Σύμφωνα με τη σύμβαση, αν δεν τηρούνταν αυτός ο όρος, την εταιρεία θα την έπαιρνε το κράτος.

Αντιδράσεις για τις συνθήκες δουλειάς

Οι συνθήκες δουλειάς στη ΛΑΡΚΟ, από την πρώτη ώρα της λειτουργίας της, ήταν ιδιαίτερα σκληρές και επικίνδυνες. Από τα πολλά εργατικά «ατυχήματα» την πρώτη περίοδο λειτουργίας του εργοστασίου, ξεχωρίζει η μεγάλη έκρηξη που σημειώθηκε το Νοέμβρη του 1979, στέλνοντας στο θάνατο πέντε εργάτες και τραυματίζοντας ακόμα 16.

Λίγους μήνες πριν απ' αυτό το «ατύχημα», ο «Ριζοσπάστης» φιλοξενούσε άρθρο ειδικού συνεργάτη, ο οποίος έγραφε για τις συνθήκες δουλειάς: «Στα 15 χρόνια που λειτουργεί, "τραυμάτισε" περίπου 800 εργάτες και σκότωσε άλλους 10!». Στο ίδιο άρθρο, επισήμαινε ότι σε κάθε 626 δραχμές που αξίζει η ορισμένη παραγωγή κάθε εργάτη, ο εργοδότης καρπώνεται τις 526 δραχμές.

Δηλωτική των συνθηκών δουλειάς εκείνα τα χρόνια ήταν και η μεγάλη απεργία στη ΛΑΡΚΟ, που ξεκίνησε στις 27 Γενάρη 1977 και κράτησε 110 μέρες. Τα αιτήματα των 900 εργατών της επιχείρησης, που ήρθαν αντιμέτωποι με τον Μποδοσάκη, αλλά και με τη λύσσα του κράτους να καταστείλει τον αγώνα τους, ήταν η αύξηση των μισθών κατά σχεδόν 20% και η βελτίωση των συνθηκών δουλειάς.

Στην απεργία μπήκαν και οι 300 μεταλλωρύχοι της ΛΑΡΚΟ στο Νέο Κόκκινο της Θήβας. Η απήχηση του αγώνα τους ξεπέρασε τα όρια του νομού Φθιώτιδας και η απεργία έληξε νικηφόρα: Στις 14 Μάη 1977, η εργοδοσία δέχτηκε να δώσει 17% αύξηση, 15 χιλιάδες οικονομική ενίσχυση και ανάκληση των απολύσεων που έγιναν στη διάρκεια της απεργίας.

Ο «από μηχανής θεός» που λέγεται κράτος

Τα συσσωρευμένα χρέη της ΛΑΡΚΟ και τα τραπεζικά δάνεια, που έφτασαν το 1981 στα 9 δισ. δραχμές, οδήγησαν το 1982 την εταιρεία στον έλεγχο της Εθνικής Τράπεζας (ΕΤΕ) και άλλων τραπεζών. Επί της ουσίας, η εταιρεία πέρασε στον έλεγχο του κράτους, όπως και άλλες προβληματικές επιχειρήσεις που μπήκαν σε διαδικασία «εξυγίανσης» με λεφτά του λαού, την ίδια ώρα που οι καπιταλιστές ιδιοκτήτες τους απαλλάσσονταν από τα τεράστια χρέη.

Θυμίζουμε ότι με το νόμο 1386/1983 του ΠΑΣΟΚ, μεγάλες και υπερχρεωμένες επιχειρήσεις πέρασαν κάτω από τον έλεγχο του κρατικού Οργανισμού Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων (ΟΑΕ), στο όνομα τού να συνεχιστεί η λειτουργία τους και να μη χαθούν θέσεις εργασίας. Η διαδικασία αυτή παρουσιάστηκε τότε από το ΠΑΣΟΚ ως «κοινωνικοποίηση»!

Στην πραγματικότητα, το μόνο που «κοινωνικοποιήθηκε» ήταν τα δάνεια και τα χρέη των παλιών ιδιοκτητών, οι οποίοι σε μια πορεία απαλλάχθηκαν και από οποιαδήποτε ποινική ευθύνη για δάνεια και άλλες επιδοτήσεις που πήραν τα προηγούμενα χρόνια. Μόνο το 1981, τα χρέη από 103 προβληματικές επιχειρήσεις έφταναν περίπου τα 100 δισ. δραχμές, φυσικά με τάση αύξησης.

Το 1989 ολοκληρώθηκε η διαδικασία εκκαθάρισης της εταιρείας και δημιουργήθηκε η νέα ΛΑΡΚΟ, στην οποία συμμετείχαν ο Οργανισμός Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων κατά 36% (το 1995 οι μετοχές αυτές πέρασαν στο κράτος), η ΕΤΕ κατά 35% και η ΔΕΗ κατά 29%.

Η κρατική παρέμβαση δεν ανέστειλε βέβαια την επίθεση στα εργασιακά και άλλα δικαιώματα των εργαζομένων, ούτε βέβαια ανέστρεψε τη λειτουργία της εταιρείας με όρους αγοράς και ανταγωνιστικότητας, στο πλαίσιο του καπιταλισμού. Αντίθετα, τα χρόνια που η ΛΑΡΚΟ βρίσκεται στην τυπική δικαιοδοσία του κράτους, οι εργολαβίες και οι εργαζόμενοι πολλών ταχυτήτων έγιναν το κυρίαρχο «μοντέλο» απασχόλησης στην εταιρεία.

Ετσι, από τους περίπου 1.200 σημερινούς εργαζόμενους, οι 500 απασχολούνται μέσω εργολάβων.Επίσης, περίπου 1.000 εργαζόμενοι αμείβονται με συμβάσεις που προβλέπουν χαμηλότερους μισθούς από ό,τι παλαιότερα. Με κατοχυρωμένο αυτό το έδαφος, η εργοδοσία και το κράτος εξαπολύουν σήμερα το νέο γύρο επίθεσης, προκειμένου να ρίξουν ακόμα πιο κάτω το κόστος παραγωγής.

Το σχέδιο της παραπέρα ιδιωτικοποίησης

Οι τωρινές εξελίξεις δεν είναι βέβαια άσχετες με τη διαδικασία που βρίσκεται σε εξέλιξη για την παραπέρα ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ, μετά το πέρασμα στο ΤΑΙΠΕΔ των μετοχών που κατείχε το κράτος. Σε προηγούμενο στάδιο, το 2014, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή Ανταγωνισμού είχε ζητήσει από τη ΛΑΡΚΟ την ανάκτηση κρατικών ενισχύσεων ύψους 136 εκατ. ευρώ, με την αιτιολογία ότι αυτές δόθηκαν από το κράτος κατά παράβαση της ευρωπαϊκής νομοθεσίας περί «ανταγωνισμού».

Μάλιστα, πριν από λίγες μέρες και συγκεκριμένα στις 10 Φλεβάρη, ο αρμόδιος για θέματα κρατικών ενισχύσεων από την πλευρά της ΕΕ επισκέφτηκε την Ελλάδα και σύμφωνα με δημοσιεύματα, παρέδωσε «τελεσίγραφο» στην κυβέρνηση για επιστροφή των κρατικών ενισχύσεων μέσα σε διάστημα τριών εβδομάδων. Σε διαφορετική περίπτωση, η υπόθεση θα παραπεμφθεί στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για την επιβολή προστίμου.

Με δεδομένα τα παραπάνω, η Κομισιόν εκπόνησε σχέδιο για την παραπέρα ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ. Το σχέδιο αυτό προβλέπει «σπάσιμο» της επιχείρησης σε τρία «κομμάτια»: Το ένα είναι το εργοστάσιο της Λάρυμνας, το άλλο τα μεταλλεία της και το τρίτο είναι το λιγνιτωρυχείο που λειτουργεί στα Σέρβια. Εκεί θα «μεταφερθούν» όλοι οι εργαζόμενοι, οι υποχρεώσεις που θα προκύψουν προς αυτούς (π.χ. αποζημιώσεις), τα ληξιπρόθεσμα χρέη, μαζί και το πρόστιμο που επέβαλε η ΕΕ. Αυτό το κομμάτι της εταιρείας θα τεθεί τελικά σε εκκαθάριση.

Το σχέδιο της ιδιωτικοποίησης προβλέπει ακόμα πως οι επιχειρηματικοί όμιλοι που θα αγοράσουν το καθένα από τα τρία κομμάτια, δεν είναι υποχρεωμένοι να αναλάβουν καμία δέσμευση, ούτε απέναντι στους εργαζόμενους, ούτε για τον παραγωγικό χαρακτήρα του κομματιού που θα πάρουν. Τους δίνεται, δηλαδή, η δυνατότητα να τα αξιοποιήσουν όπως θέλουν, με αποκλειστικό κριτήριο την κερδοφορία τους, ακόμη και για νέες δραστηριότητες, εντελώς διαφορετικές από τις σημερινές.

Το σχέδιο αυτό οδηγεί πρακτικά στο κλείσιμο της ΛΑΡΚΟ και ταυτόχρονα παραδίδει τα «φιλέτα», όπως είναι τα μεταλλεία, σε επιχειρηματικούς ομίλους. Από εκεί και πέρα, το εργοστάσιο της Λάρυμνας δεν είναι απίθανο να αξιοποιηθεί από επιχειρηματικούς ομίλους που δραστηριοποιούνται σε κερδοφόρους τομείς για το κεφάλαιο, όπως η Ενέργεια και οι Μεταφορές.

Ιδιο αποτέλεσμα από άλλο δρόμο

Στο σχέδιο αυτό, το προηγούμενο ΔΣ της ΛΑΡΚΟ έχει αντιπροτείνει το «σπάσιμο» της επιχείρησης σε δύο κομμάτια και την ιδιωτικοποίησή της. Ενα κομμάτι, το εργοστάσιο με ένα μέρος των μεταλλείων, προτείνεται να ιδιωτικοποιηθεί άμεσα, «καθαρό» από υποχρεώσεις, ληξιπρόθεσμα χρέη, αποζημιώσεις, κεκτημένα των εργαζομένων και με προνόμια όπως η φτηνή Ενέργεια. Το άλλο κομμάτι προβλέπεται να φορτωθεί όλες τις υποχρεώσεις, να μπει σε εκκαθάριση εν λειτουργία και όταν «καθαρίσει», να δοθεί και αυτό σε ιδιώτες.

Και τα δύο σχέδια θεωρούν δεδομένο ότι ο ορυκτός πλούτος της χώρας θα παραμείνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από επιχειρηματικούς ομίλους. Δεύτερον, μιλάνε για εκκαθάριση, που σημαίνει αναπροσαρμογές σε βάρος των εργαζομένων, των θέσεων εργασίας, ακόμα και σε βάρος των παραγωγικών δυνατοτήτων που έχει η εταιρεία.

Σε κάθε περίπτωση, οι εργαζόμενοι βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα νέο γύρο επίθεσης. Η αποτελεσματικότητα του αγώνα τους θα κριθεί από την αποφασιστικότητα με την οποία θα απαντήσουν στα ψευτοδιλήμματα κράτους και εργοδοσίας, από το πλαίσιο πάλης και τη γραμμή που θα κυριαρχήσει στην πάλη τους, αξιοποιώντας και την πείρα από την παλιότερη και νεότερη ιστορία της ΛΑΡΚΟ.

Με μεγαλύτερη ορμή και μαζικότητα κλιμακώνουμε τον αγώνα μας. Απαιτούμε, εδώ και τώρα η κυβέρνηση να πάρει πίσω το νομοσχέδιο-λαιμητόμο, που βάζει «ταφόπλακα» στην Κοινωνική Ασφάλιση, τονίζει σε ανακοίνωσή της η Ομοσπονδία Οικοδόμων και προειδοποιεί ότι αν η κυβέρνηση, παρά τη λαϊκή κατακραυγή, φέρει το νομοσχέδιο-έκτρωμα για ψήφιση στη Βουλή, οι εργαζόμενοι θα απαντήσουν με 48ωρη γενική απεργία.

Ολόκληρη η ανακοίνωση έχει ως εξής:

«Συνάδελφοι οικοδόμοι, εργαζόμενοι στα συναφή επαγγέλματα, Έλληνες και μετανάστες,

Η μεγαλειώδης απεργία και οι απεργιακές συγκεντρώσεις στις 4 Φλεβάρη φανέρωσαν μεγάλες δυνατότητες. Φανέρωσαν τη δύναμη που έχουμε να τους σταματήσουμε.

Χαιρετίζουμε τους χιλιάδες απεργούς, τους επαγγελματοβιοτέχνες, τους μικρομεσαίους αγρότες, που πήραν μέρος σ΄ αυτή τη μεγάλη μάχη. Απευθύνουμε κάλεσμα σε όσους δεν έχουν κάνει ακόμη το βήμα να βρεθούμε πλάι-πλάι στο δρόμο του αγώνα.

Ο αγώνας μάς έχει όλους ανάγκη και όλοι έχουμε ανάγκη τον αγώνα.

Η απεργιακή μάχη που δώσαμε ήταν μια μεγάλη αναμέτρηση με το κεφάλαιο, την κυβέρνηση, την ΕΕ, το ΔΝΤ. Ήταν μάχη ενάντια στα αντεργατικά μέτρα και τους σχεδιασμούς που προωθούνται για τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Η παλλαϊκή συμμετοχή εργατών, αγροτών, αυτοαπασχολούμενων, νεολαίας, συνταξιούχων, των λαϊκών στρωμάτων στο δρόμο του αγώνα ενάντια στη βαρβαρότητα και τη σαπίλα για να ικανοποιηθούν τα συμφέροντα της ολιγαρχίας μάς γεμίζει αισιοδοξία, αναδεικνύει την τεράστια δύναμη της συμμαχίας μας.

Δείχνει το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε για να μπλοκάρουμε τα αντιλαϊκά μέτρα, την αντιλαϊκή πολιτική, για να υπερασπιστούμε τη ζωή μας, να πετύχουμε νίκες με βάση τα συμφέροντα των οικογενειών μας, με βάση τις αυξημένες ανάγκες μας.

Είναι ο δρόμος που δημιουργεί τις προϋποθέσεις για να οικοδομήσουμε μια άλλη κοινωνία, ώστε να απαλλαγούμε από τα βάσανα, τα προβλήματα που βιώνουμε, να περάσει η ζωή μας σε ανώτερο επίπεδο ευημερίας με βάση τον πλούτο που παράγει η δουλειά μας.

Συνάδελφοι,

Η απεργία στις 4 Φλεβάρη είναι παρακαταθήκη για την κλιμάκωση του αγώνα μας. Δημιουργεί νέα δεδομένα και δυνατότητες να μπουν στη μάχη νέες δυνάμεις, να γίνουμε ακόμη πιο ισχυροί.

Η κυβέρνηση δείχνει ότι ανησυχεί με τη δυναμική του αγώνα μας. Χρησιμοποιεί όλα τα μέσα για να τον υποβαθμίσει, να αλλοιώσει το περιεχόμενό του. Με ψέματα, υποσχέσεις και απειλές, προσπαθεί να καλλιεργήσει αυταπάτες, να ανακόψει την είσοδο στον αγώνα νέων δυνάμεων.

Ακολουθεί παρελκυστική τακτική. Προσπαθεί να μας πείσει ότι διαπραγματεύεται για λογαριασμό μας. Ότι προσπαθεί να προστατεύσει τους πιο αδύναμους.

Είναι εξοργιστικό, την ώρα που κόβει το ΕΚΑΣ από χιλιάδες συνταξιούχους, που μειώνει τις αναπηρικές συντάξεις, που κόβει επιδόματα και παροχές, να αυτοπαρουσιάζεται ως "σωτήρας". Λένε ψέματα.

Έχουν αναλάβει να βγάλουν σε πέρας τη βρώμικη δουλειά για λογαριασμό του κεφαλαίου. Αυτούς στηρίζουν. Γι΄ αυτό τους δίνουν τον απαραίτητο χρόνο να κάνουν τα παιχνιδάκια τους.

Προσπαθούν να μας κουράσουν, να μας βάλουν στη “φάκα” της προσδοκίας, ότι χωρίς αγώνα και σύγκρουση με τη μεγαλοεργοδοσία, τους μονοπωλιακούς ομίλους, θα δούμε “φως” στο λαβύρινθο της εξαθλίωσης, όταν σταθεροποιηθεί η οικονομία, όταν επιτευχθούν οι στόχοι του κεφαλαίου.

Δεν κουραζόμαστε - Δεν υποχωρούμε - Δεν ξεγελιόμαστε.

Δεν θα επιτρέψουμε να χαθεί πολύτιμος χρόνος. Ο αγώνας που δίνουμε είναι αγώνας για την ίδια μας τη ζωή.

Η κυβέρνηση, παρά τη λαϊκή κατακραυγή, είναι αποφασισμένη να φέρει το νομοσχέδιο-έκτρωμα για ψήφιση στη Βουλή.

Τους προειδοποιούμε ότι:

Αν τολμήσουν κάτι τέτοιο, απαντάμε με 48ωρη γενική απεργία.

Δουλεύουμε μαχητικά από τώρα για την προετοιμασία της. Είμαστε σε ετοιμότητα. Ενισχύουμε τη συμμαχία μας.

Το δίκιο μας θα κριθεί στους δρόμους του αγώνα, κάθε μέρα, κάθε ώρα, σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά.

Όλοι στον αγώνα για να βάλουμε εμείς τη σφραγίδα μας στις εξελίξεις και να δημιουργήσουμε το αύριο που έχουν ανάγκη οι οικογένειές μας».
ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΟΙΚΟΔΟΜΩΝ

Κάλεσμα μαζικής συμμετοχής στην πανελλαδική πανεργατική απεργία στις 4 Φλεβάρη ενάντια στο νέο χτύπημα της Κοινωνικής Ασφάλισης απευθύνει η Ομοσπονδία Οικοδόμων.

Στην ανακοίνωσή της επισημαίνει:

«Απαιτούμε η κυβέρνηση να πάρει πίσω το νομοσχέδιο-λαιμητόμο. Βροντοφωνάζουμε την απόφασή μας ότι δεν πρόκειται να θυσιάσουμε τη ζωή μας για τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας. Βάζουμε στο επίκεντρο του αγώνα μας την υπεράσπιση της ζωής μας, την ικανοποίηση των αναγκών μας.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ συνεχίζει την αντεργατική - αντιασφαλιστική πολιτική από εκεί που σταμάτησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Υλοποιεί μέχρι κεραίας όλες τις κατευθύνσεις που έχουν συμφωνηθεί στο πλαίσιο της ΕΕ για να ικανοποιηθούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Χρησιμοποιεί τα ίδια επιχειρήματα που χρησιμοποιούσαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις για να προωθήσουν τα αντεργατικά μέτρα. Η κατάσταση των Ταμείων, η βιωσιμότητά τους αποτελούν το “όχημα” για να δικαιολογηθούν τα αντιασφαλιστικά μέτρα.

Απορρίπτουμε την επιχειρηματολογία κυβέρνησης και κεφαλαίου. Δεν ξεχνάμε ότι η αφετηρία των μέτρων βρίσκεται στην περίοδο της μεγάλης ανάπτυξης. Από τις αρχές της δεκαετίας του ΄90 και την περίοδο των έργων για την Ολυμπιάδα εκδηλώθηκαν και προωθήθηκαν οι αντιασφαλιστικοί νόμοι, σύμφωνα με τις κατευθύνσεις της ΕΕ. Και τότε και τώρα τα ίδια επιχειρήματα ακούγαμε για να κρύψουν τους πραγματικούς σκοπούς της επίθεσης που γίνεται από την κυβέρνηση, την ΕΕ, το κεφάλαιο και τους μηχανισμούς του.

Τα μέτρα που παίρνονται είναι απαίτηση του κεφαλαίου, των μεγαλοκατασκευαστών, των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, οδηγούν τη ζωή της εργατικής τάξης, των αυτοαπασχολούμενων, της νεολαίας, των μικρομεσαίων αγροτών σε αδιέξοδο. Κανένας δεν εξαιρείται.

Το νέο νομοσχέδιο-λαιμητόμος χτυπάει παλιούς και νέους ασφαλισμένους, όσους είναι ήδη συνταξιούχοι και όσους μπορέσουν να θεμελιώσουν δικαίωμα για σύνταξη τα επόμενα χρόνια. Η παρατεταμένη ανεργία, που στις κατασκευές τσακίζει κόκαλα, μπαίνει σοβαρό εμπόδιο για να συμπληρωθούν αυτές οι προϋποθέσεις. 

Μπορούμε να τους σταματήσουμε. Να βάλουμε τη δική μας σφραγίδα στις εξελίξεις. Να αγωνιστούμε για να βάλουμε μπλόκο στην πολιτική του κεφαλαίου. Να διεκδικήσουμε τις λύσεις που έχουμε ανάγκη, δυναμώνοντας την προοπτική εμείς να κουμαντάρουμε τον πλούτο που παράγουμε με σκοπό την ικανοποίηση των αναγκών μας. Δυναμώνουμε τον αγώνα.

Ο αγώνας έχει ανάγκη όλους μας και όλοι έχουμε ανάγκη τον αγώνα.

Πυκνώνουμε τις γραμμές του ταξικού κινήματος που συσπειρώνεται στο ΠΑΜΕ. Βάζουμε στην άκρη τον κυβερνητικό - εργοδοτικό συνδικαλισμό, την πλειοψηφία σε ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, που πασχίζει να στοιχίσει τους εργάτες πίσω από τα επιχειρήματα της ανταγωνιστικότητας, της επιχειρηματικότητας, τα επιχειρήματα της ΕΕ και του κεφαλαίου. Δεν ξεγελιόμαστε από το νέο κυβερνητικό συνδικαλισμό που διαμορφώνεται σήμερα με στόχο να χειραγωγηθεί η δυσαρέσκεια του λαού σε κατεύθυνση χειροκροτητή της κυβέρνησης που δήθεν θα ενισχύει τη διαπραγματευτική της ικανότητα απέναντι στους θεσμούς του κεφαλαίου.

Σήμερα, έχουμε μεγάλη εμπειρία. Γνωρίζουμε τι είναι οι διαπραγματεύσεις και για ποιους γίνονται. Τέτοιες διαπραγματεύσεις έγιναν δεκάδες, θα γίνουν κι άλλες, όμως το αποτέλεσμά τους είναι προδιαγεγραμμένο, φτώχεια, ανέχεια, χτύπημα δικαιωμάτων για το λαό και νέα προνόμια, περισσότερα κέρδη για το κεφάλαιο.

Το νομοσχέδιο της κυβέρνησης δείχνει τη σκληρότητα των μέτρων. Αποδεικνύει ότι τα μέτρα είναι μόνιμα.

Απέναντι σε αυτή την επίθεση δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τον οργανωμένο ταξικό αγώνα.

Έχουμε όλοι ευθύνη και καθήκον να μη μείνουμε απαθείς. Να μην περιμένουμε να δώσουν λύσεις για τη ζωή μας αυτοί που πιστεύουν μόνο στο θεό που λέγεται κερδοφορία.

Στον πόλεμο που μας έχουν κηρύξει οι δυνάμεις του κεφαλαίου απαντάμε με μαζικό, οργανωμένο ταξικό αγώνα.

Σε αυτή την προοπτική δημιουργούμε τις προϋποθέσεις για να είμαστε εμείς οι τελικοί νικητές στον πόλεμο με το κεφάλαιο.

Πάρτε όλοι μέρος στις συγκεντρώσεις των ταξικών σωματείων, Εργατικών Κέντρων και Ομοσπονδιών που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ».