ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ ΟΙΚΟΔΟΜΩΝ ΦΘΙΩΤΙΔΑΣ

Σε άρθρο της ηλεκτρονικής της εφημερίδας για την Ελλάδα δείχνει φωτογραφία από κινητοποίηση του ΠΑΜΕ.

Το ΠΑΜΕ σημειώνει: «Η γνωστή οργάνωση -μακρύ χέρι των εργοδοτών και της ΕΕ- Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων, που έχει παίξει πολύ βρώμικο ρόλο στην επιβολή των μνημονίων και συνολικά των αντεργατικών πολιτικών της ΕΕ στην Ελλάδα, πέρασε σε άλλο επίπεδο το ψέμα και την υποκρισία.

Έχοντας δυο οργανώσεις μέλη στην Ελλάδα, την ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, που έχουν βάλει την υπογραφή τους στο τσάκισμα των μισθών και των δικαιωμάτων των Ελλήνων εργαζόμενων, η ΣΕΣ επιχειρεί να καπηλευτεί τους μεγαλειώδεις αγώνες των εργαζομένων της Ελλάδας, στους οποίους πρωτοστάτησε το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, το ΠΑΜΕ, μέλος της ΠΣΟ και πολέμιος της γραμμής της ΣΕΣ.

Συγκεκριμένα, σε δημοσίευση της ΣΕΣ, με ημερομηνία 16 Φλεβάρη 2017, στην ηλεκτρονική της εφημερίδα equaltimes.org, και τίτλο "Οι Έλληνες Εργαζόμενοι Αντιμέτωποι με Περισσότερη Ανασφάλεια" (Greek workers face ever more precariousness), η εφημερίδα της ΣΕΣ έχει σε πρώτο πλάνο φωτογραφία από κινητοποίηση του ΠΑΜΕ(!!!), στην οποία (επίτηδες ή τυχαία) έχουν αλλοιωθεί οι σημαίες του ΠΑΜΕ. Μάλιστα, στη συγκεκριμένη συγκέντρωση, φωτογραφία της οποίας οικειοποιείται η ΣΕΣ, ομιλητής ήταν και ο Γενικός Γραμματέας της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας!

Το συγκεκριμένο άρθρο, η ΣΕΣ το αναδημοσιεύει από τη γαλλική εφημερίδα "Le Monde", όπου είχε άλλη φωτογραφία αρχικά. Δηλαδή, η ΣΕΣ, πήρε ένα άρθρο με δηλώσεις εκπροσώπου της ΓΣΕΕ και του πρόσθεσε φωτογραφία από κινητοποίηση του ΠΑΜΕ! Η προσπάθεια καπήλευσης των αγώνων του ταξικού κινήματος είναι ξεκάθαρη!

Ο ρόλος των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ στην Ελλάδα, όπως και συνολικά των μελών της ΣΕΣ στην Ευρώπη, έχει οδηγήσει τις συνδικαλιστικές οργανώσεις αυτές σε ανυποληψία, σε απομαζικοποίηση, σε πλήρη σάπισμα και απομάκρυνση από τις εργατικές μάζες. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην τελευταία γενική απεργία στην Ελλάδα, η ΓΣΕΕ, για να μπορέσει να διοργανώσει απεργιακή συγκέντρωση στην Αθήνα, προσπάθησε να φέρει εργαζόμενους από όλη την Ελλάδα. Και αυτό όμως απέτυχε, καθώς με πολύ κόπο και χρήμα κατάφερε να συγκεντρώσει μόνο μερικές εκατοντάδες.

Την ίδια ώρα το ΠΑΜΕ, τα συνδικάτα, οι Ομοσπονδίες και τα Εργατικά Κέντρα που συσπειρώνονται σε αυτό, πραγματοποίησαν απεργιακές συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα με τη συμμετοχή δεκάδων χιλιάδων εργαζομένων. Μόνο στην περιοχή της Αττικής, το ΠΑΜΕ πραγματοποίησε 4 συγκεντρώσεις (σε Αθήνα, Πειραιά, Λαύριο, Ελευσίνα) με χιλιάδες εργαζόμενους.

Αυτή τη γύμνια, τον εκφυλισμό, η ΣΕΣ προσπαθεί να τα κρύψει και να φορέσει στον εαυτό της δάφνες αγωνιστικότητας, χρησιμοποιώντας φωτογραφίες (αλλοιωμένες) από συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ!

Η ΣΕΣ είναι όργανο του ιμπεριαλισμού, υπηρέτης της ΕΕ και των μονοπωλίων. Υπερηφανεύεται για τον αντικομμουνισμό της και το ρόλο της στη στήριξη ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολλά άλλα "κατορθώματα" ενάντια στους εργαζόμενους και τους λαούς.

Στην Ελλάδα η ΣΕΣ στήριξε την επιβολή των αντεργατικών πολιτικών και των μνημονίων, ειδικά στο Δημοψήφισμα του 2015, καλώντας τους εργαζόμενους να ψηφίσουν υπέρ των αντεργατικών μέτρων, τα οποία δήθεν καταγγέλλει σήμερα.

Το ΠΑΜΕ, από την ίδρυσή του είναι μέλος της ΠΣΟ, κομμάτι του παγκόσμιου ταξικού κινήματος. Οι δυνάμεις του, τα ταξικά συνδικάτα βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των αγώνων ενάντια στα αντεργατικά μέτρα, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους.

Η προσπάθεια καπήλευσης των αγώνων των ταξικών συνδικάτων, από τις δυνάμεις της ΣΕΣ δεν είναι καινούργια. Είναι όμως πρόκληση να το παίζουν αγωνιστές αυτοί που ανοιχτά κάνουν απεργοσπασία, υπονομεύουν τους αγώνες, που καλλιεργούν την απογοήτευση, την ηττοπάθεια και τη μοιρολατρία.

Το ΠΑΜΕ, οι αγώνες της εργατικής τάξης της Ελλάδας δεν έχουν καμία σχέση με τους βρώμικους μηχανισμούς της ΣΕΣ. Τα τιμημένα λάβαρα του ΠΑΜΕ δεν έχουν καμία θέση στις σελίδες και τα ΜΜΕ των ιμπεριαλιστών και των υπηρετών τους. Όμως το ψέμα, η υποκρισία και η λαθροχειρία είναι η δεύτερη φύση τους.

Καλούμε την εργατική τάξη της Ελλάδας και της Ευρώπης να απομονώσει αυτές τις δυνάμεις, να δυναμώσει ο αγώνας για την αποκάλυψη του βρώμικου ρόλου τους. Να δυναμώσουν τη δική τους φωνή, το ΠΑΜΕ».

Πριν από λίγες εβδομάδες στο έργο του υπό κατασκευή νέου υποσταθμού της ΔΕΗ, στην Πτολεμαΐδα, οι εργαζόμενοι με τη βοήθεια του Συνδικάτου Οικοδόμων Κοζάνης προχώρησαν στην ίδρυση επιχειρησιακού σωματείου με την επωνυμία «Σωματείο Εργατοτεχνιτών και Υπαλλήλων στην κατασκευή της μονάδας ΑΗΣ Πτολεμαΐδα V» που καλύπτει όλους τους εργαζόμενους του συγκεκριμένου έργου.

Η ίδρυση του σωματείου έχει θορυβήσει την εργοδοσία η οποία σύμφωνα με καταγγελία της Ομοσπονδίας Οικοδόμων και Συναφών Επαγγελμάτων Ελλάδας ασκεί πιέσεις και προχωράει σε απειλές με διάφορους τρόπους στα ιδρυτικά μέλη του με σκοπό να κάνουν «πίσω» ώστε να χτυπηθεί η οργάνωση των εργαζομένων με επίκεντρο τα συμφέροντά τους στο χώρο δουλειάς τους.

Όπως συγκεκριμένα καταγγέλλει, «σε αυτή την προσπάθειά της η εργοδοσία στηρίζεται από την προκλητική και απαράδεκτη στάση συγκεκριμένου υπαλλήλου της Επιθεώρησης Εργασίας Κοζάνης, ο οποίος είπε στα ιδρυτικά μέλη του σωματείου ότι δεν έχουν δικαίωμα να ιδρύσουν ενιαίο σωματείο στο έργο γιατί εμπλέκονται σε αυτό διάφοροι εργοδότες».

Η Ομοσπονδία χαρακτηρίζει τη στάση του συγκεκριμένου υπαλλήλου απαράδεκτη, υπογραμμίζοντας ότι η ευθύνη βαραίνει το αρμόδιο υπουργείο Εργασίας και το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας.

Τονίζει επίσης ότι «η Ομοσπονδία Οικοδόμων Ελλάδας στηρίζει την πρωτοβουλία των εργαζομένων να ιδρύσουν σωματείο και είναι δίπλα τους σε ό,τι χρειαστούν. Άμεσα απαιτούμε να σταματήσουν οι εκβιασμοί και η τρομοκρατία. Καλούμε τους εργαζόμενους να σταθούν δίπλα στο επιχειρησιακό σωματείο, το Συνδικάτο Οικοδόμων Κοζάνης και να παλέψουν για την προστασία της ζωής τους από την πολιτική της μεγαλοεργοδοσίας και των μηχανισμών της».

ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Λαμία 1/2/2017

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΕΡΓΑΤΙΑ – ΑΓΡΟΤΙΑ ΜΙΑ ΦΩΝΗ ΚΑΙ ΜΙΑ ΓΡΟΘΙΑ

Το Συνδικάτο Οικοδόμων Φθιώτιδας εκφράζει την ολόπλευρη στήριξή του στο δίκαιο αγώνα της φτωχής αγροτιάς.

Όπως οι οικοδόμοι, έτσι κι οι μικρομεσαίοι αγρότες είναι θύματα της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής, η οποία εκτός από τα βάρη της κρίσης που φορτώνει στις πλάτες μας, με φόρους, χαράτσια, πετσόκομμα δικαιωμάτων, μισθών, συντάξεων κ.τ.λ. θέλει να μας φορτώσει και την όποια ανάκαμψη έρθει, για να οικονομήσουν μια χούφτα παράσιτα, είτε μεγαλοκατασκευαστές λέγονται είτε «τσιφλικάδες» και βιομήχανοι τροφίμων.

Οι μικρομεσαίοι αγρότες, που για να εξασφαλίσουν το φαΐ της οικογένειάς τους κάνουν και κάποιο μεροκάματο στο γιαπί, επιδίωξη είναι να αποχαρακτηριστούν από αγρότες, έτσι ώστε να ξεριζωθούν από τα χωράφια τους και να μείνουν μόνο κάποιοι μεγαλοαγρότες, σύγχρονοι τσιφλικάδες.

Έχουμε βρεθεί στον ίδιο δρόμο του αγώνα για την εξασφάλιση ενός αξιοπρεπούς μεροκάματου, στον αγώνα για ασφαλείς συνθήκες δουλειάς, για μείωση του χρόνου εργασίας, για να μην περάσει ο νόμος-λαιμητόμος. Από όλη αυτή την κοινή πορεία, γίνεται αντιληπτό ότι πρέπει να δυναμώνει ο κοινός αγώνας εργατών-αγροτών.

Απέναντι σ’ αυτή την πολιτική που στόχο έχει μια παραγωγή με επίκεντρο τα κέρδη των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων, πρέπει να παλέψουμε από κοινού για να ανοίξει ο δρόμος ανάπτυξης, όπου η παραγωγή θα γίνεται με βάση τις δικές μας ανάγκες.

Π.χ. οι αγρότες θα παράγουν αγροτικά προϊόντα για να μπορούν να τρέφονται οι εργάτες και οι εργάτες θα φτιάχνουν έργα όπως εγγειοβελτιωτικά, στεγαστικά, έργα υποδομής κ.ά. όχι για να κερδίζουν οι κατασκευαστές, αλλά για να μπορούν οι αγρότες να παράγουν περισσότερα, καλύτερα και φτηνότερα προϊόντα.

Στην ίδρυση εργοταξιακού Σωματείου με την επωνυμία «Σωματείο Εργατοτεχνιτών και υπαλλήλων στην κατασκευή μονάδας ΑΗΣ Πτολεμαΐδα V» με έδρα το Νομό Κοζάνης προχώρησαν οι εργαζόμενοι στην κατασκευή της 5ης Μονάδας ΑΗΣ.

Σε ανακοίνωσή του το Σωματείο επισημαίνει:

«Από το ξεκίνημα του έργου αυτού, μιλώντας με τους πρώτους εργαζόμενους και έπειτα από παρότρυνση της διοίκησης του Συνδικάτου Οικοδόμων Κοζάνης, η ανάγκη για δημιουργία εργοταξιακού σωματείου ήταν απαραίτητη. Απαραίτητη τόσο για τα οξυμένα προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι λιγοστοί στην αρχή εργαζόμενοι στο έργο (χαμηλά μεροκάματα, ανασφάλιστη εργασία, ανύπαρκτα μέτρα προστασίας εργοδοτική τρομοκρατία, απλήρωτες υπερωρίες, εξοντωτικά ωράρια, παράνομα Σαββατοκύριακα, κομμένα ένσημα κ.τ.λ) αλλά και για την υπεράσπιση του δικαιώματός μας στη δουλειά.

Στην προσπάθεια αυτή μεγάλη ηθική και υλική βοήθεια είχαμε από τη διοίκηση του Συνδικάτου Οικοδόμων Κοζάνης αλλά και από την Ομοσπονδία Οικοδόμων όπως και άλλων ταξικών σωματείων.

Συγχαίρουμε τους συναδέλφους εργαζόμενους της Μονάδας ΑΗΣ Πτολεμαΐδα V που παρά την τρομοκρατία και τις μεγάλες δυσκολίες συμφώνησαν και υπέγραψαν το καταστατικό για την ίδρυση του Σωματείου σαν ιδρυτικά μελή όπως  ορίζει και ο νόμος.

Καλούμε όλους τους υπόλοιπους εργατοτεχνίτες οικοδόμους και υπαλλήλους του εργοταξίου να συμπορευτούν με το Σωματείο και να υπογράψουν την αίτηση εγγραφής για την ενίσχυσή του και όλοι μαζί με τις δυνάμεις μας να παλέψουμε για την δικαίωση των αιτημάτων μας αλλά και να διεκδικήσουμε τη ΖΩΗ που χάνουμε και ΌΧΙ αυτή που μας προσφέρουν, να διεκδικήσουμε όσα μας έχουνε στερήσει.

Συνάδελφοι,

Τίποτα δεν μας χαρίζεται, όλα κατακτιούνται με αγώνες».

Την ίδρυση Εργοταξιακού Σωματείου χαιρετίζει το Συνδικάτο Οικοδόμων Κοζάνης σημειώνοντας, ότι η στάση των εργατών θα πρέπει να είναι αταλάντευτη και μακριά από τα εργοδοτικά συμφέροντα, προς το συμφέρον όλων των εργατών/τριών μέσα στο εργοτάξιο αλλά και ευρύτερα. 

Την ανάγκη για αγώνα με αιχμή το ζήτημα των Συλλογικών Συμβάσεων υπογραμμίζει το ΠΑΜΕ, σε δελτίο Τύπου που εξέδωσε με αφορμή τα στοιχεία του Πληροφοριακού Συστήματος «Εργάνη» για το 2016, που δημοσιοποιήθηκαν χθες.

Το ΠΑΜΕ αναφέρει συγκεκριμένα:

«Τα στοιχεία που δημοσιεύτηκαν χθες και αφορούν την κατάσταση των εργαζομένων στη χώρα μας, αποτυπώνει την ανάγκη να υιοθετηθούν πλατιά από περισσότερες συνδικαλιστικές οργανώσεις και εργαζόμενους, τα αιτήματα και η πρόταση νόμου που κατατέθηκε τον Οκτώβρη στη Βουλή, από 540 συνδικαλιστικές οργανώσεις.

Η ζωή μας δεν μπορεί να καθορίζεται από τους σχεδιασμούς της κυβέρνησης και της ΕΕ, δεν συμβιβάζεται με τις συμβάσεις μερικής απασχόλησης και της εκ περιτροπής εργασίας που σταθερά πληθαίνουν και αποκτούν τους τελευταίους μήνες την κυρίαρχη μορφή εργασιακών σχέσεων. Δεν μπορεί να συμβιβαστεί η ζωή μας με τα ψίχουλα, με τους μισθούς των 100 ως 500 ευρώ που αμείβονται εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι.

Αποδεικνύεται στην πράξη ο ταξικός χαρακτήρας των μέτρων των μνημονίων, τα οποία ήταν οι αξιώσεις των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, της μεγαλοεργοδοσίας κάθε κλάδου. Ο άθλιος κατώτερος νομοθετημένος μισθός του 2012 έφτασε το 2017 να είναι το ταβάνι για εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους.

Η κοινή δράση για τα καυτά και άμεσα ζητήματα των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, για την κάλυψη των απωλειών σε μισθούς συντάξεις, κοινωνικές παροχές, για την κατάργηση των αντεργατικών νόμων απέναντι στη διαρκή επίθεση που δεχόμαστε από την κυβέρνηση, το κεφάλαιο και το πολιτικό του προσωπικό του και κυρίως η σύγκρουση στους κλάδους και στους χώρους δουλειάς με τις εργοδοτικές αξιώσεις, είναι ο δρόμος και η διέξοδος για να μη συμβιβαστούμε με τη μίζερη ζωή».

Αυτή η σφαγή είναι σχεδιασμένη από τις κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων και της σημερινής ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και ΕΕ για να στηρίξουν τα κέρδη των μεγαλοεπιχειρηματιών. Tα ΚΕΠΑ έχουν αφήσει ήδη χιλιάδες ανάπηρους χωρίς επίδομα και σύνταξη και ετοιμάζουν νέο σχέδιο για μαζικές περικοπές.

Τους προειδοποιούμε:

Κάτω τα χέρια από τον συνάδελφο και κάθε συνάδελφο που έχει μείνει ανάπηρος και πρέπει να ζήσει.

Γι’ αυτό το Συνδικάτο μας σε συνεργασία με το Εργατικό κέντρο Λαμίας την Πέμπτη 19 Γενάρη 2017 και ώρα 10.30 το πρωί  θα πραγματοποιήσει παράσταση  διαμαρτυρίας στο  ΙΚΑ (εκεί που βρίσκονται τα ΚΕΠΑ) και ο συνάδελφος περνά από δευτεροβάθμια υγειονομική επιτροπή.

Με την δύναμη του αγώνα και της αλληλεγγύης μπορούμε να σταματήσουμε την σφαγή, μπορούμε να ζήσουμε, μπορούμε να νικήσουμε.

«2017: Καταπληκτικό ή φρικτό έτος; Η επιλογή είναι στα χέρια μας!». Με αυτό το «δίλημμα» έκανε «ποδαρικό» ο ΣΕΒ για τη νέα χρονιά, με το πρώτο εβδομαδιαίο δελτίο του να κάνει μια «σούμα» των απαιτήσεων του κεφαλαίου, περιτυλίγοντάς τες με ολίγη από «εθνική αξιοπρέπεια» και σπρώχνοντας το «ραβασάκι» προς τη μεριά της κυβέρνησης, αλλά και των υπόλοιπων αστικών κομμάτων, που «τρέχουν» την επιχείρηση ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας.

Οι προτεραιότητες και οι άξονες που θέτει ο Σύνδεσμος των Βιομηχάνων, δίνουν το περίγραμμα της «δίκαιης ανάπτυξης» που προπαγανδίζει η κυβέρνηση.

Το περαιτέρω τσάκισμα των εργατικών δικαιωμάτων, η ένταση της εκμετάλλευσης, η ακόμα μεγαλύτερη «ευελιξία» στην αγορά εργασίας, η κλιμάκωση της επίθεσης στην Κοινωνική Ασφάλιση, η ένταση της φοροληστείας του λαού, παράλληλα με τις ακόμα μεγαλύτερες φοροαπαλλαγές και λοιπές διευκολύνσεις στο κεφάλαιο, όπως και η πλήρης ενσωμάτωση στη νομοθεσία του αντιδραστικού «οπλοστασίου» που θέτει στη διάθεση των επιχειρηματικών ομίλων η ΕΕ, αποτελούν μερικές από τις «συστάσεις» των βιομηχάνων, που επιβεβαιώνουν ότι το «λίπασμα» της ανάκαμψης της καπιταλιστικής κερδοφορίας φτιάχνεται από τις στάχτες των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων.

Στο πλαίσιο αυτό και για την υλοποίηση των στόχων τους, που βαφτίζουν «ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας», κόντρα «στη σημερινή κατάσταση επιτροπείας από ξένους τεχνοκράτες», που «αν συνεχιστεί (...) η συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ είτε θα μείνει στα χαρτιά (...) είτε θα λυθεί κάποια στιγμή μέσω της αποχώρησης της Ελλάδας από την ΕΕ», οι βιομήχανοι συστήνουν την ακόμα πιο αποφασιστική προώθηση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων - «να κάνουμε τις μεταρρυθμίσεις δική μας υπόθεση» - και την αναβάθμιση της θέσης του εγχώριου κεφαλαίου στα παζάρια, τις διεργασίες και τις αναδιαρθρώσεις που «τρέχουν» αυτή την περίοδο σε όλη την ΕΕ.

Επιδίωξή τους είναι να ανοίξει ακόμα πιο γρήγορα η κάνουλα και η πρόσβαση των επιχειρηματικών ομίλων σε φτηνότερο χρήμα «χωρίς διακρίσεις και αποκλεισμούς στη χρηματοδότηση των ελληνικών επιχειρήσεων». Οι ομοιότητες, δε, με το κυβερνητικό «αφήγημα» του «οδικού χάρτη», για έξοδο στο «ξέφωτο» της καπιταλιστικής ανάκαμψης, πραγματικά «βγάζουν μάτι».

Οπως μάτι βγάζει και το γεγονός ότι η επιχείρηση αυτή έχει ως προαπαιτούμενο τη μόνιμη επίθεση στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, τους «κόφτες» και τα «μνημόνια διαρκείας» για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα. Χαρακτηριστικά είναι τα όσα λέει ο ΣΕΒ για το «κυρίαρχο ζητούμενο που παραμένει η αλλαγή στο μείγμα δημοσιονομικής πολιτικής προς την κατεύθυνση μείωσης της υπερφορολόγησης» του κεφαλαίου, με παράλληλη «διεύρυνση της φορολογικής βάσης», δηλαδή με την περαιτέρω καρατόμηση του αφορολόγητου μισθωτών και συνταξιούχων.

Ζητούν, επίσης, τη «στοχευμένη μετεξέλιξη του ασφαλιστικού και προνοιακού συστήματος προς ένα πιο ανταποδοτικό σύστημα εισφορών και συντάξεων», που μεταφράζεται σε νέες παρεμβάσεις για το ύψος των σημερινών συντάξεων και τη διάλυση των προνοιακών επιδομάτων σε λαϊκές οικογένειες.

Σε άλλο σημείο, αναφέρονται στην ανάγκη «απελευθέρωσης του ρυθμιστικού περιβάλλοντος της αγοράς εργασίας», παίρνοντας υπόψη τις «βέλτιστες πρακτικές» της ΕΕ και των άλλων χωρών του ΟΟΣΑ, περιγράφοντας τη γενίκευση και μονιμοποίηση της εργασιακής ζούγκλας για λογαριασμό του κεφαλαίου.

Αν στα παραπάνω προστεθούν και οι στόχοι για ομαλή «μετάπτωση της Ελλάδας στις τακτικές διαδικασίες του Ευρωπαϊκού Εξαμήνου», στα «μνημόνια διαρκείας» δηλαδή της ΕΕ, και η «χωρίς καθυστερήσεις» εφαρμογή «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων φιλικών προς την επιχειρηματικότητα, τις ιδιωτικοποιήσεις και την προσέλκυση επενδύσεων», εύκολα μπορεί κανείς να καταλάβει ότι ο ΣΕΒ περιγράφει ένα πραγματικά «φρικτό» για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα έτος.

Είναι όντως στο χέρι των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων να χαλάσουν τα σχέδια αυτά του κεφαλαίου, προτάσσοντας το δικό τους σχέδιο για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους, ισχυροποιώντας το δικό τους αγώνα και συμμαχία, ενάντια στο κεφάλαιο, την εξουσία του και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η κυβέρνηση παρουσιάζει το επιχείρημα ότι «τα πράγματα αλλάζουν στην Ευρώπη» και ως εκ τούτου ο ελληνικός λαός πρέπει να κάνει υπομονή, να κάτσει στ' αυγά του, να υπομείνει παλιά και νέα βάρβαρα μέτρα, έως ότου φυσήξει ο «ευνοϊκός άνεμος» που θα τον οδηγήσει σε πιο ασφαλή λιμάνια.

Το επιχείρημα αυτό, που το έχουμε δει να παρουσιάζεται από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ σε πολλές εκδοχές, σε αυτήν τη φάση παρουσιάζει ως αυτονόητη για το λαό την «κάβα» των αντιλαϊκών μέτρων της δεύτερης «αξιολόγησης», τη μονιμοποίηση όλων των προηγούμενων αντιλαϊκών νόμων και την αποδοχή και νέων, πέραν και του 2018, ώστε η χώρα «να αποδείξει την αξιοπιστία της» και να οικοδομήσει συμμαχίες, να εκμεταλλευτεί τις διεργασίες σε επίπεδο ΕΕ, τις κόντρες ΕΕ και ΔΝΤ ή τις εξελίξεις που μπορούν να επιφέρουν οι εκλογικές αναμετρήσεις του επόμενου διαστήματος, να επιτύχει μια συμβιβαστική λύση που θα εντάσσει την ελληνική οικονομία στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΕ, και έτσι να δοθεί η ώθηση στην οικονομία που τάχα μπορεί να φέρει την πολυαναμενόμενη καπιταλιστική ανάκαμψη «για όλους».

Το «αισιόδοξο» αυτό αφήγημα, από μόνο του, και ανεξάρτητα απ' την επιβεβαίωσή του ή όχι, δεν μπορεί να κρύψει ότι οι αλλαγές και οι εξελίξεις τις οποίες επικαλείται η κυβερνητική προπαγάνδα, αντιτίθενται εξ ορισμού στα λαϊκά συμφέροντα.

Τα πράγματα στην ΕΕ, εξάλλου, όντως αλλάζουν, όχι μόνο τώρα, αλλά εδώ και πολλά χρόνια. Ειδικά η καπιταλιστική κρίση επιτάχυνε τις ανακατατάξεις ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη στο εσωτερικό της ΕΕ, «ανοίγοντας την ψαλίδα» προς όφελος κατά βάση της Γερμανίας και τροφοδοτώντας τη σφοδρή διαπάλη ανάμεσα σε καπιταλιστικά κράτη στον ηγετικό πυρήνα της ΕΕ και ευρύτερα, αλλά και ανάμεσα σε αστικές δυνάμεις στο εσωτερικό κάθε καπιταλιστικής χώρας. Διαπάλη που «επεκτείνεται» και παίρνει νέες διαστάσεις, σε μια περίοδο που η καπιταλιστική οικονομία διεθνώς και στην Ευρωζώνη αντιμετωπίζει μεγάλες δυσκολίες και κινδύνους να περάσει σε φάση, μιας έστω αναιμικής, ανάκαμψης, με φτωχά μέχρι στιγμής αποτελέσματα.

Η διαπραγμάτευση για τα υψηλά κρατικά χρέη και ποιος θα πληρώσει αναλογικά περισσότερα ή λιγότερα για μια ενδεχόμενη ελάφρυνσή τους - στην ουσία μια μεγάλη απαξίωση των τεράστιων υπερσυσσωρευμένων κεφαλαίων που προκάλεσαν την καπιταλιστική κρίση -, οι κόντρες για το αν το πιο «εύφορο» έδαφος για την καπιταλιστική ανάκαμψη το δημιουργεί μια μεγαλύτερη ή μικρότερη δόση «περιοριστικής» ή «επεκτατικής» πολιτικής, οι διαμάχες για το μέλλον της ΕΕ και της Ευρωζώνης και το αν η διακρατική καπιταλιστική ένωση θα προχωρήσει προς μια κατεύθυνση «εμβάθυνσης» και «ομογενοποίησης» ή προς μια κατεύθυνση με μεγαλύτερο ρόλο των εθνικών κρατών και περισσότερα μέτρα «προστατευτισμού» στην οικονομία, όλα, μα όλα τα σενάρια και οι εκδοχές που βρίσκονται στο τραπέζι αφορούν όχι τα λαϊκά συμφέροντα, αλλά τη μια ή την άλλη μερίδα της αστικής τάξης, το ένα ή το άλλο καπιταλιστικό κράτος.

Εξάλλου, όλες οι πλευρές, από την «κοσμοπολίτικη» ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί τόσο διακαώς να «ξεπλύνει», έως και το αστικό ρεύμα του λεγόμενου «ευρωσκεπτικισμού», αποδέχονται ως «βάση» της συζήτησης και της διαπάλης την ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης, τη συνέχιση των αντιλαϊκών ανατροπών - μεταρρυθμίσεων, το βάθεμα της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης. Οι κόντρες, όπως και οι συμμαχίες, πότε του «Νότου» εναντίον του «Βορρά» και πότε των «προοδευτικών» αστικών δυνάμεων κόντρα στις «αντιδραστικές» σαν κι αυτές που παρουσιάζει η κυβερνητική προπαγάνδα, πάνω σ' αυτή τη βάση διαμορφώνονται. Τα «κρίσιμα σταυροδρόμια» αφορούν τα διλήμματα του κεφαλαίου και όχι το λαό. Προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση η ΕΕ θα συνεχίσει να γίνεται σε κάθε βήμα ακόμα πιο αντιδραστική, αποκρουστική και βάρβαρη για την εργατική τάξη και τους λαούς.

Γι' αυτούς η μόνη πραγματική αλλαγή και διέξοδος από τη βαρβαρότητα χωρίς τέλος βρίσκεται στην ανασύνταξη του κινήματος και στη δική τους συμμαχία, στην πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και των διεθνών συμμαχιών, για αποδέσμευση από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις όπως η ΕΕ.

Εδώ και καιρό έχει διαφανεί ότι η ατζέντα της διαπραγμάτευσης ανάμεσα στην κυβέρνηση και το κουαρτέτο περιλαμβάνει πολύ περισσότερα ζητήματα από τα αντιλαϊκά προαπαιτούμενα της δεύτερης «αξιολόγησης».

Γι' αυτό, άλλωστε, η κυβέρνηση εμφανίζεται δυσαρεστημένη από τις καθυστερήσεις στην ολοκλήρωση της διαπραγμάτευσης, παρά το γεγονός ότι - όπως λέει η ίδια - υπάρχει συμφωνία με τους «θεσμούς» στο 95% των προβλεπόμενων από το μνημόνιο, ενώ οι αποκλίσεις στα υπόλοιπα θεωρούνται διαχειρίσιμες.

Μάλιστα, όλο το προηγούμενο διάστημα, η κυβέρνηση έδειχνε το ΔΝΤ ως τον βασικό υπαίτιο για την καθυστέρηση και το κατάγγελλε ότι ζητάει την προληπτική νομοθέτηση μέτρων για τα πρωτογενή πλεονάσματα μετά το 2018, πράγμα το οποίο η ίδια αρνούνταν, θεωρώντας το «κόκκινη γραμμή».

Επειδή όμως η μοναδική «κόκκινη γραμμή» που έχει αυτή η κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες, είναι η γραμμή υπεράσπισης των συμφερόντων του κεφαλαίου, η πραγματικότητα, πίσω από τα παχιά λόγια και την προσπάθεια να αποπροσανατολιστεί ο λαός, προβάλλει μέσα από τις τελευταίες εξελίξεις.

Ξεκινώντας τη διαπραγμάτευση, για να συσκοτίσει την ταξική αντιλαϊκή πολιτική της, η κυβέρνηση σκόπιμα παρουσίαζε το «νεοφιλελεύθερο» ΔΝΤ σαν τον «κακό» της υπόθεσης, που ζητάει σκληρότερα μέτρα, σε αντίθεση με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς (Κομισιόν, ΕΚΤ, ESM), που είναι τάχα πιο «συγκαταβατικοί», ιδιαίτερα σε ζητήματα όπως τα Εργασιακά.

Στην πορεία, καθώς κορυφωνόταν η κόντρα του ΔΝΤ με την Ευρωζώνη (ιδιαίτερα τη Γερμανία), με αιχμή τη διευθέτηση του ελληνικού κρατικού χρέους, η κυβέρνηση ξέθαψε το τσεκούρι των «κόκκινων γραμμών» και λεοντάριζε ότι δεν πρόκειται να συμφωνήσει σε οποιοδήποτε άλλο μέτρο, πέρα από αυτά που περιέχονται στα (αιματηρά για το λαό) προαπαιτούμενα της «αξιολόγησης».

Το επόμενο βήμα, και ενώ η διαπραγμάτευση απομακρυνόταν από τα αρχικά χρονοδιαγράμματα, ήταν να συμφωνήσει στην επέκταση του «δημοσιονομικού κόφτη» και μετά το 2018, αρνούμενη όμως να νομοθετήσει συγκεκριμένα μέτρα. Επέμενε μάλιστα να ψέγει την ΕΕ ότι δεν ασκεί την αναγκαία πίεση στο ΔΝΤ, προκειμένου να συμφωνήσει στην ολοκλήρωση της διαπραγμάτευσης.

Τελικά, δίπλα στα αντιλαϊκά μέτρα που εφαρμόζονται και σε εκείνα που έχουν ήδη συμφωνηθεί, φτάσαμε σήμερα να συζητάμε την παραπέρα μείωση του αφορολόγητου για τα λαϊκά στρώματα για μετά το 2018, στο πλαίσιο της ενεργοποίησης του «δημοσιονομικού κόφτη», ανεξάρτητα από το αν το ΔΝΤ θα παραμείνει στο πρόγραμμα ή όχι!

Επαληθεύεται, επίσης, ότι μέτρα, όπως η συρρίκνωση του αφορολόγητου για μισθωτούς και συνταξιούχους, αλλά και η παραπέρα μείωση των συντάξεων, η διευκρίνιση των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων που θα διασφαλίζουν τους στόχους για τα πρωτογενή πλεονάσματα μετά το 2018, δεν είναι αιτήματα αποκλειστικά του ΔΝΤ, αλλά και των ευρωπαϊκών θεσμών, όπως προκύπτει από τοποθετήσεις εκπροσώπων της Κομισιόν και της ΕΚΤ.

Η προσαρμογή της κυβέρνησης στα δεδομένα που προκύπτουν σε κάθε φάση της διαπραγμάτευσης δεν συνιστά, βέβαια, «αναγκαίο συμβιβασμό» από τη σκοπιά της υπεράσπισης των λαϊκών συμφερόντων, όπως η ίδια το παρουσιάζει.

Αντίθετα, επιβεβαιώνει τη συνέπεια της κυβέρνησης στην υπηρέτηση του στόχου της καπιταλιστικής ανάκαμψης, που προϋποθέτει αντιλαϊκά μέτρα δίχως τέλος και καθιστά πρώτη προτεραιότητα την ολοκλήρωση της «αξιολόγησης», προκειμένου να ανοίξει ο δρόμος στο κεφάλαιο να αντλήσει φθηνότερο χρήμα από την ΕΚΤ.

Με αυτόν τον «οδηγό» πορευόταν και πορεύεται η κυβέρνηση. Και είναι βέβαιο ότι στο ρευστό οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον που διαμορφώνεται στην Ευρώπη και παγκόσμια, ο λογαριασμός που θα κληθεί να πληρώσει στο τέλος ο λαός, αν δεν περάσει στην αντεπίθεση, θα είναι πολύ βαρύτερος, προκειμένου το κεφάλαιο να μπει σε τροχιά ανάκαμψης της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του.